เพชรหลากแสง

เพชรหลากแสง

-พิมลมาศ-

"เอาซิ สมน้ำหน้าฉัน! สมเพชฉันสิ!"

"มีสติหน่อย ฉันไม่เคยเกลียดนาย! ไม่ได้อยากเห็นนายเป็นแบบนี้นะเพชร ...ฉันรักนายต่างหากล่ะ"

"รัก? ยังไง?"

เขามันก็แค่ ผู้ชายขาดความอบอุ่น และโหยหาความรัก

--------------------------------------------

"ฉันผิดหวังในตัวนายจริง ๆ " 

...ไม่คิดเลยว่าเขาจะกลายเป็นคนเสเพลได้ขนาดนี้ พชรดนัยคนเดิมหายไปไหน!

แล้วไอ้คำสัญญาที่เขาเคยให้กับเธอล่ะ มันคงเป็นเพียงลมปากสินะ

"เรื่องของเธอ! ต่อไปก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน" ชายหนุ่มเบือนหน้าหลบสายตาที่เอาแต่จ้องมองเขาด้วยความผิดหวัง เขามันคนไม่ดี เธอไม่ควรมาเสียเวลาด้วยแม้แต่วินาทีเดียว!

"คุณพ่อของนายคงเสียใจมากถ้ารู้ว่าลูกชายเล่นยา ไม่ยอมไปมหาลัย" เธอควรทำอย่างไรดี ไม่อยากเห็นผู้ชายคนนี้เสียเวลา เสียอนาคตและตกเป็นทาสของยาเสพติด ชีวิตของเขาไม่ควรต้องมาตกต่ำเพราะหัวใจที่อ่อนแอ..

"ออกไป!" พชรดนัยหันกลับมาชี้นิ้วไล่ มันสายเกินไปแล้ว เขาคงถลำลึกเกินกว่าจะถอยกลับ ต่อให้ทำดีแค่ไหน พ่อก็ยังมองว่าเขาเป็นลูกเลว ๆ ท่านเชื่อแต่คำพูดของคนอื่น ไม่เคยลดอคติที่มีต่อเขาเลยสักครั้ง

...ปล่อยให้ชีวิตเป็นแบบนี้แหละ สะใจดี!

"ไม่! ฉันไม่ไป" เป็นไงเป็นกัน เธอทนไม่ไหวแน่ถ้าพชรดนัยยังทำตัวเสเพลแบบนี้

"ไม่ไปใช่ไหม..." ชายหนุ่มย่างกายเข้าหาคนตัวเล็กกว่าอย่างต้องการขู่ให้กลัว กมลฉัตรก้าวถอยหลังจนชิดผนังห้อง มองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง

"นี่ ปล่อยนะ นายจะทำอะไรฉัน!" 

"ก็อยากอยู่กับฉันนักไม่ใช่เหรอ..." เขาแกล้งโน้มใบหน้าเข้าใกล้ ทำท่าเหมือนจะจูบ หญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างดันอกแกร่งไว้ เบือนหน้าหลบอย่างสุดความสามารถ

"ฮือ... อย่าทำอะไรฉัน"

--------------------------------------------

แนะนำตัวละคร

พชรดนัย พิตตินันท์ / เพชร อายุ 21 ปี

กมลฉัตร / แต๋ม อายุ 20 ปี

เขตแดน อายุ 22 ปี ลูกชายของเมียใหม่พ่อพระเอก

คาร่า อายุ 19 ปี ผู้หญิงที่พชรดนัยรักเหมือนน้องสาว แต่คาร่าไม่อยากเป็นแค่น้อง

เดซี่ อายุ 21 ปี แฟนสาวของพชรดนัย

ปัณณ์ อายุ 21 ปี เพื่อนของพชรดนัย

หรรษพล อายุ 21 ปี เพื่อนของพชรดนัย

ศรันย์ อายุ 21 ปี เพื่อนของพชรดนัย

--------------------------------------------

"ฉันผิดหวังในตัวนายจริง ๆ " 

...ไม่คิดเลยว่าเขาจะกลายเป็นคนเสเพลได้ขนาดนี้ พชรดนัยคนเดิมหายไปไหน!

แล้วไอ้คำสัญญาที่เขาเคยให้กับเธอล่ะ มันคงเป็นเพียงลมปากสินะ

"เรื่องของเธอ! ต่อไปก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน" ชายหนุ่มเบือนหน้าหลบสายตาที่เอาแต่จ้องมองเขาด้วยความผิดหวัง เขามันคนไม่ดี เธอไม่ควรมาเสียเวลาด้วยแม้แต่วินาทีเดียว!

"คุณพ่อของนายคงเสียใจมากถ้ารู้ว่าลูกชายเล่นยา ไม่ยอมไปมหาลัย" เธอควรทำอย่างไรดี ไม่อยากเห็นผู้ชายคนนี้เสียเวลา เสียอนาคตและตกเป็นทาสของยาเสพติด ชีวิตของเขาไม่ควรต้องมาตกต่ำเพราะหัวใจที่อ่อนแอ..

"ออกไป!" พชรดนัยหันกลับมาชี้นิ้วไล่ มันสายเกินไปแล้ว เขาคงถลำลึกเกินกว่าจะถอยกลับ ต่อให้ทำดีแค่ไหน พ่อก็ยังมองว่าเขาเป็นลูกเลว ๆ ท่านเชื่อแต่คำพูดของคนอื่น ไม่เคยลดอคติที่มีต่อเขาเลยสักครั้ง

...ปล่อยให้ชีวิตเป็นแบบนี้แหละ สะใจดี!

"ไม่! ฉันไม่ไป" เป็นไงเป็นกัน เธอทนไม่ไหวแน่ถ้าพชรดนัยยังทำตัวเสเพลแบบนี้

"ไม่ไปใช่ไหม..." ชายหนุ่มย่างกายเข้าหาคนตัวเล็กกว่าอย่างต้องการขู่ให้กลัว กมลฉัตรก้าวถอยหลังจนชิดผนังห้อง มองเขาด้วยสายตาหวาดระแวง

"นี่ ปล่อยนะ นายจะทำอะไรฉัน!" 

"ก็อยากอยู่กับฉันนักไม่ใช่เหรอ..." เขาแกล้งโน้มใบหน้าเข้าใกล้ ทำท่าเหมือนจะจูบ หญิงสาวใช้มือทั้งสองข้างดันอกแกร่งไว้ เบือนหน้าหลบอย่างสุดความสามารถ

"ฮือ... อย่าทำอะไรฉัน"

--------------------------------------------