สวาทรัก นางบำเรอ

“เจ้าเป็นใครกัน”เสียงเข้มดังกังวานจนร่างบางสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ด้วยลืมตัวไปว่าตอนนี้เสื้อผ้าอาภรณ์ได้ปิดบังเรือนร่างของตัวเองจนมิดชิดเปรียบประหนึ่งว่าเป็นหนุ่มน้อยที่มีมัดกล้าม และการเขียนหน้าเขียนตาวาดหนวดเคราให้รกครึ้มเข้าไว้ช่วยปิดบังเนื้อนวลได้อย่างมิดชิดแล้ว

“เอ่อ ข้า ข้า”เสียงหวานใสที่ลืมดัดให้หนาทุ้มเฉกเช่นชายชาตรีทำให้ชีคหนุ่มขมวดคิ้วเป็นปม และเมื่ออนัญญิกาช้อนสายตาขึ้นมองก็เห็นว่าตัวเองพลาดไปแล้วที่เผลอปล่อยเสียงหวานใสให้เขาได้สงสัย เธอตั้งใจจะแฝงกายเข้ามาในคาราวานใหญ่นี้เพื่อการใหญ่ที่คิดไว้ แต่ไม่ได้คิดว่าจะต้องเจอกับสายตาเฉียบคมที่แทบจะปลิดชีวิตเธอได้เพียงแค่สบตาเท่านั้น

“เอาเถอะ ข้าไม่สนแล้วว่าเจ้าจะเป็นใครมาจากไหน แต่ที่แน่ๆ เจ้าจะต้องอยู่ในสายตาของข้าตลอดเวลาเจ้าหนุ่มน้อย”เสียงหัวเราะเหี้ยมเหมือนคำตัดสินแล้วว่าเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากที่เขาได้เอ่ยวาจาออกไปและทุกคนที่อยู่ในที่นั้นล้วนน้อมรับคำบัญชาจากเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ซึ่งรองด้วยผ้าขนสัตว์เนื้อหนาโดยไม่มีข้อโต้แย้งอันใด

“เจ้าไม่ใช่ชาย แต่เจ้าเป็นหญิง คิดจะหลอกข้า ไปฝึกมาใหม่ และถ้าไม่อยากให้ชายทั้งกองคาราวานรู้และเข้าแถวเอาเจ้าเป็นเมีย ก็ทำให้ข้าพอใจแล้วเจ้าจะเป็นของข้าเพียงคนเดียว”เสียงกระซิบที่เบาหวิวแต่ดังกระหึ่มในหัวใจดวงน้อยขับให้น้ำใสในดวงตาไหลรินเป็นสายน้ำไหลไม่หยุดเพราะรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังจะต้องได้เจอโดยไม่อาจหลีกเลี่ยงได้คือการเป็นที่รองรับทางอารมณ์ของผู้นำกองคาราวานกองนี้ และเท่าที่เธอมองเห็นกองคาราวานกองนี้มีหญิงอยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้นและที่เหลือเป็นชาย เธอคงไม่อยากจะมีสามีทีเดียวเป็นร้อยๆหรือถ้าเป็นอย่างนั้นเธอยอมตายไม่ว่าจะเป็นพายุทะเลทรายหรือให้แดดร้อนระอุกลางทะเลทรายแผดเผาจนตายเธอก็ยอม