ย้อมนาง

" อาหลิน !! อาหลิน  เธออยู่ที่ไหน เข้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้"  เสียงเรียกของพี่สาว ที่เป็นลูกพี่ลูกน้อง ที่เรียกให้เข้าไปหาที่ห้อง ทำให้อาหลินวิ่งไปหาอย่างรีบร้อน

"มีอะไรพี่ฟาง"

"อาหลิน วันนี้ฉันต้องออกไปข้างนอกกับเพื่อนๆช่วยทำการบ้านให้ฉันที"

"แต่ฉันยังทำงานพิเศษค้างอยู่เลย"

"ฉันไม่รู้ด้วยละ ถ้าฉันกลับมาการบ้านยังไม่เสร็จเธอโดนดีแน่ๆ"

"เอาอีกแล้ว" อาหลินได้แค่คิดอยู่ในใจไม่พูดออกมา เพราะพี่ฟางของเธอ เป็นลูกของคุณลุงหาน และป้าฟู่ ญาติของเธอ

เมื่อปีที่แล้วครอบครัวเธอประสบอุบัติเหตุ เธอรอดมาเพียงคนเดียว นอกนั้นเสียชีวิตหมด เลยต้องมาอาศัยบ้านคุณลุงคุณป้าแทน เพราะไม่มีญาติคนไหนรับเลี้ยงเธอเลย

คุณลุงคุณป้าท่านเป็นคนดีมีน้ำใจ และเอ็นดูเธออยู่มาก ติดตรงที่ลูกสาวของพวกเค้าเอาแต่ใจและไม่ค่อยชอบหน้าเธอเท่าไหรนัก

ปกติอาหลิงหน้าตาน่ารัก ตามแบบคนจีน เรียบร้อย และขยันทำงานช่วยลุงกับป้าของเธอ จึงเป็นที่รักและเอ็นดูของใครหลายคน

จะมีที่ไม่ชอบก็คงจะเป็นแต่พี่สาวเธอนั้นเอง

ผ่านไปไม่นาน การบ้านของพี่สาวก็เสร็จลง "เฮ้อออ เสร็จสักที จะได้ไปทำอย่างอื่นสักที"  เธอกลับห้องมองไปยังตุ๊กตาผ้าที่เธอรับมาเย็บส่งไปขาย ได้ตัวไม่กี่ตัง แต่ก็นับว่าเป็นงานถนัด และชอบที่จะทำ ปกติเธอชอบทำงานบ้าน อยู่แล้วด้วยจึงไม่ได้ลำบากที่จะทำ

เธอนั่งเย็บตุ๊กตาอยู่นาน เมื่อดูเวลาก็ใกล้จะมืดแล้ว เธอจึงรีบไปทำงานบ้าน ทำกับข้าว เตรียมไว้ให้คนในบ้านเธอทาน ส่วนตัวเองก็รีบไปทำงานเย็บตุ๊กตาของตัวเองต่อ

เธอนั่งคิดถึงแต่ครอบครัวเธอที่จากไป สักพักน้ำตาก็นองหน้า ทำไมนะ เราถึงไม่ได้จากไปพร้อมกับพ่อแม่ ต้องมาทนนั่งเป็นทุกข์เพราะคิดถึงอยู่ทุกวันแบบนี้

"เอาน่าา!! ฉันต้องสู้สิพ่อแม่ถึงจะดีใจ"  เธอพูดกับตัวเองพร้องกับเร่งมือทำงานไปด้วย

ตอนเช้า "ตายแล้วต้องรีบแล้ว สายมากแล้ว"   เธอต้องเตรียมตัวเอาตุ๊กตาไปส่งที่ร้านในตลาด แล้วรีบไปโรงเรียน เธอเรียนอยู่มัธยมปลายปีสามแล้ว ถ้าวันนี้สายอีกต้องแย่แน่ๆเลย เธอพูดกับตัวเอง

โรงเรียน

"อาหลินวันนี้ก็สายอีกแล้วสินะ" อาจารย์กล่าว

"ขอโทษค่ะ คราวหน้าจะระวังค่ะ" เมื่อเปิดเข้าห้องเรียนทุกคนก็หัวเราะเธออย่างดูถูก รวมถึงพี่สาวที่อยู่ห้องเดียวกันด้วย

ช่วงพักกลางวัน

ในกลุ่มของพี่สาว บนดาดฟ้าของโรงเรียนเธอได้ระบายความโกรธให้พวกเพื่อนๆของเธอฟังที่เข้ามาแย่งเอาความรักจากทุกคนรอบตัวเธอไป ใจจริงเธออยากให้พ่อแม่เธอไล่อาหลินออกจากบ้านด้วยซ้า แต่ทำไม่ได้เพราะพ่อแม่เธอรักและเอ็นดูอาหลินเหมือนลูกอีกคน "เจ็บใจนัก!" อาฟางตะโกนออกมาด้วยความเจ็บใจ

"เอาแบบนี้ดีไหมเย็นนี้ชวนอาหลินไปร้องคาราโอเกะกัน"  อาเหมาพูดขึ้นมาทั้งที่คาบบุหรี่ไว้ในปาก

"ทำไมต้องชวนอาหลินไปด้วยน่าเบื่อออก! "  อาฟางพูดขึ้น

"ฉันมีแผนดีๆ "  อาฟางรับคำพร้อมกับสงสัยนิดหน่อย พร้อมกับเดินไปหาอาหลินที่ห้องเรียน บอกให้รอหน้าโรงเรียนหลังเลิกเรียนด้วย...

"ทำไมละ? จะให้ทำอะไรให้เหรอ.. "  อาหลินถาม "ไม่หรอกแค่ช่วยไปทำธุระด้วยกันหน่อยแม่ฝากมา.".

"อ้ออ"

เลิกเรียน

"อาหลินโทษทีรอนานไหม ไปกันเถอะ"  อาหลินเดินตาม ด้วยความสงสัยจึงถาม

"จะไปไหนกันแล้วมาคาราโอเกะทำไม? "

"ถามมากน่า!!  เข้าไปก่อนเพื่อนชวนฉันไว้แล้ว  เสร็จแล้วค่อยไปทำธุระให้แม่ก็ยังไม่สายหรอก..."

"แต่ว่าาา เฮ้ออ"   ได้แค่ถอนหายใจ

เข้ามาในห้อง อาหลินก็ตกใจเมื่อเห็นผู้ชายสามคนหญิงอีกหนึ่งคน

"ทำไมพี่ฟางไม่บอกว่าคนเยอะแบบนี้ฉันจะได้ไปรอที่อื่นแทน"

"ไม่เป็นไรหรอกเพื่อนห้องเดียวกันทั้งนั้น "

"แต่....ว้ายย!!! "  เสียงร้องดังขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีมือมาจับแขนตนให้ลงไปนั่งบนตักของผู้ชายตัวโตเข้า....

"อาเหมา!! นายจะทำอะไรฉัน"

" ก็แค่อยากให้มานั่งด้วยกันเท่านั้นเอง  ไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย"  เมื่อพูดจบพร้อมลุกขึ้นแล้วย้ายไปนั่งข้างอาฟางทันที ทุกคนในห้องต่างหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งอาหลิน   อาเหมารีบไปนั่งข้างอาฟางด้วยพร้อมกระซิบบอกว่า  "ช่วยเอาน้ำนี้ให้อาหลินที"  เมื่อเห็นสายตาอาเหมา ก็รู้ทำทีว่าในน้ำส้มนี่ต้องใส่อะไรไว้แน่  ฝิ่นผงใช่ไหม อาฟางกระซิบถาม " ใช่..."

เมื่ออาฟางทำทีเป็นแจกน้ำให้เพื่อนๆของเธอ และแน่นอนเธอเอาน้ำส้มผสมฝิ่นให้อาหลิน เมื่อดื่มเข้าไปสักพัก ก็เกิดอาการเมา ล่องลอย ไร้สติ เหมือนเธอจะมีความสุขทั้งที่ไม่เคยมีมาก่อน เธอรู้สึกมีความสุขและสนุกมาขึ้น เมื่ออาฟางเห็นจังเปลี่ยนเครื่องดื่มจากน้ำส้มที่เธอดื่มหมดแล้วเป็นเหล้าแทน

อาหลินเมาเต็มที่ อาฟางที่เห็นแบบนั้น จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายคลิปเอาไว้ ขณะที่อาเหมากำลังกอดจูบอาหลิน ที่ไร้สติและดูมีความสุข ผ่านไปสักพักอาฟางจึงโทรเรียกพ่อกับแม่ของเธอมารับโดยอ้างว่า ผ่านมากับเพื่อนแล้วเห็นอาหลินดื่มเหล้า เมาหนัก ชวนกลับแล้วเธอไม่ยอมกลับ

"อาหลิน!! อาหลิน ทำไมเธอทำตัวแบบนี้ "  ป้าขอเธอดุด่าว่ากล่าว เมื่อเห็นอาหลินมีความสุข สนุกสนาน และจูบอยู่กลับผู้ชาย

"กลับบ้านกันเดี๋ยวนี้"   ลุงและป้าจึงลากเธอออกมา

ถึงบ้าน เมื่อเห็นเธอตอนนี้แล้วนึกผิดหวังในตัวเธอมาก  "อาฟางลูกดูเธอไว้สร่างเมาแล้ว ให้ลงไปหาพ่อกับแม่ด้วย"

เช้าวันใหม่มาถึง

"โอ้ยย!!!....ปวดหัวจัง..ทำไมถึงปวดแบบนี้นะ"  สักพัก อาหลินก็วิ่งเข้าห้องน้ำแล้วอ้วกออกมามากมาย หลังจากอาบน้ำลงมา มีลุงกับป้าเธอรออยู่ เธอบอก

"รอหน่อยนะคะ จะรีบไปทำอาหารให้เดี๋ยวนี้ค่ะ ขอโทษที่ตื่นสายค่ะ"  เธอทำท่าทางรีบร้อน และกำลังจะเดินเข้าครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้า แต่ถูกสั่งให้หยุดเสียก่อน

"หยุดก่อน"   ป้าเธอเรียก มานั่งตรงนี้ก่อนลุงเธอมีอะไรจะพูดด้วย

"มีอะไรคะ..."

"ทำไมถึงทำตัวแบบนี้ พวกฉันผิดหวังในตัวเธอมากนะ ที่ผ่านมาแอบทำแบบนี้กี่ครั้งแล้วล่ะ"   ป้าเธอกล่าวอย่างผิดหวัง

"หนูไม่เข้าใจค่ะ...มีอะไรกันคะ...หนูทำอะไรผิดคะ"   ขณะที่อาหลินสงสัย อาฟางเลยพูดขึ้น

"ยั้ยโง่อย่ามาแกล้ง ทำเป็นไม่รู้ คิดว่าพ่อกับแม่ฉันโง่เหรอที่ไม่รู้เธอทำตัวยังไง"  อาฟางพูดอย่างเย้ยหยัดเธอ

"พี่พูดอะไร..ฉันทำอะไร!! "   เมื่อหลินทำท่าทางสงสัย อาฟางจึงเอาคลิปที่ถ่ายให้ดู อาหลินถึงกับตกใจ พูดไม่ออก ทำได้แค่เอามือปิดปากแล้วร้องไห้ออกมาเท่านั้น เธอรู้ได้ทันว่าอาฟางหรอกเธอและทำให้เธอเป็นแบบนั้น ได้แต่คิดไม่กล้าพูดออกไป

"หนู่ไม่รู้ค่ะ หนูไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนู"   เธอกล่าวทั้งน้ำตา และเสียใจไม่คิดว่าอาฟาง จะทำกับเธอเช่นนี้ ทั้งที่ผ่านมาเธอช่วยเหลืออาฟางแทบทุกอย่าง จนจะเป็นคนใช้ส่วนตัวอยู่แล้ว

"ลุงตัดสินใจแล้ว จะให้เธอย้ายออกจากบ้าน ไปหาที่อยู่ใหม่ซะ!!  ก่อนที่จะทำให้พวกฉันผิดหวังและอับอายไปมากกว่านี้ ฉันจะให้เงินเธอจำนวนหนึ่งไปเช่าห้องอยู่เอง นอกนั้น ก็หากินหาเที่ยวเองก็แล้วกัน!!!!"  ลุงเธอพูดขึ้นอย่างไม่ไยดี หลานสาวคนนี้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

เมื่อพูดจบก็โยนเงินให้ แล้วให้อาฟางนำกระเป๋าเสื้อผ้าที่เก็บให้เมื่อคืนออกมา เมื่ออาหลินรับกระเป๋าเสื้อผ้ามา ไม่พูดอะไรทำได้แค่ร้องไห้ออกมา แล้วก้มหัวคำนับไปที่เท้าของลุงกับป้าเธอเท่านั้น สร้างความสมเพทเวทนาให้กับผู้พบเห็นเป็นอย่างมาก

"รีบๆไปได้แล้ว"  อาฟางพูดขึ้นกับสีหน้าที่ดูสะใจ

อาหลินเดินออกจากบ้าน มานานพอสมควร สักพักได้ยินเสียงคนจำนานมากยืนอยู่บนสะพาน พร้อมกับผู้หญิงที่ยืนร้องไห้ริมสะพานเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะฆ่าตัวตาย ผู้คนร้องเรียกพยายามจะห้ามเธอ อาหลินก็ยืนดูนึกสงสารจับใจจึงเข้าไปช่วย จังหวะที่ผู้หญิงกำลังจะโดดลงไปเธอเข้าไปจับมือไว้พร้อมเรียกให้คนอื่นเข้ามาช่วยด้วย...

"เร็วจับไว้ ก่อนที่ฉันจะไม่ไหว!!!"   ผู้ชายสามคนวิ่งเข้าไปช่วยพอดึงขึ้นมาได้ จากที่ทุกคนดูโล่งอก กลับต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นอาหลินที่เสียจังหวะและเซ ชนกับชายที่วิ่งเข้ามา ทำให้หล่นลงสะพาน จมลงในแม่น้ำ พร้อมกับเสียงกรีดร้องของผู้คนบนสะพาน

"เฮ้อออ...คิดจะช่วยเค้าไว้แท้ๆไหงเป็นเราที่ต้องตาย แต่ก็ดีเหมือนกันพ่อขาแม่ขาลูกกำลังจะไปหานะคะ"   ทำได้แค่คิด หลินยอมรับกับสภาพตนเอง ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น เธอก็ทำดีที่สุดแล้ว

วูบบบ!!!!!!!! แสงสว่างเกิดขึ้น เธอเพียงรู้สึกว่าเย็นสบายจัง "ดีจังเลย..ที่ไหนกันนะ เราจมน้ำตายแล้ว ถ้าไม่ใช่สวรรค์ก็คงเป็น นรกน่ะสินะ!! จะได้เจอพ่อกับแม่ไหมนะ"   เมื่อเธอกำลังคิดอยู่นั่นเอง สักพักเธอก็เหมือนรู้สึกอะไรบางอย่าง

"อะไรน่ะ อะไร อารายยยยย!!!!!"

กรี๊ด!!!!!!!!! เธอร้องออกมาด้วยความกลัวและตกใจสุดขีด เมื่อเห็นเงาบางอย่างใกล้เข้ามา....