อ้อนรัก พิสูจน์ใจ

***คำเตือน***

นิยายเรื่องนี้ไม่เหมาะกับผู้ที่มีอายุต่ำกว่า18ปี และผู้ที่รับไม่ได้หรือไม่ชอบ

เนื้อหา สถานที่และตัวละครเป็นสิ่งที่ถูกแต่งขึ้นมิได้มีเจตนาพาดพิงหรือว่าร้ายยุยง

หรือเสียดสีบาดพิงบุคคน สถานที่ เรื่องราวอื่นๆแต่อย่างใด

รวมถึงรูปภาพที่ใช้ประกอบเรื่องราวล้วนไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับเนื้อหา

หวังว่าผู้อ่านทุกท่านจะใช้วิจารณญาณในการอ่านและพิจารณา

เลฟ เลบารอน  ดีเรก

ใจดีกับบางคน  แต่เวลาโมโหมักจะโหด

ชอบเล่นไปเรื่อย   ตอนวัยรุ่นคึกคะนองตานิสัย

แต่พอโตเวลาตัดสินใจจริงจังมักจะเด็ดขาดเสมอ

ชาเขียว

เอาแต่ใจนิดๆ ชอบอ้อนหน่อยๆ ขี้น้อยใจเป็นเลิศ

เป็นคนใจแข็ง คิดมาก แต่พอรักใครก็รักมาก แต่ตอนหลังนิสัยเปลี่ยนไปเยอะ

เพราะโลกสอนให้เรารักตัวเอง  เธอก็เลยรักตัวเองเอามากๆ

....................................................................................................................................................................................

เชื่อว่าใครหลายคนคงเคยแอบรักแอบกรี๊ดและอยากมีแฟนบ้างพอเห็นเพื่อนมี

แต่เคยไหมที่เลือกผิดคนจนคิดว่าเป็นความผิดพลาด

คนที่ดีแสนดีกลับไม่เหลียวคนที่เลวแสนเลวกลับรัก

มันไม่จริงที่ว่าผู้หญิงชอบคนเลวเพราะที่สุดแล้วคนที่เลือกก็คือคนที่รัก

แต่ในเมื่อคนที่รักมันห่วยจนต้องเหงาเงกอยู่บนคาน

ลองเปลี่ยนมามองคนที่แสนดีดูบ้างไหม?? เผื่ออะไรๆมันจะดีขึ้น

ว่ากันว่าผู้หญิงเป็นเพศที่ตกหลุมรักง่ายยิ่งเคยแอบหวั่นไหว

แต่เพราะความเป็นเด็กทำให้เธอเลือกคนที่ดูเป็นผู้ใหญ่มีอนาคต

และทิ้งคนที่เอาแต่เล่นไว้ข้างหลัง

ทั้งๆที่คนที่เอาแต่เล่นไปทุกเรื่องกลับจริงจังเรื่องของเธอมากกว่าอะไร

แต่คนที่จริงจังกับอนาคตกลับไม่มีเธออยู่ในอนาคตของเขา

จนเวลาล่วงเลยเกือบสิบปีคนที่เหงาอยู่บนคานกลับร้องบอกตัวเองในใจดังสนั่น

กลับมาได้ไหม!!!

แล้วปฏิบัติการอ่อยนิดๆหน้าด้านหน่อยๆอ้อนเยอะๆ

เพื่อทำให้คนที่เห็นเธอสำคัญที่สุดเห็นเธอสำคัญกว่าอะไรอีกครั้งจึงเริ่มขึ้น!!!

....................................................................................

ตัวอย่าง

"ชาเขียวคิดจะทำอะไร"

น้ำเสียงทุ้มจริงจังขึ้นไม่มีแววเล่นหรือรอยยิ้มเหมือนทุกทีทำให้คนถูกถามต้องทำหน้าจริงจัง

"คิดจะอ่อย"

เธอก็แค่บอกตามตรง

"แคกๆ!"

"ชาเขียวอ่อยเลฟอยู่ยังไม่รู้ตัวอีก"

เธอพูดเหมือนเป็นความผิดเขาไม่สนใจอาการสำลักกาแฟเพราะคำตอบของเธอ

"นี่จีบเลฟเรอะ"

คนที่เพิ่งหายสำลักถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

"ป่าว..."

เธอไหวไหล่ปฏิเสธก้มลงดูดชาเย็นอย่างใจเย็นแต่ตาก็มองดูเขายิ่งเห็นคิ้วหนาของเขาขมวดเข้าหากันก็คล้ายทำให้เธอมีความสุขขึ้นแล้วจึงชี้แจง

"ชาเขียวแค่อ่อย..........ให้เลฟจีบ"

สิ้นประโยคเธอก็ส่งยิ้มบางแต่สบตาเขาอย่างจริงจังและไม่ยอมละสายตาไปไหนเลยบ่งบอกว่าเธออยากถูกจีบมากแค่ไหน

ความหน้าหนาของเธอทำให้เขาต้องละสายตาเสมองออกไปข้างร้านขยับปากบอกเหมือนบ่น

"เลฟไม่ได้บอกว่าจะจีบซักหน่อย"

"ก็ไม่ได้บอกให้จีบตอนนี้นี่  ให้จีบตอนที่หวั่นไหว"

เธอบอกเสียงอ้อนยิ้มๆสบตากับเขาที่หันกลับมามองแล้วส่งเสียงเหอะในลำคอ

"เลฟไม่เล่นกับชาเขียวหรอก"

"ใครบอกเล่น ชาเขียวจริงจังสุดๆ"

เธอทำหน้าจริงจังแต่พอเห็นใบหน้านิ่วๆน้ำเสียงเหมือนแง่งอนหน่อยๆของเขาเธอก็อดยิ้มไม่ได้

โอ้ย  น่ารัก  ผู้ชายอะไรทำไมน่ารักจัง

ปล. เรื่องนี้นางเอกไม่ได้เรียบร้อยหรือน่ารักมาก แต่นางกวนและอ้อนหนักมากแถมยังอ่อยเล็กอ่อยน้อยแทบจะตลอดเวลา

นิสัยของพระเอกก็จะต่างกับเรื่องที่แล้ว  ปกติเป็นคนยิ้มง่ายไม่ค่อยโกรธใครแต่เรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงที่ชื่อชาเขียวทีไร

ก็เหมือนกับเปลี่ยนไปคนละคน

นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของไรท์  หวังว่ารีดทุกคนจะชอบ!!!

หนึ่งคอมเม้น = หนึ่งกำลังใจนะคะ

***ขอขอบคุณรูปภาพสวยๆจาก google

http://paenghomzaa.blogspot.com/2012/11/     และ    https://web.facebook.com/sweaterformen/?rc=p&_rdc=1&_rdr