เรื่องย่อ
เพียงฟ้า หญิงสาวผู้โชคร้ายเธอสูญเสียความทรงจำไปเมื่อ 7 ปีที่ก่อน ซ้ำร้ายหลังออกจากโรงพยาบาลเธอฝันถึงเด็กผู้ชายสองคนที่ไร้ใบหน้าเป็นฝันที่ค่อนข้างน่ากลัวสำหรับเธอ “เพียงฟ้า...จำพวกเราไม่ได้หรอ” ในความฝันนั้นเด็กผู้ชายทั้งสองคนจะเอ่ยถามเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เฮือก! เธอจะสะดุ้งตื่นยามดึกทุกครั้งที่ฝันเห็นทั้งสองคน และหลังจากนั้นเมื่อไม่นานมานี้เธอสูญเสียพ่อกับแม่อันเป็นที่รักพร้อมกันทั้งสองคน เธอไม่มีญาติที่ต่างแดน พินัยกรรมก่อนตายของพ่อคือการมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้แก่เธอ “บ้านที่กรุงเทพงั้นเหรอ” เพียงฟ้าอ่านพินัยกรรมเกิดสงสัยในทรัพย์สินที่เธอไม่เคยรู้มาก่อน เพราะพ่อกับแม่ของเธอพร่ำบอกว่าเธอเกิดและเติบโตที่อังกฤษ แต่ที่สามารถพูดภาษาไทยได้คล่องเพราะเป็นกฏของครอบครัวที่เมื่ออยู่บ้านจะใช้ภาษาไทยในการพูดคุยกัน “หนูตัดสินใจแล้วค่ะ...หนูจะกลับไปอยู่ที่เมืองไทย” เพียงฟ้ามองดูรูปครอบครัว เพราะที่อังกฤษเธอไม่มีญาติพี่น้องที่รู้จักและตอนนี้เธอก็อายุย่างเข้า 18 ปีแล้วถ้าไปเรียนต่อที่เมืองไทยจะได้เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ด้วยทรัพย์สินทั้งหมดที่ผู้เป็นพ่อมอบให้สามารถทำให้เธออยู่กินสบายได้ทั้งชาติโดยไม่ต้องทำงานเลยก็ว่าได้ หลังจากมาถึงเมืองไทย เพียงฟ้าที่กำหลังเดินตามทางเพื่อไปโรงเรียนเป็นวันแรก เธอเดินผ่านซอกตึกที่มีกลุ่มชายวัยรุ่นประมาณ 5-6 คน กำลังรุมกระทืบทำร้ายชายวัยรุ่นคนหนึ่งอยู่ ผัวะ! ร่างผู้ชายหนึ่งในกลุ่มที่กำลังกระทืบอยู่ล่วงลงไปกับพื้น “หมาหมู่นี่...แฟร์ๆควรตัวต่อตัวไม่ใช่หรอ” เพียงฟ้ากำหมัดชูขึ้น กลุ่มวัยรุ่นชายหยุดกระทืบชายหนุ่ม และหันมาสนใจที่เธอแทน “นักเรียนทำอะไรกัน!” สิ้นเสียงเข็มที่ยืนอยู่ด้านหลังของเพียงฟ้า กลุ่มวัยรุ่นผู้ชายวิ่งหนีหายไปในทันที “หมอนี่ชื่อเซลเซียส...ถ้าเธอมีปัญหาอะไรมาทวงบุญคุณจากหมอนี่ได้ เซียลเซียสค่อนข้างเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์กับผู้มีพระคุณนะ” ผู้ชายวัยกลางคนเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะพยุงร่างที่หมดสติของเซียลเซียสเดินจากไป “นี่ๆยัยปังฉันเห็นเซียลเซียสกับฟาเรนไฮธ์กำลังเดินมาทางนี้แหละ” เพียงฟ้ามองดูกลุ่มหญิงสาวที่ทำท่าทางดีใจแล้วไปยืนรวมตัวกันที่หน้าประตูห้องเรียน “นี่ๆเซียลเซียสมาหาขนมปังใช่ไหม?” เซียลเซียลเบือนหน้าหนีก่อนจะเดินเข้ามาในห้องเรียน “คนไหน? คือนักเรียนที่ย้ายมาใหม่” เซียลเซียสพูดเสียงดังและกวดสายตามองทั่วห้อง ตุบ! หนังสือเล่มหนาหล่นลงพื้น “เพียงฟ้า!” ฟาเรนไฮธ์ที่เดินตามเข้าห้องเรียนมาเอ่ยขึ้น ใบหน้าของเข้าดูตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นเพียงฟ้า “ไม่จริง!” เมื่อเซียลเซียลหันไปมองตามฟาเรนไฮธ์เขาก็อุทานอกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง “ธะ..เธอ...ตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ?” ทั้งสองคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน ทุกคนที่อยู่ในห้องตอนนี้มองตรงมาที่เพียงฟ้าเป็นสายตาเดียวกัน เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นทำให้เพียงฟ้างุนงงเป็นอย่างมาก เพราะเธอแน่ใจว่าไม่เคยเจอเซียลเซียสหรือฟาเรนไฮธ์มาก่อนแต่ทำไมพวกเขาทั้งสองคนถึงบอกว่าเธอคือคนที่ตายไปแล้ว..."ฉันตายไปแล้วงั้นเหรอ"?
***ปล. เป็นเรื่องแรกที่เขียนค่ะ ติชมได้นะคะ จะพัฒนาเรื่อยๆค่ะ
Guest
