Local Lover (คือเธอที่รัก) 21+++

สามารถดาวน์โหลด e-book กันได้แล้วนะคะ

เหตุุเพราะความคลุมเครือ
ธนะ วิสุทธิกุล เลยปักใจ ‘เชื่อ’ เหลือเกินว่า...
ตนเองทำลูกสาวบ้านภูคำฝัน ‘ท้อง’
ในเมื่อถามดีๆ ไม่ยอมรับ ก็ต้องกำราบกันบ้าง
แต่พอ ‘ความจริง’ แจ่มกระจ่าง
กลับทำเขามืดแปดด้านซะงั้น!!!

****************************************************************

“เข้ามาทำไม ออกไปเลยนะ!” ไอรดาตวาดใส่คนกล้าบังอาจเข้ามาภายในห้องนอนโดยไม่ได้รับอนุญาต หน้าดำหน้าแดง มือเรียวจับสายกระเป๋าคล้องไหล่

“ก็รอโอกาสนี้มานาน เรื่องอะไรจะออก...” ธนะบอกพลางปิดล็อคประตูห้อง ย่างสามขุมเข้าหาคนตัวเล็กกว่า ที่กำลังยืนสั่นเป็นเจ้าเข้า ยังกล้าชี้หน้าสั่งเขาเฉย

“หยุด! อยู่ตรงนั้นเลยนะ!”

“ไม่หยุดจะทำมะ?” ธนะท้าทาย ยังย่างก้าวเข้าหาฝีเท้ามั่นคง “ดานั่นล่ะ บอกมา ว่าเรื่องราวมันเป็นยังไง ทำไมต้องปิดบัง!”

ไอรดาสับเท้าถอยกรูดไม่เป็นกระบวน เหวี่ยงกระเป๋าสะพายใส่ร่างแกร่ง หากแต่เขายังคงมุ่งมั่นจะข่มขู่เธอต่อ “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนาย ห๊า! นะ! มันเรื่องภายในครอบครัวดามะ?” เธอละอยากจะบ้าตาย มันอะไรนักหนา ถ้าเธอไม่ได้ให้คำมั่นสัญญากับสมาชิกในครอบครัวว่าจะไม่แพร่งพรายเรื่องภายในให้คนนอกรู้ล่ะก็ จะเล่าให้ฟังจนหมดเปลือกเลย ให้ตายเหอะ!

ปึง! ฝ่ามือแกร่งทั้งสองตบผนังห้องดึงสนั่น กักขังร่างอรชรของไอรดาให้ยืนตัวสั่นเป็นลูกนกอยู่ภายในวงล้อมของอ้อมแขน “สรุป... จะไม่เล่าใช่ไหม?”

“ไม่! ไม่ใช่เรื่องของนาย แล้วก็ออกไปให้พ้น!” ปฏิเสธพลางผลักร่างแกร่งสุดแรงเกิด หากแต่ไร้ผล เพราะคนถูกผลักกลับยืนนิ่ง แถมยังเปลี่ยนจากยืนพยุงกายกับผนังห้อง มารวบร่างอรชรของเธอ รัดแน่นราวกับงูเหลือม “เอ๊ะนี่!”

“มาดูกัน ถ้าวันนี้ผมเป็นคนในครอบครัวดาแล้ว ดาจะยังปฏิเสธอยู่ไหม?” ธนะว่าพลางอุ้มร่างอรชรของไอรดาขึ้นจนเท้าลอยพ้นพื้น จึงได้รับการทำร้ายจากปลายเท้าเล็กทั้งเตะ ทั้งถีบ

“นี่! นี่! ปล่อยนะโว๊ย!” ไอรดาเองก็ใช่ว่าจะยอมง่ายๆ บิดกาย เตะ ถีบ รวบรวมพลังทั้งหมดจัดการคนรัดจนเหนื่อยหอบ

ธนะปล่อยจริง เขาโยนร่างในอ้อมแขนลงบนที่นอน จนกระเด้งกระดอน พร้อมกับทิ้งตัวหวังใช้กายแกร่งทับคนเบื้องล่าง แต่เผอิญว่าไอรดาไวกว่า พลิกตัวหมุนลุกยืนบนพื้นได้ทัน มือเรียวพลันคว้าโคมไฟได้พอดิบพอดี

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลย ไม่งั้น...” ไอรดาเงื้อมือที่ถือโคมไฟเตรียมเขวี้ยงใส่คนตัวโตกว่า ทว่าเขาไม่ฟังยังย่างก้าวเขาหา เธอจึงต้องสกัดเขาไว้ด้วยโคมไฟ...

เพล้ง!!!

สองหนุ่งซึ่งกำลังนั่งซดเบียร์อยู่นอกห้องถึงกับเหลียวมองหน้ากันพลันเรือเอกจักรกฤษขยับลุกจากเก้าอี้ ให้สัญญาณ

“ไปไหน?” เรือเอกนฤทธิ์ถามราวกับไม่เข้าใจในเมสเสจนั้น ขมวดคิ้วมองร่างสูงแกร่งของเพื่อนหนุ่ม

“อย่ามาทำไก๋ ไอ้ฤทธิ์ ลุก!” ว่าให้เพื่อนซี้พลางเก็บขวด แก้ว วางเรียงกองข้างฝา กวักมือเรียกเพื่อนที่ยังนั่งแช่นิ่ง กำชับเสียงเข้ม “ลุกสิวะ!”

“เมาแล้ว เมาไม่ขับ...” ให้เหตุผล ลากเสียงยาว นัยน์ตาพราวระยับ เลยถูกมือหนาของเรือเอกจักรกฤษทุบ ปึก! พลันดึงร่างสูงให้ลุกยืน... “โอ๊ะ! มือรึขาหน้าวะ!”

“เดี๋ยวจะโดนขาหลัง ถ้ายังลีลา” เรือเอกจักรกฤษสั่งพลางเกี่ยวท่อนแขนเพื่อนให้ลุกเดินไปขึ้นรถ ไม่วายยังจะอิดออด

“ไม่อยู่รอดูก่อนเหรอวะ เผื่อเขาฆ่ากันตายทำไง?”

ป๊าบบบ!!!

“โอ๊ย!” เรือเอกนฤทธิ์ยกมือลูบศีรษะ พลันเงียบปาก เดินไปขึ้นเบาะข้างคนขับ ยิ้มกริ่ม

สองหนุ่มขับรถออกไปต่อกันที่อื่นปล่อยให้คู่กรณีทั้งสองวางมวยกันเต็มที่ เอาที่สบายใจเลยพวก!

___Chayapa Khamakaew___

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NjoiMzcyMTExIjtzOjc6ImJvb2tfaWQiO3M6NToiODMxNTMiO30