บนโลกใบนี้สิ่งที่น่ากลัวกว่าธรรมชาติคือจิตใจของคนเราไม่รู้ว่าในส่วนลึกของใจคนเรานั้นมีความคิดแบบไหนอยู่บ้างฉันมีชื่อว่าลัลลนิริน กัญญาพิทักษ์ หรือเรียกสั้นๆว่าปลายฝนฉันมีน้องสาวที่อายุห่างจากฉัน6ปีชื่อปลายฟ้าครอบครัวของฉันเป็นครอบครัวที่ไม่ได้ร่ำรวยอะไรพ่อแม่ทำงานรับจ้างทั่วไปฉันอยู่กับยายตั้งแต่ฉันอายุได้2เดือนพ่อกับแม่ต้องเข้าไปทำงานที่กรุงเทพพวกเราเป็นคนต่างจังหวัดแต่ที่บ้านฉันมีแต่คนรักคนเอ็ดดูฉันมากฉันเรียนเก่งมากจะบอกให้(ไม่ต่อยจะอวดเลย)ฉันสอบได้ที่1ตั้งแต่ป.1ถึงป.6มันเป็นเรื่องปกติสำหรับฉันแล้วหละฉันเริ่มเรียนรู้อะไรมากขึ้นเมื่อขึ้นชั้นมัธยมความรับผิดชอบที่มาขึ้นทำให้เราเหนื่อยเพิ่มขึ้นฉันมีเพื่อนที่สนิทมากตอนเรียนมัธยม6คนเราเป็นแก็งสาวๆที่ถึกและบึกบึนพวกเราชอบที่ทำอะไรร่วมกันทำกิจกรรมด้วยกันเยอะมาก
"ปลายฝนทำอะไรอยู่รีบหน่อยอาย่าข้าสิ"
"ฉันจัดของแป๊บนะน้ำค้างจะเสร็จแล้ว"ฉันรีบร้อนรนมากเมื่อเพื่อนฉันทักมาแบบนั้นช่วงม.1-ม.3นี่หละเป็นช่วงที่ความรู้สึกอยากรู้อยากลองมาเต็มเลยจ้าอยากไปที่โน่นนี่นั่นกับเพื่อนไม่ได้รู้อะไรเลย
"เร็วหน่อยอาจารย์ให้ตามน้องๆไปเข้าแถวแล้วนะ"เพื่อนสาวมั่นที่สุดในกลุ่มฉันเอ่ยขึ้นในขณะทั่พวกเราจัดของอยู่หลังจาพวกเราขึ้นม.6หน้าที่ที่สำคัญในตอนนี้คือกรรมการนักเรียน
ฉันลืมบอกไปโรงเรียนฉันอยู่ใกล้กับป่าช้าต้องเข้ไปตามน้องๆที่หนีการเข้าไปหลบในป่าช้าเฮ้อฉันต้องเหนื่อยอีกแล้วลืมบอกไปข้อนึงคือฉันอ้วนมากเวลาวิ่งเลยเหนื่อย555ตลอดเวลาที่เราทำกิจกรรมในรั้วโรงเรียนมันสนุกมากเลยฉันชอบชีวิตแบบนี้ที่สุดเลยย
#นี่เป็นเพียงเรื่องราวเริ่มต้นของชีวิตฉันเท่านั้นความป่วนและปวดหัวยังมีอีกเยอะโปรดติดตามตอนต่อไป
Guest
