ลิขิตรักอลเวง

ผกามาศ สาวสวยแสนแก่น ที่มีพรสวรรค์มาพร้อมกับเธอ คือ เป็นหญิงสาววัยละอ่อนน่าตาดี  อายุ ราวๆ 22-23 ปี บุคลลิกนิสัย    ค่อนข้างซับซ้อนแต่ในความแก่นของเธอยังมีความน่ารักเพราะเธอเป็นสาวขี้เล่นค่อยข้างปากเสียและพูดจาโผงผางซึ่งเป็นลักษณะพิเศษของเธอซึ่งแน่นอนว่าในย่านนี้ไม่มีใครเหมือนเธอ ผกามาศอาศัยอยู่กับคุณแม่ที่เป็นแม่ค้าขายขนมหวานอยู่ในตลาดย่านสาทร ผกามาศวันนี้สายแล้วนะลูกยังไม่ตื่นไปส่งขนมอีกหรือยังไง แป้บนึงสิแม่กำลังนอนเพลินเลย เสียงตะโกนมาจากแม่ของผกามาศ คือคุณแม่ ผกากรองนั่นเอง เมื่อได้ยินเสียงเรียกสักพักผกามาศก็รีบตื่นไปส่งขนมตามที่คุณแม่ผกากรองสั่ง ในขณะที่กำลังไปตลาด  ผกามาสได้เจอกับจิ๊กโก๋น่าปากซอย ไปไหนน้องสาว ให้พี่ไปส่งไหม ไม่ใช่เรื่องของเอง ไม่ต้องเสือก เอ้าน้องพูดอย่างนี้ก็สวยสิ อยากมีปัญหามากใช่ไหม ไม่อยากมีแต่มีก็ได้ เมื่อสิ้นคำพูดของผกามาสเสร็จ ผกามาสก็ชกเข้าไปที่น่าของจิ๊กโก๋ 1 ที เป็นไงรู้สำนึกหรือยัง นี่แกคิดว่าแกเป็นใครมาจากไหนฮะถึงกล้ามาต่อยข้าแบบนี้ เป็นใครก็ช่างทำไม เมื่อผกามาศชกต่อยกับจิ๊กโก๋เสร็จ ผกามาศก็รีบวิ่งหนีกระหืด กระหอบไปที่ตลาดเพื่อส่งขนมตามที่ลูกค้าได้นัดไว้ ขอบคุณจ๊ะป้า นี่ลุกสาวแม่ผกากรองหรือนี่ ใช่จ้ะ ทำไมน่าตาสะสวยแบบนี้ แฮร่ ไม่สวยหรอกจ้ะป้าน่าตาบ้านๆ เองนะ น่าตาผิวพรรณเองดี เหมือนพ่อเองเลย อะไรนะป้า ป้ารู้จักพ่อหนูด้วยหรือจ๊ะ ผกามาศลูกส่งขนมเสร็จแล้วทำไม ไม่กลับบ้าน อ๋อ พอดีว่าหนูกำลังคุยกะป้า ป้าไหนของเอง เค้าพูดถึงพ่อด้วยนะแม่ ผกามาศถ้ายังรักแม่ อย่าคิดอยากจะรู้เรื่องพ่ออีกนะ เสียงดุของแม่ดังมา และ สีหน้าไม่พอใจที่ผกามาศอยากรู้เรื่องพ่อ ผกามาศได้แต่รำพึงรำพันในใจ ว่าเแค่อยากรู้ว่าพ่อเป็นใครทำไมแม่ต้องดุเราขนาดนี้ด้วยนะ แต่เอ๊ะก็แปลกใจนะว่าพ่อไปอยู่ที่ไหน ทำไมถึงทิ้งให้เราอยู่กับแม่สองคนมาตั้งหลายปีตั้งแต่จำความได้ ผกามาศเริ่มคิดในจำและอยากจะตามหาพ่อแล้วหละสิ ว่าความจริงแล้วพ่อของผกามาสเป็นใครมาจากไหน และ ทำไม ๅ?? ถึงทิ้งให้ผกามาสได้อยู่กับแม่สองคน วันรุ่งขึ้นผกามาศก็ออกไปส่งขนมตามปกติอย่างทุกวันแต่วันนี้รีบออกมาเร็วกว่าเดิมเพราะจะได้รีบมาเจอป้าที่เจอเมื่อวาน นี่ก็จะปาไปเกือบ 9 โมงแล้วป้าคนเมื่อวานทำไมยังไม่มาศักทีนะ ผกามาศเริ่มถอนใจและจะกับบ้านแล้ว ในขณะที่ผกามาศกำลังจะกับบ้าน ทันใดนั้นป้าคนเมื่อวานก็มาทันที เยี่ยมป้ามาแล้ว เราไปถามเลยละกันว่าพ่อเราเป้นใครมาจากไหน ป้าจ๊ะ หนูอยากรู้ว่าพ่อเป็นใคร เองจะมาอยากรู้ทำไม พ่อเองเค้าทิ้งเองไปตั้งนานแล้ว แต่หนูอยากรู้ว่าพ่อทิ้งหนูกับแม่ทำไม เอๆๆข้าจะพูดบอกเองก็ได้นะพ่อเองเป็นลูกเศรษฐีใหญ่ในย่านนี้ พ่อเองมาพบรักกับแม่เองและก็แอบมีอะไรกัน ก็ว่าไปเนาะผู้หญฺงกับผู้ชายไว้ใจได้ซะที่ไหนกันหละ แล้วยังไงต่อ ยังไงนะเราะ รู้ถึงหูคุณหญิงแม่ของพี่เองไงว่าพ่อเองมาคบผู้หญิงบ้านๆแบบแม่เองได้ยังไงทั้งๆๆที่คุณหญิงแม่ของพ่อเองได้หาคู่มั่นไว้ให้พ่อเองแล้ว แต่แล้วยังไงแม่เองเกิดมีเองขึ้นมาไงหละ พ่อเองเสียใจมากที่ต้องโดนพลัดพรากความรัก พ่อกับแม่เองหนีไปอยู่ที่ไหนคุณหญิงแม่ของพ่อเองก็ตามไปราวี จนกระทั่งแม่เองคลอดเองนี่แหละ หลังจากนั้นพ่อเองก็หายไปไม่มีใครพบน่าอีกเลยไม่มีใครรู้ว่าอยู่หรือตายหลังจากนั้นคุณหญิงแม่ของพ่อเองก็ขายบ้านหลังนั้นทิ้งไปอยู่ที่อื่น แม่เองก็ได้แต่เจ็บช้ำน้ำใจเสียใจและคิดว่าพ่อเองทิ้งแม่เองไปทำไม หลังจากนั้นแม่เองก็เลี้ยงดูเองมาคนเดียวโดยตลอด เองก็อย่าไปอยากรู้มันเยอะเลย ป้าก็พอรู้แค่นี้แหละแต่เองไม่ต้องไปถามเซ้าซี้แม่เองนะเดะเองจะโดนด่าเอาหนะ จ้ะๆป้าหนูจะไม่พูดสัญญา ขอบคุณป้ามากนะจ้ะ ระหว่างทางที่ผกามาศเดินกลับบ้านผกามาศฏ็รำพึงรำพัน ว่าพ่อทำไมต้องหนีแม่ไปด้วยนะ เดินไปเพลินๆๆไม่มองทางมีรถคันใหญ่ขีมาชนผกามาศ เฮ้ยขี่รถไม่เห็นคนไงวะ ขอโทษทีจ้ะหนู คนขับรถของฉันไม่ระวังเอง ผกามาศเหลือกตาหันไปมอง ชายผู้นั้นรูปร่างขาวสันทัดน่าตาดี เป้นอะไรมากไหมจ้ะ ไม่ค่ะขอโทษด้วยนะค่ะ บ้านหนูอยู่ตรงไหนเดี๋ยวฉันไปส่ง ไม่่เป็นไรจ้ะ ฉันกับเองได้ งั้นหนูขอตัวก่อนนะจ้ะ ชายหผู้นั้นก็คือ คุณ สุทัศน์ ลูกชายคุณหญิงวรดา เอ๊ะ ทำไมเรารู้สึกถูกชะตากับเด็กผู้หญฺงคนนั้นจัง ถ้าเปรียบก็คงจะรุ่นราวคราวเดียวกับลูกสาวเรา.............