เมื่อความรักเพรียกหา

เมื่อความรักเพรียกหา

จากเด็กฝึกงานในวันวานที่เขมณัฐเผลอตัวเผลอใจมีความสัมพันธ์ขั้นเกินเลย ผ่านไปนานนับปีหญิงสาวร่างเล็กบอบบางคนเก่าปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง ความบาดหมางก่อนจากจากกันทำให้เขาไม่อาจเปิดใจแม้แต่จะร่วมงานกับเธอ

หากไม่เป็นเพราะโชคชะตานำพา ฉัตรเกล้าคงไม่หวนกลับมาให้ถูกดูหมิ่น เกือบสี่ปีที่เธอเก็บตัวเงียบอยู่ในโลกใบเล็กของตัวเอง ฉีกให้เธอกับเขาแทบจะแยกขาดราวกับคนตายจากกัน

แต่ความจำเป็นทำให้เธอต้องยอมก้มหัวให้เขาอีกครั้ง ความอดทนและความรักที่มีต่อลูกเท่านั้น จะนำพาให้ผ่านความเลวร้ายของผู้ชายที่จงใจเกลียดชังเธอเข้าไส้ เขาอยากเห็นเธอจมอยู่กับความทุกข์ อยากให้เธอสำนึกในสิ่งที่คิดว่าทำไม่ดีกับเขา แต่ยังไงฉัตรเกล้าจะไม่ยอมหลั่งน้ำตาให้เขาเห็นแม้แต่หยดเดียว

กว่าจะรู้ตัวว่าความรู้สึกส่วนลึกโหยหาสิ่งใด เขมณัฐก็เกือบสูญเสียหัวใจและของรักอย่างไม่อาจจะย้อนกลับไปแก้ไข

สี่ปีที่จากกัน เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเด็กสาวฝึกงานคนนั้นได้อุ้มท้องพรากลูกของเขาไปด้วย.

‘เกล้า...รังเกียจฉันนักหรือไง หือ’ ชายหนุ่มเพียรถาม ทำทุกวิถีทางเพื่อให้เธอหายโกรธจากการถูกรุกรานจนต้องตกเป็นของเขาด้วยความจำยอม

'...' ร่างบางนอนหายใจระทวยไม่ตอบกลับ ความเป็นครั้งแรกทำให้เธอบอบช้ำจนไม่มีแรงที่จะขยับตัวหนี

‘หรือโกรธจนแม้แต่หน้าก็ไม่อยากมองกันแล้ว’ เขาตอกย้ำความเป็นผู้ชนะด้วยการเชยคางมนของคนที่เอาแต่หลบหน้า ถ้าตอนนั้นเธอยอมผสานสายตา ก็จะเห็นว่าเขาพึงพอใจที่ได้ครอบครองเธอมากแค่ไหน

‘ฉันรู้ว่าเธอคงเกลียดที่ฉันหักหาญน้ำใจเธอสินะ ถามอะไรถึงไม่ยอมปริปาก’

ชายหนุ่มจ้องลึกลงไปในดวงตาหวานเป็นประกายคมซึ้ง แต่ในยามนี้เปลี่ยนเป็นแดงช้ำ หนำซ้ำขนตายาวงอนยังเปียกเป็นกระจุกเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก เห็นแล้วยิ่งทำให้เขมณัฐเกิดความหลงใหลจนอยากรับผิดชอบชีวิตเธอ

‘ฉันต้องทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธและยอมยกโทษให้’