นิยายวาย
ใครว่าคนดีต้องคู่กับคนดี หรือคนรวยต้องคู่กับคนรวย หรือแค่ชายกับหญิงเท่านั้น
เพี้ยน: (นายเอก) ชายหนุ่มผู้อาพับครอบครัวแตกแยกจนต้องเร่ร่อนเปลี่ยนที่อยู่ไปเรื่อย เมื่อไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง การศึกษาแค่มอต้นจนเขาได้เข้าไปพัวพันกับยาเสพติดจนเกิดอาการ เพี้ยน (ย้ำแค่เพี้ยนไม่ถึงกับบ้า)เพราะเสพยาเกินขนาดแต่ที่รอดคุกรอดตารางมาได้ส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะความ ‘เพี้ยน’ ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อเสียงเรียงนาม แต่ใครๆก็รู้จักในนามว่า ‘ไอ้เพี้ยน’
พาล:(พระเอก) มาเฟียหล่อขั้นเทพ เจ้าของริมฝีปากหยักได้ทรงถึงจะได้ชื่อว่า ‘พาล’แต่เขาไม่ใช่อันธพาลหรือนักเลงหัวไม้อะไร เพียงแต่เป็นมาเฟียผู้ร่ำรวยและประสบความสำเร็จในหน้าที่การงาน ชีวิตรอบตัวของ ‘พาล’เต็มไปด้วยลูกสมุนบริวารคอยรับใช้ แต่ใช่ว่ามาเฟียผู้นี้จะได้อยู่สงบอะไร พอมาเจอ ‘เพี้ยน’
Intro
พาล
“วันนี้มึงไปไหนมาบ้างเพี้ยน”
เพี้ยน
“ฝนตกอีกแน่เลยเลย แล้วจะไปเก็บผ้าที่สุพรรณทันไหมเนี่ย”
พาล
“เออ กรุงเทพกับสุพรรณไปอีก”แต่กับยิ้มรับอย่างหน้าชื่นตาบาน
เมื่อคนที่ตอบไม่ค่อยจะตรงคำถามอย่างเพี้ยน ทำให้พาลต้องคอยเดาเอาเองทุกอย่าง ถามอะไรนานๆจะตอบให้เขาได้ชื่นใจสักที แล้วนี่แหละที่ทำให้คนอย่างพาลปล่อยเพี้ยนไปไม่ได้จริงๆ ถึงจะเพี้ยนๆพูดไม่ค่อยจะรู้เรื่อง แต่กลับทำตามที่บอกได้แทบทุกอย่าง อ่านออกเขียนเป็น แต่ที่ไม่ค่อยจะได้เรื่องก็คงเป็นเพราะ ‘เพี้ยนอีกนั่นแหละ’ (อย่าหาสาระกับเรื่องนี้)
Guest
