อะไรบางอย่างบอกให้ผมกลับไปอ่านไดอารี่เก่าๆที่เคยเขียนเอาไว้ตอนเด็กๆ ผมเก็บไดอารี่เก่าๆไว้ในลิ้นชัก ตอนนี้ผมยังเหมือนกับเมื่อก่อนรึเปล่านะ? ผมก้มลงไปหยิบไดอารี่ในลิ้นชักช้าๆเพราะอาการปวดหลังทั้งๆที่อายุพึ่งขึ้นเลข2ได้ไม่นาน ก่อนจะนั่งลงอ่านมันทั้งอย่างนั้นแหละ
ในไดอารี่หน้าแรกมีรูปของผมกับพวกเพื่อนซี้2-3คนที่เริ่มซีดลงแล้ว คิดถึงเนอะ หน้าที่สองกับหน้าที่สามมันว่างเปล่า ไม่เข้าใจเลยทำไมต้องเว้นไว้แล้วมาเขียนวันแรกในหน้าที่สี่ แถมยังไม่เขียนวันที่อีกต่างหาก สีของดินสอที่ใช้เขียนก็จางลงไปมากแล้ว ผมเขียนเอาไว้ว่า
- ผมซวย กำลังจะขึ้นม.3 ผมไม่ได้ชื่อซวย แต่ผมซวยจริงจังมากๆ ผมพึ่งอายุ15 แต่ความซวยของผมน่าจะเยอะกว่าดาวที่นาซ่ายังไม่เคยค้นพบอีกครับผม มีเพื่อนสนิทอยู่สอง คนแรกเป็นผู้ชายเหมือนผมชื่อเผิงโหย่ว ส่วนอีกคนชื่อเฟรนด์ <3
นี่แหละ ความซวย ความซวยที่ต้องมาเจอพวกมันที่สองคนต้องแต่ม.1 -
นี่ต้องซวยขนาดไหนถึงต้องเขียนแบบนี้ เออใช่ ผมยังไม่ได้บอกชื่อเลย แต่ผมไม่บอกหรอก
ไม่รู้นั้นแหละครับ ดีแล้ว :)
Guest
