เอ็มมิลี่ อีเมอร์สัน เอวานอฟ : ความเข็มแข็งคือสิ่งที่ต้องมี แต่ไม่ใช่สิ่งที่ต้องการ
คริสเตียน โนแวนโด้ : อย่าเข้าใกล้ฉันอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บทนำ
“ออกไป!!” เสียงเข้มตวาดดังลั่นห้องอย่างโกรธจัดตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นหน้าเด็กผู้หญิงคนที่ไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะอยู่ตรงนี้ เขาหงุดหงิดจนแทบจะถลาเข้าไปหักคอสวยๆนั้นให้รู้แล้วรู้รอด เธอมาทำบ้าอะไรที่นี่!
“ไม่! เอ็มไม่ไปไหนทั้งนั้น เอ็มตั้งใจมาหาคริสและจะไม่ไปไหนจนกว่าเราจะได้คุยกันดีๆ” เอมมิลี่เชิดหน้าขึ้นเถียงอย่างดื้อรั้นไม่ยอมฟังในสิ่งที่เขาพูดง่ายๆ ยิ่งทำให้คริสเตียนโกรธจนหน้าแดงก่ำ
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกัยเธอทั้งนั้น ออกไป ในตอนที่ฉันยังพูดดีๆกับเธออยู่ ออกไป!!”
“คริสไม่มี แต่เอ็มมี เอ็มมีเรื่องอยากจะถามคริสเยอะแยะเลย ทำไมคริสต้องทิ้งทุกอย่างที่นั่น แล้วมาทำอะไรพวกนี้ด้วย ทำไมถึงทิ้งพวกเรามา แถมไม่บอกเอ็มสักคำ ไหนเราสัญญากันแล้วว่าเราจะไม่มีความลับต่อกันไม่ใช่หรอ แต่นี่คริสมันอะไรคริส แม้แต่วันเรียนจบของเอ็มคริสก็ไม่มา”
เสียงหวานสั่นเครือตัดพ้ออยแววตาคู่นั้นที่เคยอบอุ่น แต่ตอนนี้กลับมีเพียงแค่ความดุดันส่งผ่านมายังเธอ มันเกิดอะไรขึ้น?
“สัญญาปัญอ่อนพวกนั้นฉันลืมไปหมดแล้วและที่ฉันต้องการตอนนี้คือ ไสหัวออกไปซะ!”
“ไม่ มันไม่จริง คริสโกหก เอ็มรู้ คริสมีอะไรทำไมไม่บอกเอ็มล่ะ”
ฉันบอกให้ออกไป!!”
พลั่ก!!
“โอ้ย!” ร่างบางถูกมือแกร่งผลักจนเสียหลักล้มลงไปกับพื้นอย่างแรงจนหัวเขากระเเทกกับพื้นมีเลยซิบออก เธอเงยหน้าขึ้นมองคนตรงหน้าด้วยแววตาสั่นระริก ระคนตัดพ้อ ไม่เห็นจำเป็นต้องทำกับเธอขนาดนี้เลยนี่ เสียเเรงที่อุตส่าห์เป็นห่วงตามมาถึงที่นี่ แต่เขากลับเอาแต่ออกปากไล่ให้เธอไปให้พ้นๆหน้าซะอย่างงั้น
“..”
“คริสใจร้ายมากเลยนะรู้ตัวบ้างรึเปล่า ชีวิตนี้เอ็มเหลือแค่คริส คริสก็รู้”....ไอ้คนใจร้าย ไอ้พี่เฮงซวย
ร่างบางพยุงตัวเองลุกขึ้นอย่างทุลักทุเล ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะรู้สึกเจ็บใจมากเท่านี้มาก่อน แม้อยากจะร้องไห้แทบเป็นแทบตายแต่ก็ทำได้แค่เพียงจ้องมองคนที่เป็นเหมือนพี่ชายด้วยสายตาเชือดเฉือน เธอไม่มีวันยอมแพ้แค่นี้หรอก!!
Guest
