คำเตือน!! ในฉาก NC ค่อนข้างจะ รุนแรง และ อธิบายละเอียด ผู้อ่านอายุต่ำกว่า 18 ปี ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เกริ่นนำ
เหอะ!!
ใครจะไปคิดเชื่อว่าผู้ชายที่ประหยัดขั้นเทพรู้คุณค่าของเม็ดเงินทุกบาททุกสตางค์อย่างผม อุนางิ ยูยะ จะพบกับสิ่งที่เรียกว่า ล้มละลาย (ทั้งที่วันๆ กูแดกแค่สตรอว์เบอร์รี่) แต่คนดีผีย่อมคุมครองเมื่อมีสาว สวย เอ็กซ์ หุ่นดี ฉลาด ดีครบไปหมดทุกด้านอย่าง ดาด้า วราลี ปัทมนันท์ เข้ามาช่วยเหลือ โดนเงื่อนไขมีเพียงหนึ่งนั้นคือการเสียตัวให้เธอทุกค่ำคืน!!
"ด้าต้องการพี่ยูยะจริงๆ นะ"
เสียงเซ็กซี่พูดออดอ้อนเสียงหวาน ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงขนาดพอดี ขาข้างหนึ่งยื่นตรงอีกข้างตั้งชันโพสท่า ราวนางแบบนิตยสารสุดยั่วยวน
ทว่ายูยะกับอมยิ้มหรือเอาจริงๆ เขาพยายามกลั้นเสียงหัวเราะอยู่ จนคนตัวเล็กมุ่ยหน้าใส่เมื่อเธอก็อายเช่นกัน
"มันก็เซ็กซี่อยู่หรอก ถ้าไม่ใช่ชุดผู้ป่วยอานะ"
"หึ หึ แล้วถ้าแบบนี้ละคะ"
ยูยะจ้องมองมือเรียวที่ค่อยๆ ดึงปมเสื้อคนไข้ออกช้าๆ ทีละปมทีละปม จนหมดเผยให้เห็นร่องอกอวบอิ่ม
จนตอนนี้ยูยะรู้สึกร้อนไปทั้งตัว อยากจะกระโจนเข้าใส่ฉีกกระชาก ดั่งสาวน้อยคือเนื้อแสนหวานอันโอชะ
วราลีที่เห็นร่างใหญ่เอาแต่ยืนนิ่งจ้องมองเธอแทบไม่กะพริบตาโดยเฉพาะเนินอก จนรู้สึกเขินอายหัวใจเต้นระรัว ลุกขึ้นนั่งจับแขนแกร่งดึงให้นอนลงทาบทับเธอ
ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองใบหน้าหล่อแสนหวานด้วยแววตาที่สื่อไปด้วยรัก จนยูยะรู้สึกหวั่นไหว มือเรียวโอบกอดรอบเอวสอบดึงเข้ามาแนบชิดราวกลัวว่าชายหนุ่มจะหนีและทิ้งเธอ
"ทำกันนะพี่ยูยะขา"
"ถ้าห้ามฉันขึ้นมา ฉันจะจับเธอปาดคอ"
คู่รอง
ไม่น่ะไม่จริงใช่ไหม ที่อยู่ๆ ก็มีคำสั่งสายฟ้าฟาดมาบอกให้ฉัน ของขวัญ วิภาดา ปัทมนันท์ คนนี้ต้องแต่งงานกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ รู้เพียงว่าชื่อคือ ฟีนิกซ์ อลาโน่ หนุ่มลูกครึ่งก็เท่านั้น นี่มันบ้าไปแล้ว แต่ฉันจะทำไงได้ล่ะในเมื่อความสุขของแม่แต่งก็แต่งวะ แต่ทำไมเจ้าบ่าวจำเป็นคนนี้ถึงทำให้ฉันใจสั่นแบบนี้ล่ะ หรือว่าฉันคนนี้กำลังมีความรัก
"คือขอโทษที่ให้รอค่ะ"
เสียงหวานที่เอ่ยขึ้นทำให้ฟีนิกซ์ที่กำลังง่วนอยู่กับการผูกเนกไทหันไปมอง ดวงตาคมไล่มองสาวน้อยด้วยความตกตะลึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นคลี่ยิ้มเมื่อใบหน้าสวยขึ้นสีแดงระเรื่อแสนน่ารัก ซึ่งเมื่อตอนนี้เองวิภาดาก็รู้สึกเขินเมื่อเห็นดวงตาคมพร้อมรอยยิ้มหวานสุดแสนอบอุ่นที่ส่งมาให้เธอ
'จะเขินอะไรละขวัญ เขาก็คงจะยิ้มแบบนี้ให้กับทุกคนนะแหละ'
ใบหน้าสวยเผลอทำหน้าตำหนิใส่คนตัวใหญ่อย่างไม่รู้ตัวเมื่อคิดว่าชายหนุ่มคงส่งยิ้มให้คนอื่นไปทั่วราชอาณาจักรไม่ได้ยิ้มให้เธอคนเดียวสักหน่อย
จนฟีนิกซ์หุบยิ้มแทบทันทีและทำหน้าสำนึกผิดเมื่อคิดว่าวิภาดาคงโกรธที่เขาแต่งตัวช้ากว่าหญิงสาวแน่ๆ
"อย่าเพิ่งงอนสิ พี่ผูกเนกไทไม่ค่อยเก่ง รอเดี๋ยวนะ จะเอาไปให้พนักงานผูกให้"
หมับ!!
"ไม่ต้อง!!"
มือบางที่เอื้อมไปคว้าข้อมือพร้อมเสียงตะโกนดังลั่นทำให้ฟีนิกซ์ถึงกับสะดุ้งสุดตัว จนวิภาดาเองก็ตกใจตาโตเมื่อเธอแสดงกิริยาแบบนี้แบบที่ไม่เคยทำมาก่อน
นี่เธอเป็นบ้าอะไรเพราะเพียงแค่คิดว่าจะมีผู้หญิงอื่นมายืนใกล้ชิดสบตากับว่าที่สามีของเธอก็รู้สึกไม่พอใจขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
"ขวัญทำให้ก็ได้ค่ะ จะได้ไม่รบกวนพนักงานเขา"
"ขวัญน้อยใจดีจังห่วง พนักงานด้วย"
เรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องที่ 4!! ของผมเน้อ ซึ่งขอใช้ชื่อเรื่องจากนักอ่านที่เสนอมา (ผมจำชื่อไม่ได้)
****บุคคลในภาพไม่มีความเกี่ยวข้องกับเนื้อหาใดๆ ทั้งสิ้น ผมไม่มีเจตนาที่จะทำให้เสื่อมเสีย จึงขออนุญาตไว้ ณ.ที่นี่****
Guest
