NEW CHAPTER IN PROCESS
ขอโทษในความล่าช้าด้วยนะคะ ;-;
คุณเชื่อเรื่องชีวิตหลังความตายรึเปล่า?
"ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้"
สำหรับผม มันเหมือนนิทานหลอกเด็ก
...
"ปล่อยผมออกไป!!!"
ความเจ็บปวด...มันคือความชินชาที่ผมรับรู้ทุกครั้งเมื่อตื่นขึ้น
ตามมาสิ ผมจะบอกเรื่องราวในชีวิตผมให้ฟัง
ชีวิตอันไร้สิ้นสุดของผม
ผม 'คาลลิโน โดโนแวน' ก็แค่นักสืบคนนึงที่พยายามหาเรื่องสนุกๆ แก้เบื่อเท่านั้น ผมไม่ได้สนใจเรื่องชื่อเสียง เงินทอง หรืออะไรก็ตามที่คนธรรมดาเขาอยากมีกัน
แหงล่ะ...ผมเหมือนคนธรรมดาซะที่ไหนกัน
ตอนนี้ผมได้กลับมาอยู่ในสำนักงานเดิม แค่ได้กลิ่นหอมฟุ้งของขนมปังอบและกลิ่นชาผสมน้ำผึ้งของป้าแม่บ้านสุดรักก็อยากกลับบ้านใจจะขาดแล้วล่ะ
รวมถึงใบหน้าสวยๆ ของแม่สาวอังกฤษคนนั้นด้วย
"ลาก่อนโดโนแวน"
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่ผมพอจะจำได้ก่อนจะตื่นขึ้นอีกครั้ง
ในศตววษที่ 20
เกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย?
Guest
