ฉันไม่รู้ว่าเรื่องทุกอย่างมันลงเอยอย่างนี้ได้ยังไง แต่ที่ฉันต้องเผชิญอยู่ตอนนี้เรื่องมันเริ่มมาจากวันนั้น...
“มึงจะเอาน้องกูไปไหนไอ้สัส”
ผู้ชายคนนั้นคือพี่ชายฉัน กำลังตะคอกถามผู้ชายที่พึ่งจะกระชากแขนฉันให้ไปยืนหลบด้านเมื่อไม่กี่วินาทีก่อน พี่ชายฉันกำลังโมโห
“เอาไปลงนรกไงไอ้สัส” คำหยาบที่ตะคอกกลับด้วยความฉุนเฉียวไม่ต่างกัน
ฉันไม่ตกใจเลยที่เขาพูดแบบนั้น
“ไอ้เหี้ยฮุน! ส่งน้องกูคืนมา”
“ถามน้องมึงสักคำยัง?”
พอสั่งพี่ฮุนไม่ได้ พี่คิมก็หันมาหาฉัน
“ขิม มาหาพี่” พี่ชายฉันบ้าอำนาจและอำมหิต ฉันพึ่งจะรู้ก็วันนี้
พี่ชายที่แสนดีไม่ใช่เขาคนนี้อีกต่อไป
ฉันส่ายหน้ารัว กลัวพี่ชายตัวเองยังไม่รู้
พี่คิมทำร้ายพี่ฮุนบาดเจ็บ เนื้อตัวมีเเต่รอยเเตก รอยเลือด ถ้าฉันมาช้ากว่านี้ไม่รู้จะเป็นยังไง ที่พี่คิมยังไม่ทำอะไรเพราะกลัวว่าฉันจะโดนลูกหลงไปด้วย
“พี่คิมอย่าทำร้ายพี่ฮุนเลยนะคะ”
“มันทรยศพี่ พี่ต้องฆ่ามัน” เห็นไหม ถ้าฉันไม่มาพี่ฮุนคงตายไปแล้ว
พี่ฮุนตัวคนเดียว เเต่พี่คิมมีลูกน้องเป็นร้อย
“น้องรักพี่ฮุน ปล่อยพี่ฮุนไปเถอะนะ...น้องขอ” ไม่ว่าฉันขออะไรพี่คิมให้ได้ทุกอย่าง แต่ครั้งนี้ฉันไม่เเน่ใจสักนิด
“ไอ้เหี้ยนี่ไม่ได้รักขิม มันหลอกขิมอยู่เข้าใจไหม”
ฉันถูก ‘หลอกให้รัก’ คือเรื่องจริง
แต่มันรักไปแล้วไง จะยอมให้พี่เขาตายได้ยังไง
“หึ ฆ่ากูได้ก็เอาเลย กูตายน้องมึงก็ตาย”
พี่ฮุนดึงตัวฉันมายืนอยู่ข้างหน้า ความเย็นจากวัตถุทำจากโลหะถูกถือแนบอยู่บนคอฉัน
ฉันยืนนิ่งไม่ขัดขืนให้พี่ฮุนใช้เป็นตัวประกัน
“กูก็อยากจะรู้ว่ามีดมึงกับปืนกูใครจะเร็วกว่ากัน”
พี่คิมเป็นนักฬีกายิงปืนสมัยเรียน
นอกจากฉันที่เป็นตัวประกันพี่ฮุนไม่มีอะไรสู้พี่คิมได้เลย
ฉันต้องทำอะไรสักอย่าง
“ถ้าพี่คิมฆ่าพี่ฮุน น้องจะฆ่าตัวตาย”
แนะนำตัวละคร
พิ้งค์ไวโอเลต นิยายเรื่องนี้ยังไม่มีกำหนดอัพเดท
ตัวละคร เนื้อหา สถานที่ เป็นเพียงจิตนาการของผู้เเต่ง
Guest
