sephiroth เซฟิรอธแวมไพร์อมตะ
"เป็นแค่นักข่าว อย่าริอาจเป็นนักสืบ"
"ฉันจะเปิดโปงนาย ว่านายเป็นคนฆ่าองค์ชายดาร์โกตา นายมันคือปีศาจ นายก็รู้ว่าถ้ามนุษย์รู้ว่ามีผีดิบผีดูดเลือดแวมไพร์อยู่ร่วมโลก ผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง"
"หึ หึ" เขาหัวเราะในลำคอ เสียงหัวเราะของเขา ทำให้ขนฉันลุกซู่
แม้ฉันจะกลัวพวกเขาแค่ไหน แต่ฉันก็จะไม่มีวันแสดงด้านที่อ่อนแอออกมาให้พวกมันเห็นอย่างแน่นอน ใจดีสู้เสือเข้าไว้ น้ำแข็งเอ้ยย
"สาวน้อย เธอคิดว่าเธอจะมีชีวิตรอดออกไปได้งั้นหรอ" เขาไล่นิ้วมาเกลี่ยผมที่ปรกหน้าเลี่ยไปบนแก้มลงมายังคอระหง 'เจ็บ มันเจ็บ' เขาบีบคางฉันอย่างแรง บีบจนมันจะแหลกละเอียดด้วยมือของเขา
"ใช่ อย่างนายน่ะ จะทำอะไรฉันได้"
"อวดดี งั้นเธอก็จะได้รู้กันว่าคนอย่างฉันทำอะไรได้บ้าง" เขากระตุกยิ้มมุมปากและยื่นหน้ามากระซิบข้างหู
"และฉันจะบอกอะไรเธอไว้เอาบุญนะ มนุษย์ที่รู้เรื่องของพวกฉันน่ะส่วนมากแล้วพวกมันมักไม่ตายดีสักเท่าไร"
"ฟาเบียน ฟรองซัวจับเธอไว้"
"ครับ" เสียงขานรับของฟาเบียนและฟรองซัวขานรับอย่างพร้อมเพรียง พร้อมทั้งกู่กันเข้ามาจับตัวฉัน
"หยุดนะ พวกนายจะทำอะไร ปล่อยยย ฉันบอกให้ปล่อย ปล่อยนะโว้ยยยยย ปล่อยช้านนนนนนนน" ฉันดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตาย นายฟรองซัวจับแขวนฉันไขว้หลัง ส่วนอีตาเฟริกซ์ล็อคคอฉันเอียงทำมุม45องศา
ทำไมฉันรู้สึกว่าบรรยากาศมันเย็นยะเยือกที่หลังขึ้นมาแบบนี้นะ เหมือนเป็นลางบอกเหตุว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีกับชีวิตฉันนับจากนี้
แฟร่~~~ เขาแยกเขี้ยวออกมา....
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด" ฉันรู้สึกเจ็บเจียนตาย เมื่อเขี้ยวเย็นๆของหมอนั่นมันฝังมาที่คอฉัน ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดและดับไป
สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พุทธศักราช 2557
ห้ามดัดแปลง คัดลอกและนำไปใช้บางส่วนและนำไปเผยแพร่ไม่ว่ากรณีใดๆทั้งสิ้นโดยไม่ได้รับอนูญาต
หากฝ่าฝืนมีบทลงโทษบัญญัติไว้สูงสุดตามกฎหมาย พระราชบัญญัติ 2537
Guest
