ดุจไฟสุมขอน

ไออุ่น (Image by Tisa)

พี่กริช (Image by Go Soo)

 “ไอ้ตินบอกว่าเธอเข้านอกออกในอัครเมฆาเป็นว่าเล่น คิดจะทำอะไรของเธอ กับไอ้เด็กนั่นอีก สนิทกับมันมากใช่มั้ย”

           “ไอ้เด็กนั่นคือใครล่ะคะ อุ่นไม่เคยสนิทกับคนที่ชื่อว่าไอ้เด็กนั่นสักครั้ง” 

           “อย่ามายอกย้อนฉันนะไออุ่น เธอก็รู้ว่าฉันหมายถึงใคร”

           “พี่กริชไม่บอกอุ่นก็ไม่รู้หรอกค่ะ อุ่นไม่ได้มีญาณทิพย์จะได้พยากรณ์ออก”

           “เหอะ! เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งกับฉันเหรอไออุ่น ตั้งแต่เป็นใหญ่เป็นโตเธอกล้าขนาดนี้เลยเหรอ” มือหนากำข้อมือเล็กแน่นขึ้น เขาอยากเห็นสีหน้าแสดงความเจ็บปวดของเจ้าหล่อนนัก

           “แล้วใครล่ะคะที่ยัดเยียดให้อุ่น ไม่ใช่พี่เหรอที่อยากให้อุ่นเป็น อุ่นเป็นให้แล้วไงคะ เป็นหุ่นให้เชิดไปเชิดมา พี่ยังต้องการอะไรจากอุ่นอีก” เขาดูถูกเธอเกินไปแล้ว ที่ทำทุกวันนี้ไม่ใช่เพราะเขาหรอกเหรอ

           “ต้องการสิ ฉันต้องการให้เธอเจ็บ เจ็บเหมือนที่ฉันเคยเป็น ร้องสิ ร้องออกมา แสดงความเจ็บปวดของเธอออกมาให้ฉันเห็น”

           ไออุ่นคิดว่ากระดูกข้อมือเธอจะแตกละเอียด ใจที่เริ่มแข็งแกร่งขึ้นดุจภูเขาหินกลับไม่สะทกสะท้านเอาเสียเลย เอาให้พอใจ เธอจะไม่บ่น ไม่ว่าอะไรทั้งนั้น

           “เงียบทำไมล่ะ ร้องสิ ร้องออกมา” มือหนาเลื่อนขึ้นมาใกล้ไหล่ สองมือเขาจับแขนบอบบางทั้งสองข้างแน่นราวกับว่าจะบีบให้ตายคามือ บางอย่างเหนียวหนืดจากไหนไม่รู้ไหลผ่านซอกมือ กลิ่นคาวเลือดลอยเข้าจมูก คนป่วยถึงได้สติฉุกคิดว่าเกิดอะไรขึ้น

           “พอใจแล้วใช่มั้ยคะ” พยายามคุมเสียงสะอื้น น้ำตาไหลพรากหากปราศจากเสียงสะอื้นแม้เจ็บเจียนตาย เขาไม่สนใจเธอด้วยซ้ำว่าโดนอะไรมาบ้าง 

ลงเนื้อหา 60%

จัดจำหน่ายในรูปแบบอีบุ๊คที่ MEBMARKET

ดุจไฟสุมขอน มิลินท์ www.mebmarket.com เมื่อความรักไม่อาจสู้ความแค้นได้ หัวใจที่เคยบอบช้ำจึงถูกทำลายด้วยคำพูดและการกระของผู้ที่ขึ้นชื่อว่า 'สามี'“อุ่นทำอะไรผิดนักหนา พี่กริชพอจะบอกอุ่นได้ไหมคะ...ทำไมถึงทำกับอุ่นเหมือนไม่ใช่คน