บ่วงรักพิศวาส

บ้านไม้สีขาวสองชั้นหลังงามตั้งเด่นสง่าท่ามกลางมวลดอกไม้ที่เจ้าของบ้านสรรหานำมาปลูกไว้โดยรอบ สีขาวของบ้านรับกับสีสดของต้นไม้และดอกไม้ ดูสวยสดชื่น บรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบ จนได้ยินเสียงต้นไม้ไหวเอนลู่ลมและเสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว จนแทบไม่น่าเชื่อว่าบ้านหลังนี้จะตั้งอยู่กลางเมืองหลวง ที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่านและความรีบเร่ง

ภายในห้องครัวที่ถูกตกแต่งอย่างน่ารัก ไอรดากำลังใช้มือเรียวบรรจงปาดครีมสีขาวบนหน้าเค้กให้เรียบเนียน หน้าตาสวยซึ้งมีรอยยิ้ม ดวงตากลมโตทอประกายสุกใส บ่งบอกความสุขในการทำเบเกอรี่เป็นชีวิตจิตใจ หลังจากเรียนจบคหกรรมจากมหาวิทยาลัย หญิงสาวเลือกเปิดร้านร่วมกับเพื่อนสาว ร้านกาแฟเล็กๆ ขนมรสชาติดีเยี่ยมที่มีลูกค้ามากหน้าหลายตามาอุดหนุน ทำให้หล่อนมีความสุขทุกครั้งที่ได้ใช้เวลาทั้งวันคลุกคลีกับแป้ง นม เนย

ร่างบอบบางสมส่วนสวมเสื้อยืดสีฟ้ากับกางเกงสามส่วนสีขาวทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีหวาน รีบวิ่งออกจากห้องครัวทันทีที่เห็นร่างบิดาดันประตูไม้สีขาวเดินเข้ามาในตัวบ้าน

"เมื่อคืนคุณพ่อไม่ได้กลับบ้าน งานเครียดมากเลยหรือคะ"

เสียงใสถามขึ้นระหว่างรินน้ำเย็นๆ ใส่แก้วมอบให้ หลังจากสังเกตเห็นหน้าตาอิดโรยของนายครรชิต พ่อของไอรดาทำงานเป็นผู้จัดการให้กับบริษัทหลักทรัพย์เลิศอมรกรุ๊ป ซึ่งตอนนี้กำลังเจริญรุ่งเรืองเติบโตมากขึ้นอีกเท่าตัว โดยฝีมือของรองประธานหนุ่มนาม อัครา เลิศอมร ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของ ธาวิน และ ปภาวรินทร์ เลิศอมร ผู้เป็นพ่อส่ายหน้าแล้วยิ้มเจื่อนๆ ให้กับลูกสาวเพียงคนเดียวที่รักและทะนุถนอมทำทุกสิ่งทุกอย่างแม้แต่สิ่งที่ไม่ควรทำ เพื่อให้บุตรสาวมีความสุขที่สุดหลังภรรยาจากไปด้วยโรคมะเร็งเมื่อสองปีก่อน

"ไม่มีอะไรหรอก น้องอัยย์อย่าห่วงไปเลย"

"จะไม่ให้ห่วงได้ยังไงคะ ยิ่งคุณพ่อกลับมาในสภาพนี้ น้องอัยย์ยิ่งเป็นห่วง" ร่างเพรียวบางทรุดลงนั่งบนโซฟาข้างๆ

"น้องอัยย์ ถ้าไม่มีพ่อ น้องอัยย์จะอยู่คนเดียวได้ไหมลูก" ครรชิตถามลูกสาวด้วยน้ำเสียงเบาโหวง

"ทำไมถามอย่างนั้นล่ะคะ น้องอัยย์อยู่ไม่ได้หรอกค่ะถ้าไม่มีคุณพ่อ ตั้งแต่คุณแม่เสียไปน้องอัยย์ก็ไม่มีใคร  นอกจากคุณพ่อคนเดียว คุณพ่อจะทิ้งน้อยอัยย์ไปไหนงั้นเหรอ" มือนุ่มรีบคว้ามือเหี่ยวย่นของบิดามากุมก่อนถามเสียงสั่น

"พ่อแค่ถามเฉยๆ น่ะเด็กโง่ อะไรกัน โตจนเรียนจบ ทำงานทำการได้แล้วนะ ยังติดพ่อแจอยู่อีก" มือหนายกขึ้นลูบศีรษะทุยของบุตรสาว พลางพูดน้ำเสียงกลั้วหัวเราะแต่ก็ดูแหบแห้งเต็มที

"ทีหลังห้ามพูดแบบนี้อีกนะคะ น้องอัยย์ไม่ชอบ คุณพ่อไปอาบน้ำและนอนพักผ่อนเถอะค่ะ ดูท่าทางเหนื่อยมากเหลือเกิน  เดี๋ยวน้องอัยย์จะไปทำเค้กที่ลูกค้าสั่งต่อแล้ว" ไอรดาลุกขึ้นฉุดแขนบิดาให้ลุกตาม

"พ่อรักน้องอัยย์มากนะลูก และพ่อก็ขอโทษหนูจริงๆ" ครรชิตดึงตัวลูกสาวเข้ามากอดแน่นจนอีกฝ่ายขมวดคิ้วมุ่นกับคำพูดและท่าทีแปลกๆ

ก่อนขึ้นบันได นายครรชิตไม่วายมองภาพบุตรสาวที่กำลังลงมือทำขนมอย่างมีความสุข หวังเก็บภาพให้ตราตรึงอยู่ในดวงตาและในหัวใจเป็นครั้งสุดท้าย เพราะกลัวเหลือเกินว่าภาพนี้จะหายไปตอนที่หลับตาลง

ครรชิตนั่งกุมขมับอยู่ที่ปลายเตียงในห้องนอนของตัวเอง ภาพของอัครา รองประธานหนุ่มที่ถึงแม้อายุน้อยแต่น่าเกรงขามไม่ต่างจากพ่อของเขา ยังคงตามหลอกหลอนอยู่ในหัวมาตั้งแต่เมื่อคืน

ครรชิตนั่งตัวเย็นเยือกอยู่หน้าโต๊ะทำงานของรองประธานแห่งเลิศอมรกรุ๊ป แสงไฟมืดสลัวในยามค่ำมีเพียงแสงไฟของเมืองราตรีด้านนอกสะท้อนเข้ามาเท่านั้น ยิ่งทำให้คนอยู่รู้สึกหดหู่มากขึ้นไปอีก ร่างสูงของอัคราเอนหลังพิงไปกับเบาะ พลางใช้ขายาวๆ พาดบนโต๊ะทำงาน ดวงตาคมกริบถอดแบบจากบิดาได้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน จ้องนิ่งอยู่ที่ร่างสั่นเทาของเขา

"ความจริงคุณก็ทำงานกับเลิศอมรกรุ๊ปมานานพอควร แต่ทำไมถึงทำแบบนี้ เราไว้ใจ แต่คุณกลับยักยอกเงินบริษัทไปใช้หนี้การพนัน เสียดายที่ทำได้ไม่เนียนผมถึงจับได้" เสียงทุ้มทรงอำนาจเอ่ยเสียงเย็น จนคนฟังรู้สึกหนาวจับไปถึงขั้วหัวใจ

"ผม.. ผมไม่ได้เอาไปใช้หนี้อย่างเดียวนะครับ ที่ผมเอาไปเพราะต้องการให้ลูกอยู่สุขสบาย คุณอัคราได้โปรดเห็นใจด้วยเถอะครับ ผมมีลูกสาวคนเดียวที่รักมากที่สุดในชีวิต"

"เฮอะ ธุรกิจที่ตระกูลสร้างขึ้นมาก็เป็นสิ่งที่ผมรักมากและต้องปกป้องเช่นกัน หากรู้ว่าใครบังอาจแตะต้อง ทำให้ธุรกิจของผมแปดเปื้อนล่ะก็ ผมคงไม่ปล่อยไว้ ผมถามหน่อยถ้าหากทีคนมาแตะต้องแก้วตาดวงใจของคุณให้แปดเปื้อน คุณก็คงไม่ปล่อยเอาไว้เช่นกันใช่มั้ย" ชายหนุ่มพูดเสียงเรียบแต่ช่างน่ากลัวเหลือเกิน

"เอาล่ะ คุณมีทางเลือกแค่ทางเดียวนั่นก็คือ ไปพบกับยมบาล แต่วิธีปลิดชีพให้เลือกระหว่าง ปลิดชีพตัวเองหรือให้ผมเป็นคนจัดการ แต่ขอเตือนไว้ก่อน ถ้าคนของผมจัดการล่ะก็ศพอาจไม่เหลือซากให้คนที่คุณรักได้ดูต่างหน้าก็เป็นได้" เสียงทุ้มพูดเรียบ

ร่างสูงเพรียวในสูทสากลสีดำสนิท ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เอามือค้ำบนโต๊ะทำงานคร่อมร่างผู้อาวุโสไว้เหมือนเป็นการเร่งเอาคำตอบ

ร่างท้วมสะดุ้งเฮือกกับคำพูดตัดสินชะตากรรมที่ออกมาจากปากหยักได้รูป สำหรับอัคราแล้ว กิตติศัพท์ของเขาโหดเหี้ยมกว่าพ่อเป็นไหนๆ

"ไม่ต้องถึงมือลูกน้องคุณหรอกครับ คุณไม่ควรเอามือมาเปื้อนเลือดต่ำๆ ของผม" ครรชิตพูดทั้งน้ำตา เขาไม่น่าเอามือแหย่เข้าปากเสือเลยจริงๆ

"รู้ตัวก็ดีแล้วนี่ ผมไปล่ะ" ร่างสูงเดินจากไป ทิ้งไว้แต่ร่างสั่นเทาที่นั่งสะอื้นไม่หลงเหลือเกียรติและศักดิ์ศรีอีกแล้วเพียงลำพัง

มือหนาของครรชิตเปิดลิ้นชักหัวเตียงเพื่อหยิบกระบอกปืนสีเงินขึ้นมา ดวงตาที่ถูกม่านน้ำตาบดบังเหม่อมองไปยังรูปของไอรดาที่สวมชุดครุยในวันรับปริญญา ถือช่อดอกไม้ยืนยิ้มสดใสเคียงข้างพ่อที่แสนแย่แบบเขา

"พ่อขอโทษนะน้องอัยย์ เพราะความหน้ามืดตามัวผีพนันเข้าสิงเพียงชั่ววูบ และความรักแบบผิดๆ ของพ่อที่หวังให้หนูได้ดี จึงตัดสินใจทำอะไรแย่ๆ ลงไป พ่อขอโทษจริงๆ ลูกรัก ลาก่อน" เขาพูดพร่ำพร้อมกับน้ำตาลูกผู้ชายที่พรั่งพรูออกมา จากนั้นค่อยๆ เลื่อนมือที่กำกระบอกปืนไว้แน่นมาจ่อที่ขมับตัวเอง แสงของปืนสะท้อนเป็นเงาวาบท่ามกลางแสงแดดที่ลอดผ่านเข้ามา

เปรี้ยง! เลือดแดงฉานสาดกระทบทั้งรูปภาพของไอรดาและผ้าม่านสีขาว พร้อมกับร่างของชายวัยกลางคนที่ล้มฮวบลงกับพื้น นอนจมอยู่ในกองเลือดที่ไหลทะลักออกมาไม่ขาดสาย

เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ