นายเจ้าเล่กะยัยเห่ยขั้นโง่

เมื่อสองปีก่อน

'พี่โปรค่ะ หนูชอบพี่คะ' บอกไปแล้วทำไงดี....เขาจะชอบฉันไหนนะ

'ขอโทษนะครับ...พี่คงชอบน้องวิไม่ได้' (0 0)

'คือ.....น้องวิก็น่ารักนะครับ แต่พี่ว่าน้อง....ดูโง่ไปหน่อย!' (0 0)!!!!!!

ดูโง่ไปหน่อย!!!

ดูโง่ไปหน่อย!!!!!!

ทำไมล่ะฉัน...ทำไมฉันต้องโง่ด้วยยยยยยยย!

.

.

.

ปัจจุบัน

(0 0) ฝันแบบเดิมอีกแล้วทำไมฉันต้องฝันแต่เรื่องนี้ด้วยนะ

ยัยวิ ลืมไปซะ...ลืมไปซะ.... ฉันที่เพิ่งตื่นจากฝันร้ายในอดีตก็พยายามลุคจากเตียง

และพยายามเตือนใจว่าอย่านึกถึงอดีตอีกเลย เพราะไรนะหรอรักครั้งแรกของฉันที่จบด้วยการที่เขาตอบว่าฉันโง่เกินไปนะสิ  นึกแล้วจะร้องไห้  ฮือๆๆ (T T) แต่ก็นะจริงของเขาหน้าตาฉันก็แย่(หรอ) แถมเกรดเฉลี่ยได้แค่1.5ทุกปี ตั้งแต่ป.1ยัน ปี1 มีอะไรให้เศร้าใจอีกไหมมม

"ฮือๆๆๆๆ อึก ฮือๆๆๆ" พอนึกดูแล้วไอ้ที่เตือนใจไปเมื่อกี้เหมือนจะไม่ได้ผลเพราะตอนนี้ฉันปล่อยโฮออกมาน่ะซิ

"พี่วิ!"

"ฮือๆๆๆอึก ฮือๆๆๆๆ"

"ร้องไห้ทำไมเนี่ย". น้องชายของฉันที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องถามขึ้น นั้นจึงทำให้ฉันปล่อยโอออกมาหนักกว่า

"แคล...ฮือๆๆๆๆๆๆ" ฉันที่พยายามจะตอบน้องชายแต่ก็เรียกได้เพียงแค่ชื่อต้นเท่านั้น

"ไปๆลุคเลยร้องไห้เป็นเด็กไปได้". ไอ้น้องบ้าพี่แกร้องไห้อยู่ตรงนี้นะย่ะปลอหน่อยก็ไม่ได้

"วิมิน แคลเซียม!!  มากินข้าว" เสียงแม่ที่ตะโกนยั่งกะมาหาเสียงดังขึ้นทำให้แคลเซียมมาพยุงฉันเดินลงไปข้างล่างเพื่อไปตามคำเชิญของแม่

"วันๆเอาแต่ร้องไห้กะอีแค่โดนปฏิเสธเนี่ยนะ"ตึก!!  ช่วยบอกทีมีอะไรเจ็บกว่าการโดนน้องชายตัวเองยำ้อีกไหม

"ก็มัน...อึก เศร้านิ...แกไม่มีวันเข้าใจฉันหรอก"ฉันบอกและพยายามจะหยุดร้องไห้

"....เห้อออออ"เอาอีกไอ้การมองหน้าพี่แกแล้วถอนหายใจจนยาวถึงรัสเซียคืออะไรย่ะ

"อ้าว...วิมินเป็นฃไรลูก" แม่ที่เห็นฉันลงมาแล้วร้องหายถามไถ่

"เรื่องที่โดนปฏิเสธแล้วเขาบอกว่าพี่วิโง่ไง" น่าจะมีโล่ให้น้องฉันเนอะโล่น้องชายดีเด่นไง

"โถ่ๆวิมินลูก นี้มันก็ผ่านมาสองปีแล้วนะยังตำได้อีกหรอ"ตึก!!!  ใครเคยโดนตอกยำ้แล้วรู้สึกเหมือนตกตึกบ้างไหมถ้าไม่มีฉันเนี่ยแหละที่รู้สึกคนนึง

"แม่อ้าาา ก็หนูลืมไม่ได้นี่นา"

"ชั่งเถอะกินข้าวกันลูก..." แม่คงจะเหนื่อยสินะเพราะตั้งแต่วันที่ฉันโดนบอกเลิกวันนั้นฉันก็ร้องไห้แถบจะออกมาเป็นสายเลือด .แม่ตามปลอบใจฉันแต่ก็ไม่หายสักทีจนมีเพื่อนของแคลเซียมมาปลอบถึงจะหาย

ก็คนมันอกหัก จะหายอะไรง่ายขนาดนั้นกันล่ะ