คำโปรย
----------------------------------
ที่ทำให้เธอหูอื้อตาลาย คล้ายจะเป็นลมขึ้นมา เพราะอากาศร้อนตอนบ่ายที่ตะวันกำลังส่องแสงร้อนเปรี้ยง หรือเป็นเพราะแผงหน้าอกหนั่นแน่นอันมีขนแซมประปรายอยู่ตรงหน้ากันแน่นี่
ปวริศา
เผลอสะบัดใบหน้าให้กับความขาวระดับโอโม่ของแผงหน้าตรงหน้า ท่ามกลางสายตาขันคู่หนึ่งที่จับจ้องอยู่ตลอด
"ตกลง จำไม่ได้จริง ๆ หรือว่า...เราเคยพบกันมาก่อน" แล้วเสียงทุ้มค่อย ๆ ถาม นิ้วมือข้างหนึ่งของศอกที่ชายหนุ่มใช้ดันเข้ากับผนังห้องเพื่อกักตัวหญิงสาวไว้ไม่ให้ไปไหน เผลอตวัดเล่นกับกลุ่มผมนุ่มลื่นดุจไหมชั้นดี กลิ่นชมพูอ่อน ๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่โชยมาจากเนื้อตัวเธอนี่...มันก่อกวนจิตใจเขาชะมัด
หญิงสาวที่ถูกถามส่ายหน้าหวือ แค่ลำตัวกำยำที่เผยหน้าอกที่ต้อนเธอเข้ามุมของห้องแต่งตัว ยังก่อกวนจิตใจพอแล้ว ใยเขาต้องมาใช้น้ำเสียงแหบดิบเซ็กซี่ถามอีก!
เธอยังไม่ละสายตาจากแผงหน้าอกอันขาวแน่นตรงหน้า เผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างไม่รู้ตัว ก็แค่จะเดินมาหาน้ำดื่มแถวนี้ จำเป็นต้องเซ็กซี่เบอร์นี้มั้ย
ช่วยติดกระดุมขึ้นอีกสักเม็ดเถอะพ่อคุณ! มนุษย์ป้าอย่างเธอ...จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว!
แล้วอรุษก็ลากนิ้วอ้อยอิ่งมาหยุดตรงริมฝีปากล่างของเธอ ดวงตาคมร้ายหลุบมองกลีบกุหลาบงามอย่างหลงใหลตลอด "เสียดาย ถ้าบอกว่าจำกันได้ จะให้รางวัลเสียหน่อย..."
คนที่ถูกตรึงนิ่งด้วยสายตาคมกล้าและสัมผัสนุ่มนวลตรงริมฝีปากต้องกลืนน้ำลายตามเป็นหนสอง เผลอใจเต้นตึกตัก กับรางวัลที่เขาโปรยขึ้นมาหลอกล่อ เพราะอยากรู้แล้วสิว่า รางวัลของเขานั้นคืออะไรนะ...
และก่อนที่จะสติของปวริศาจะกระเจิงจากการก่อกวนหลาย ๆ ทิศทางเพราะเขา เธอจำต้องรีบดึงตัวเองกลับมาให้อยู่กับปัจจุบัน อย่าลืมสิว่าเขาเป็นใคร เธอเป็นใคร!
"ปล่อย! อย่ามาทำท่าคุกคามกันอย่างนี้" ส่งเสียงขึ้นเล็กน้อย ไม่กล้าเสียงดังไปกว่านี้ เพราะกลัวใครจะมาได้ยิน แล้วใช้ความพยายามดันลำตัวเขาออกห่าง เงยหน้าขึ้นมาต่อรองกับเขาด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย "เอ่อ จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้กลัวเสียหายหรอก แต่เป็นคุณนั่นล่ะจะเดือดร้อนเกิดใครมาเห็นเราในสภาพนี้เข้า..."
อรุษทำท่านึก ที่แกล้งนึกเท่าไหร่ก็นึกไม่ออก แล้วถามอีก "เดือดร้อนตรงไหน?"
"ก็...ซุป'ตาร์เบอร์ต้น ๆ อย่างคุณจะมาเป็นข่าวเสียหายกับผู้หญิงที่แสนธรรมดาอย่างฉันน่ะสิคะ
มัน - จะ-ไม่-คุ้ม!
" เธอแกล้งเน้นคำว่า'มันจะไม่คุ้ม'อย่างชัดถ้อยชัดคำ ด้วยหวังจะให้เขากลัวผลที่จะมาตามต่อจากนี้
ทว่าอรุษก็คืออรุษ
บุรุษหล่อร้าย บางทีก็ชอบทำหน้าตายยังหาได้รู้สึกรู้สากับคำขู่ของหญิงสาวไม่ เขายังนิ่วหน้าหล่อ ๆ แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ "ตรงไหนที่บอกว่าแสนจะธรรมดา..." ก่อนจะหลุบมองตรงหน้าอกของเธออย่างมีนัยยะ แล้วกระตุกยิ้มขันตาม "อ้อ ตรงนี้นี่เองที่...แสนจะธรรมดา"
ได้ผลปวริศารีบกระตุกคอเสื้อเชิ้ตตัวเองเข้าไว้ด้วยกัน แล้วด่าเขาอย่างอดใจไม่อยู่ทันที
"บ้า! ทะลึ่ง! แล้วปล่อยฉันเดี๋ยวนี้เลย!"
----------------------------------
Guest
