เจ้ามึนเห็นผี

#เจ้ามึนเห็นผี

ชีวิตงงงวยเหมือนวัยเรียนที่สอบไม่เคยตรงกับหนังสือที่เคยอ่าน

จู่ๆ ชีวิตก็ตาลปัตรเจอคุณผีมากมายก่ายกองเข้ามาในชีวิต

มีเหรอที่คุณ ‘เจ้ามึน’ อย่างผมจะคล้อยตามง่ายๆ

คุณผีปากฉีกนั่งยิ้มอยู่ฝั่งตรงข้าม ผมที่เงยหน้าพ้นจากหนังสือก็ต้องทำราวกับมองไม่เห็น

“เอ๋ เมื่อไหร่ไอ้กอล์ฟจะมาน๊า”

ปรับเสียงตัวเองให้เป็นปกติ ทั้งที่ใจแม่งสั่นไปหมด

ตอนดูหนังที่โรงภาพยนตร์กับน้องสาว จู่ๆ ก็มีคุณลุงผอมซูบดวงตาเบิกโพลงนั่งอยู่ข้างๆ

“คนน้อยจัง”

ผมที่หันไปมองรอบตัวเจอกับผีเข้าต้องทำเป็นสำรวจสิ่งรอบกาย ปากตัวเองแม่งสั่นพับๆ พลางสวดมนต์ภาวณาหวังว่าไอ้ผีเชี้ยนี่จะมองไม่เห็นในที่มืด

แต่ไอ้เจ้ามึนก็ยังเวรกรรมติดตัวไม่พอเท่านี้ ดันเสือกเจอไอ้ผีหน้าหล่อที่รู้เข้าว่ามองเห็นมัน

เล่นตามติดชีวิตตั้งแต่ เช้า เที่ยง บ่าย เย็น และดึกดื่น

ดีอยู่อย่าง อยู่กับไอ้บ้านี่แล้วผีตัวอื่นไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า…

“ไม่ถอดเสื้อต่อเหรอ?”

ไอ้ผีหน้าหล่อกอดอกมองผมที่กำลังเลิกเสื้อขึ้น เล่นเอาผมต้องรีบเก็บเสื้อลงในทันที

“ถอด ถ้าไสหัวออกไป” ผมบอก

“พูดจาหยาบคายอีกละ” มันกล่าว ชักสีหน้าไม่พอใจ

“และการที่คุณมึงเข้ามาดูคนอาบน้ำนี่มีมารยาทมากมั้ง”

ผมด่ามัน พลางใช้สายตามองอย่างตำหนิ แทนที่มันจะสะทกสะท้านกลับไหวไหล่ไม่แยแส

“ก่อนจะเข้ามาเราเคาะห้องน้ำแล้ว”

“…” ผมถึงกับเงียบ

มันคงลืมว่าตัวเองเป็นผีสินะ…

ต่อให้เคาะกี่รอบก็ไม่มีเสียง

อีน่าส้นตีน