นายที่รักของคุณผี

ยามค่ำคืนที่ความมืดกลืนกินแสงสว่างไปเกือบหมด คงเหลือแต่แสงของดวงดาวเท่านั้นที่ยังอยู่ ผู้คนมากมายต่างหลับไหลไม่มีใครตื่นมาในยามวิกาลแบบนี้ เพราะกลัวจะเจอกับสิ่งที่มองไม่เห็น แต่ผู้คนก็ยังเชื่อว่ามันมีอยู่จริง แต่ขณะที่ผู้คนนอนหลับก็ยังมีกลุ่มวัยรุ่นที่อยากจะท้าทายสิ่งที่มองไม่เห็น

"ฮือ ฉันกลัว เรากลับกันเถอะนะ"เสียงหญิงสาวพูดกับเพื่อนๆ

"แกจะกลัวอะไรห้ะ ผีไม่มีอยู่จริงหรอกย่ะ"เสียงดัดให้ดูเป็นผู้หญิงพูดว่า

"แกอย่าลบหลู่สิ แกก็รู้ว่าไอ้หม่อนมันเห็นผีได้อ่ะ"หญิงสาวพูดขึ้นอีกครั้ง

"เออ จริงด้วยว่ะ กูลืมได้ไงเนี่ย"ลืมไปเสียสนิทเลยว่ายังมีคนที่เห็นผีได้อยู่ด้วย

"หม่อนๆ"หญิงสาวพูดพลางสะกิดแขนคนตัวเล็ก

"..."เงียบ

"ไอ้หม่อนนน"เสียงชายหนุ่มอีกคน พูดขึ้นอย่างดัง

"ห้ะ!!!"ร่างบางสะดุ้ง แล้วหันไปมองเสียงเพื่อนที่เรียก

"หม่อน แกโอเคป่ะเนี่ย"หญิงสาวถามด้วยความเป็นห่วง

"อะ..โอเค แต่ว่าเรากลับกันก็ดีนะ"ร่างบางตอบเสียงสั่นๆ แล้วไปมองรอบๆตัวเพราะมีความรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครจ้องมองอยู่รอบๆทำให้ร่างบางรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว

"ไอ้หม่อน กลับไม่ได้นะย่ะ แกอย่าลืมสิเรามาล่าท้าผีกันนะเว้ย"

"ตะ..แต่ว่า เรายังไม่ได้ไหว้เจ้าที่เจ้าทางเลยนะ อีกอย่างแถวนี้มันเป็นสุสานด้วย"ร่างบางบอกเพื่อนอย่างกังวล เพราะสถานที่ที่พวกเขามายืนอยู่นี้ มันเป็นสุสานรถร้างที่มีคนตายมากมาย รถพวกนี้เป็นรถที่พังยับเยินจากอุบัติเหตุทั้งนั้น และยังมีคนกล่าวถึงความเฮี้ยนของที่นี่อีกด้วย ใครก็ตามที่เข้ามาก็จะต้องเจอดีกันทุกคน (แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ทำไมกันเนี่ย!!)

"ปรี้นนนนๆ"