รอยรักสัมพันธ์สวาท
NC25++
อีธาน สตีฟ เมดิสัน
นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเจ้าของกิจการมากมายในเยอรมนี ไม่ว่าจะเป็นโรงแรม ห้างสรรสินค้า โรงงานผลิตเบียร์ ไม่เว้นแม้แต่ธุรกิจเกี่ยวกับยานยนต์ ด้วยความสามารถและหน้าตาที่โดดเด่นของเขาทำให้เป็นที่หมายปองของสาวๆทั่วทุกมุมโลก ซึ่งเขาก็ไม่เคยจะปล่อยให้ใครหลุดรอดไปได้ พรีเซ็นเตอร์รถยนต์ต้องผ่านมือเขาทุกราย แต่กลับไม่เคยมีใครได้หัวใจของชายผู้นี้ เพราะเขาได้มอบมันให้กับใครบางคนไปนานแล้ว
มลินดา รัตนธิวานนท์
นักวิจัยเคมี บางเวลาก็เรียบร้อยอ่อนหวาน บางเวลาก็โหด แก่น เซี้ยว ถูกจับให้เรียนมวยไทยคาดเชือกตั้งแต่เด็ก เป็นดาวคณะ เธอเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆทั่วทุกสารทิศ แต่ใครก็อย่าหวังจะมาพิชิตใจซะให้ยาก เพราะหัวใจดวงนี้รอคอยแต่เขาเพียงผู้เดียว...
***************************************************************************************
“ไม่ได้เจอกันนาน ไม่คิดจะทักทายกันหน่อยเหรอ”
“กับคนที่เลิกสนิทสนมไปแล้ว ฉันคิดว่าไม่จำเป็นต้องรักษามายาท” ใบหน้าหวานเชิดขึ้น ตั้งใจจะเดินหนีให้พ้นไปจากตรงนี้ เวลาอยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้ความสามารถในการจัดการกับอัตราการเต้นของหัวใจมักเป็นไปได้ยาก แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาแขนเรียวเล็กก็ถูกรวบไว้เสียก่อน
“ผมคิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ไม่พูดเปล่ายังลากแขนเธอให้เดินตามไปอีกต่างหาก แต่เธอมีหรือจะยอม มลินดาใช้แรงทั้งหมดที่มีสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของมือหนาทันที มันคงจะดีหากอะไรๆจะง่ายอย่างที่เธอคิด
“ปล่อยฉันนะ”
“ถ้าไม่อยากให้ผมกอดคุณโชว์คนทั้งงานก็เดินตามผมมาดีๆ”
มลินดาชะงักอาการดิ้นรนทันที เธอแน่ใจว่าไม่ได้กลัวคำขู่เลยสักนิด แต่ก็เดาอารมณ์ฝ่ายตรงข้ามไม่ออกเหมือนกัน หากเขาทำจริงคนที่ได้รับผลกระทบมากที่สุดก็คงจะไม่พ้นเธอ เขาน่ะหรือ หน้าหนาออกปานนี้คงไม่อายสายตาใครหรอก จึงต้องเดินตามเขาไปด้วยความจำใจ
เมื่อออกมาพ้นสายตาคนทั้งงานแล้วอีธานก็ทำในสิ่งที่เธอต้องตกใจจนแทบตั้งตัวไม่ติด เมื่อเขาดันเธอเข้ากับผนังแล้วตามเอาแขนสองข้างมายันคร่อมไว้จนเธอหมดทางหนี ปากบางกำลังจะต่อว่าที่อีกฝ่ายกระทำการอุกอาจแต่ก็ช้าเกินไป
ริมฝีปากหนาจู่โจมอย่างรวดเร็วโดยไม่ให้เธอได้ตั้งตัว เมื่อครู่ที่ตั้งใจจะต่อว่าเขากลายเป็นช่องว่างให้เขาช่วงชิงสอดลิ้นหนาเข้าเกี่ยวกระหวัดหาความหวานได้อย่างง่ายดาย จุมพิตที่หนักหน่วงเร่าร้อนจนแทบจะดูดกลืนสติทั้งหมดที่มีไปจากเธอ แต่มลินดาก็ยังไม่ยอมแพ้ เธอจะง่ายให้เขาหัวเราะเยาะอีกไม่ได้ มือบางทั้งผลักทั้งข่วน แต่ก็ไม่อาจจะทลายกำแพงที่มีชีวิตตรงหน้าได้เลย เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้แต่ว่าเรี่ยวแรงไม่เหลือจะให้พยุงกายแล้ว หากไม่ได้อ้อมแขนเข็งแรงที่โอบประคองไว้ เธอคงทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหมดท่า
สวัสดีค่ะนักอ่านทุกท่าน
แวะเข้ามาอ่าน มาทักทายกันก่อนนะคะ
ผิดพลาดตรงไหนช่วยแนะนำติชม คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
หากช่วงไหนไรท์ขี้เกียจ หายหน้าไปมาทักมาทวงได้ตลอดเวลาเน้อ
Guest
