กอด

#กอด

กอดเป็นคำกิริยาและมันยังเป็นคำนามไว้เรียกชื่อของผม ชื่อที่แม่ตั้งใจตั้งให้เพื่อหวังว่าลูกชายจะเป็นที่รักของใครๆ แต่แม่คงลืมไปว่าลูกชายของแม่ไม่เคยมีใครต้องการตั้งแต่อยู่ในท้องแล้ว เพราะฉะนั้นชื่อนี้มันจึงถูกปิดตายในหัวใจของผมนับตั้งแต่ที่แม่เสีย ไม่เคยมีใครได้ยินชื่อนี้อีกนอกจากจะไม่ได้ยินแล้วชื่อนี้ก็ถูกลบออกจากความทรงจำของทุกคนอีกด้วย

" คุณรพีร์ค่ะได้เวลาแล้วนะคะเชิญทางนี้ "

เสียงสาวใช้ต้นห้องของบ้านชวกุลเรียกผมให้ออกจากผวังค์ความคิดถึงอดีตก่อนที่ผมจะพาร่างบางของตัวเองเดินตามลงไปยังห้องโถ่งด้านล่างที่กำลังจะมีพิธีต้อนรับคุณชายของบ้านคนที่ผมต้องเรียกเขาว่าพี่ชาย

งานเลี้ยงถูกจัดขึ้นอย่างใหญ่โตสมกับฐานะของคุณชายตระกูลชวกุลซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับผมเลยสักนิดแต่เพราะผมขัดใจพ่อตัวเองไม่ได้จึงต้องปั้นหน้ายิ้มให้กับแขกที่มาในงานเสมือนมันคืองานของตัวเอง พ่อบอกว่าเพราะชวกุลมีบุญคุณกับบ้านเรา เราจึงต้องตอบแทน ตอนแรกผมก็งงกับประโยคของพ่อและไม่เข้าใจมันเท่าไหร่แต่ทุกความสงสัยก็ถูกพับไว้เมื่อพิธีการกำลังจะเริ่มขึ้นพร้อมกับอิสรภาพที่ผมไม่ได้รับมันอีก .......