สาปน้ำผึ้งพระจันทร์

ด็อกเตอร์ ขรินทร์ ศุภคะ  วัยสามสิบห้าปี ผู้ศึกษางานวิจัยด้านมานุษยวิทยา ชนเผ่าซูลา เป็นหนึ่งในชนเผ่าในฝันที่นักมานุษวิทยาทั่วโลกอยากศึกษา แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่าชนเผ่านี้เป็นชนเผ่าปิด ผู้ใดที่ไม่ได้ทีเชื้อสายหรือเกี่ยวข้องไม่สามารถย่างกรายเข้าไปได้ง่ายๆ แล้วถ้าเป็นเขยของชนเผ่าล่ะ ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะจ้องมองไปที่กลุ่มเด็กสาวชาวซูลา ที่มาทำความสะอาดโบสถ์นอกเผ่า เนี่ยแหละตัวช่วยของเขา

ซันเซ ลิล หญิงสาวกำพร้าชาวเผ่าซูลา จากประเทศมอร์เก็น เติบโตจากการเลี้ยงดูของนักบวชในเผ่า วันหนึ่งเธอได้พบกับหนุ่มรูปงาม เธอตกหลุมนักเขาทันทีและเหมือนกามเทพจะเข้าขาง บุรุษผู้นั้นมีถ้าทีชอบพอเธอและเขาก็ขอเธอแต่งงานหลังจากนั้นไม่นาน

สองสามีภรรยาใช้ชีวิตอย่างสงบสุขจนเวลาผ่านไปหนึ่งปีเต็ม ความสงบสุขกลับแปรเปลี่ยนเป็นทุกข์ให้หญิงสาว เมื่อรู้ว่าเธอเป็นเพียงเครื่องมือที่เขาใช้ตักตวงผลประโยชน์ก็เพียงเท่านั้น ปลอม คำว่ารักคือคำปลอม อ้อมกอด คือ อ้อมกอดปลอม ความสัมพันธ์คือความสัมพันธ์จอมปลอม ที่เขาหลอกเขาลวงก็เพียงเท่านั้น

“สิบล้านสำหรับคำขอโทษของผม” น้ำคำขอโทษจริงใจออจากปาก ดร.ขรินทร์ นักวิจัยหนุ่มหล่อวัยสามสิบห้าปีพูดกับ ซันเซ หญิงสาวเผ่าซูลาจากประเทศมอร์เก็นวัยยี่สิบปี

“ซันเซไม่ได้อยากได้เงิน ซันเซแค่อยากได้คุณขิน ขอแค่คุณขิน กลับมาอยู่กับซันเซ ซันเซขอร้อง” ร่างบางในเสื้อผ้ามอซอเนื้อตัวมอมแมมกอดที่ขาของ ดร.ขรินทร์ที่เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน เธอกอดราวกับว่ากลัวเขาจะละลายหายไป

“ไม่ได้ซันเซ ผมกลับไปไม่ได้ผมมีชีวิตของผม คุณมีชีวิตของคุณ เราทั้งสองเหมือนเป็นคู่ขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้อีก ปล่อยผมเถิดนะซันเซ อย่าเข้ามาในชีวิตผมอีกเลย”