สำหรับคนที่ไม่ต้องการ นายอาจเป็น
‘ของเหลือใช้’
แต่สำหรับคนที่เฝ้ารอนายทั้งหัวใจ นายจะเป็น
‘ของสำคัญ’
ต้น
ชอบมองไปที่บ้านตรงข้าม เขาไม่ได้ชื่นชอบอะไรบ้านที่วังเวงดูไร้ผู้คนหลังนั้น แต่เขา ‘
รัก
’ เด็กคนนั้น เด็กที่อาศัยอยู่เพียงลำพังในบ้านหลังใหญ่อย่างเปล่าเปลี่ยว
จากโดดเดี่ยว...เด็กคนนั้นก็เริ่มมีคนรัก
เห็นว่าคนที่ตัวเองรักมีคนอื่นมันก็เจ็บ แต่ต้นก็ยังคงเฝ้ามองมันแม้ว่ามันจะทำร้ายจิตใจตัวเองสักแค่ไหน เพราะการตัดใจจากเด็กคนนี้มันยากยิ่งกว่าทนมองเขากอดคนอื่น
ดิว
ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องเหงามากขนาดนี้ ทำไมเขาต้องมาอยู่คนเดียว พ่อล่ะ แม่ล่ะ กี่ครั้งที่ต้องนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ในมุมห้องมืดๆ บ้านหลังใหญ่แต่มีเขาคนเดียว มันมีค่าอะไร
ทำไมล่ะ...ทำไมถึงไม่มีใครรักเขา เขาต้องทำยังไง ต้องเป็นแบบไหนเขาถึงจะได้รับความรักจากคนอื่นบ้าง ใครก็ได้...ใครก็ได้เข้ามาโอบกอดเขาทีเถอะ
นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่เคยเขียนจบไปแล้วและนำกลับมารีไรท์ใหม่นะคะ ยังไงก็ฝากผลงานด้วยค่ะ ^^
Guest
