ท่านหญิงโรคประหลาด

เมื่อราตรีกาลมาเยือน ข้าจะเป็นโรคประหลาด

แม้แต่หมอทั่วแคว้นก็ไม่สามารถรักษาข้าได้

ท่านหมอทุกคนล้วนแต่ส่ายหน้าบอกว่า

มันจะเป็นเช่นนี้ตลอดชีวิตของข้าแต่ท่านหมอหลวงบอกว่าโรคที่ข้าเป็นอยู่คือ

"โรคละเมอ"

.

.

.

.

.

.

.

.

"นั่นใคร.."

เงียบ

"ข้าถามว่านั่นใคร หรือว่าหูหนวก ตาบอดกัน"

โทสะของข้าเริ่มทวีีเมื่อไม่ได้เสียงตอบรับอย่างที่ควรจะเป็น

ข้าเดินเข้าไปหาคนผู้นั้นด้วยความเร็ว หมับ

"เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงมายืนอยู่ตรงนี้!"

เนื้อผิวนุ่มนวล แขนเล็กบอบบาง หรือว่า!

"สตรี! เหตุใดสตรีเช่นเจ้าถึงเข้ามาอยู่ในเขตพระราชฐาน ข้าถามใยไม่ตอบ!"

ข้าทนไม่ไหวกับการเงียบหงันของนางจึงดึงนางให้หน้ามาหา

ตุบ

เสียงกระทบกันของกายเนื้อกระทบกัน

สตรีในอ้อมกอดแน่นิ่ง แข็งทื่อ ดวงตาเปิดค้าง

"เจ้าตายแล้วหรือ"

.

.

.

.

.

.

.

.

กระพริบตาปริบๆ

หืมมม

"ที่ไหนเนี่ย"

หืมมม

"ห้องข้า..."

สายตากวาดมองไปทั่วห้อง

"ไม่ใช่...แล้วข้าอยู่ที่ใดกัน"

เอ๊ะ!! หรือว่า!!

"ให้ตายเถอะ นี่ข้าละเมออีกแล้วหรือ"

ซวยอีกแล้วข้า คราวนี้ข้าอยู่ที่ไหนล่ะเนี่ยยยยยยยยย

"ข้าตายแน่ โอ้ยยยยย"

thanks

www.pinterest.ca