"คิดนะว่าการที่ฉันนอนกับเธอแล้ว เธอจะมีสิทธิในตัว ร่างกายหรือจิตใจฉัน ฝันไปเถอะยัยเด็กร่าน"
ภูรินทร์ติดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ยับยู่ยี่ พลายเอ่ยปากตอกกลับหญิงสาวที่กำลังนอนเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา
และยู่ยี่ อริสา นางแบบสาวที่เพิ่งเสียสาวให้กับผู้ชายตรงหน้าตอกกลับอย่างเจ็บแสบเช่นใจ แต่ในใจนั้นราวร้อนรานแค่ไหนเธอไม่คิดที่จะแสดงมันออกมา
“งั้นก็ดี เชิญเอาร่างเน่าๆ ของเธอไปประเคนตัวที่ไหนก็ได้”
แน่นอน ยู่ยี่แค่อยากทดสอบก่อนออกสนามจริงแค่นั้น แต่ก็นะยู่ยี่ต้องขอบคุณ คุณอาที่กรุณาสอนยุ่ยี่ได้วิเศษแบบนี้
“หน้าไม่อาย กลับไปได้แล้ว”
“ยู่ยี่ไปแน่นอนค่ะ คุณอาไม่ต้องกลัวค่ะ แต่ถ้ายู่ยี่ต้องการอีกเมื่อไหร่ยู่ยี่จะมีใช้บริการของคุณอาอีกนะคะ”
และนี่คือการสนทนาครั้งสุดท้ายที่ ภูรินทร์จะจำมันได้ดี ก่อนที่เขาจะถูกส่งให้มาประจำที่สาขาเปิดใหม่ และหลังจากนั้นเขาก็ไม่เคยได้รับข่าวของเธออีกเลย จนตอนนี้ผ่านมา5ปี
นิยายเรื่องนี้ไรท์ลองเปลี่ยนแนวการเขียนไม่เน้้นฉากเลิฟซีน ออกแนวชีวิต ดราม่ายังไงก็ฝากให้ลองอ่านดูนะค การติดเหรียญไรท์จะติดหลังจากอัพจบตอนแล้วภายใน24ชั่วโมง
อ่านไม่รอก็ตามมา
"พยศนักรักยัยป้า"
ตามมานะ บางทีไรท์อาจจะลงต่อ ในธัญวลัยยังคิดๆอยู่
Guest
