เพี๊ยะ! เพี๊ยะะ!! เพี๊ยะะะ!!!
เสียงฟาดระหว่างเนื้อและสายหนังดังขึ้นเรื่อยๆ
=br=
"อืออออ~"
"ใครอนุญาติให้ร้อง?! เงียบนะ! อยาก
ลองดีหรอ"
=br=
ก็มันเจ็บนี่หว่า ปริมเม้มริมฝีปากแน่นแล้วคิดในใจ
"ไหนบอกรักพี่ไง ทนไม่ได้แล้วหรอ"
=br=
เพี๊ยะะ!! เพี๊ยะ!
"โอ๊ยยยยยยยยยยยย"
ร่างบางบิดตัวหนีออกจากสายหนังสุดแรงแต่กลับถูกมือหนาของชายหนุ่มรั้งเอวเอาไว้อย่างแข็งแรง
"จะหนีพี่ไปไหนครับ ปริม?"
น้ำเสียงทุ้มต่ำน่าหลงไหลที่ดูสุภาพ..แต่เย็นชาสิ้นดี
=br=
"พี่อองตวน ปริมขอพักหน่อยได้ไหมคะ? ปริมไม่ไหวแล้ว ปริมเจ็บ..อื้อออออออ" ร่างพยายามจะลุกหนีอีกครั้ง มือพยายามจะสะบัดให้หลุกจากพันธนาการที่ฝ่ายชายมัดไว้ด้วยเนคไทของเขา แต่มันกลับยิ่งแน่นขึ้นพร้อมกับมือสากที่ยืนมาปิดปากเธอไว้
"พูดมากจังสงสัยปากจะว่างเกิน อ่ะ..นี่"
=pl=อองตวนนำของเล่นผู้ใหญ่ที่เป็นลูกบอลสีแดงสดติดกับสายหนังสีดำมันมาใส่ในปากของปริมแล้วปรับสายให้แน่นที่สุด
"อื้ออออออออ" เสียงของปริมจึงสามารถเปล่งออกมาได้เพียงเท่านี้ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร
"เท่านี้ปากก็ไม่ว่างให้พูดอะไรแล้วนะครับ เรามาสนุกกันต่อดีกว่า อย่าเสียเวลาเลย"
=pl=อองตวนเริ่มหยิบเข็มขัดหนังมาลูบไปมาตามผิาขาวนวลที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูของหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนจะง้างแขนแล้วฟาดลงมาที่ก้นของหญิงสาวเต็มแรง
"อื้อออออ ฮือออออ อื้ออออออ"
=pl=เสียงจากความเจ็บดังออกมาอย่างไม่ได้ศัพท์ผ่านจากของเล่นที่คาปากของปริมอยู่
"รู้ไหมครับทำไมปริมถึงโดนลงโทษแบบนี้?"
=pl=ปริมรีบพยักหน้าอย่างแรง พร้อมส่งสายตาเว้าวอน
"สำนึกแล้วใช่ไหม?"
=pl=ปริมพยักหน้าอย่างแรงอีกครั้งแล้วขยับตัวเอาหน้าไปซุกที่แผงอกของชายหนุ่มอย่างขี้อ้อน
"อ้อนพี่แบบนี้ พี่ต้องใจอ่อนสินะ"
=pl=อองตวนมองพฤติกรรมของหญิงสาวอย่างเอ็นดู ปล่อยเข็มขัดในมือลงแล้วลูบหัวหญิงสาวอย่างทะนุดถนอมแล้วปลดของเล่นที่ปากและปลดเนกไทด์ที่พันธนาการมือหญิงสาวออกอย่างอ่อนโยน..
=br=
=br=
Guest
