ลมโปรยอ่อนโรยโชยกลิ่นเหม่ย
จิตสลายแหลกสิ้นใจตัดสายใย
ลมเหมันต์โบกพัดหวนให้คำนึง
กลิ่นเหม่ยหอมย้ำเตือนจิตให้ระทม
กี่หมื่นชาติเพียงเคราะห์กรรม
ลิขิตรักเหนือภพ
ปล. นิยายเรื่องนี้คือนิยายชายรักชาย
เมื่ออดีตชาติ ข้าเป็นเพียงดอกเหม่ย อยู่ ณ เขาหวาซาน อยู่บนต้นเหม่ยประดับทิพย์วิมานให้ มหาเทพทิก้วยลิ้
หากแต่ว่า...ในวันนั้น ข้าพบกับสหายของ เซียนทิก้วยลิ้ เขาเป็นเทพสงครามข้ารู้ในภายหลังว่าเขาชื่อ ไท่หยาง
.
ทิก้วยลิ้ ไม่เคยสนใจที่จะมาเชยชม ดอกเหม่ย เช่นข้า แต่แล้ว ไท่หยางกับเดินตรงมาทางต้นเหม่ย ยืนชื่นชมดอกเหม่ยด้วยสายตาเป็นประกายอยู่นาน ก่อนจะทำการล่ำลากับมกาเทพ ทิก้วยลิ้
.
ตั้งแต่วันนั้น ข้าก็ตั้งใจบำเพ็ญเพียร เพื่อให้มีรูปกาย เพื่อเป็นภูติบนสรวงสวรรค์ เพราะข้า อยากเจอ ท่านไท่หยางอีกสักครั้ง
.
และ ณ ขณะนี้ ข้าได้มีรูปกาย และเป็นภูติ ถึงจะอยู่ชั้นล่างสุดของสวรรค์ แต่ในวันงาน "ดื่มชาลูกท้อ" ข้าได้เป็นหนึ่งเทพ ที่ถูกเชิญชวน ให้เข้าร่วมงาน
.
แต่ทว่า ตัวข้าไม่ได้รับความสนใจในเชิงรักใคร่จากไท่หยางสักนิด แต่คนที่สนใจข้า มีตำแหน่งสูงส่งถึง หนึ่งในบุตรขององค์อี้หวางต้าตี้(องค์เหงกเซียนฮ่องเต้)
ข้าไม่ต้องการเช่นนี้ บุตรขององค์อี้หวางต้าตี้ เป็นถึงโอรสสวรรค์ ข้ามิกล้าแม้แต้จะมองหน้าขององค์ชาย
.
ข้าจึงอ้างว่าไม่อยากมีความรักมิอยากมีคู่ครอง เพราะข้าอยากบำเพ็ญเพียร ให้ถึงชั้นเซียนเสียก่อน
.
แต่แล้วข้าโกหกโอรสสวรรค์มิได้ ท่านรู้ว่าข้าเฉยเมยต่อท่าน แต่ท่านก็ยังจะคอยข้า
จนหลายพันปี ความรักที่ข้ามีต่อท่านไท่หยาง มิเคยจางหาย
ข้ายังคงพยายามเข้าพบท่านไท่หยาง เพื่อให้ได้พูดคุยสักนิดก็ยังดี จนทำให้ข้ากลายเป็นสหายของท่านไท่หยาง
แต่เพราะเหตุนี้ทำให้ข้าต้องเจอโอรสสวรรค์อยู่ทุกวัน
.
ข้าไม่แม้แต่จะปรายตามองพระองค์ มันคงยิ่งทำให้พระองค์กริ้ว พระองค์วางอำนาจกับข้า บังคับขืนใจ จักให้ข้าเป็นคู่ครอง
จนในที่สุดไท่หยาง ที่เห็นข้าเป็นสหาย คงทนเสียงร่ำไห้ของข้ามิได้ จึงต้องเข้ามาช่วย การต่อสู้ของเซียนทั้งสอง ถึงหูขององค์อี้หวางต้าตี้
.
เซียนทั้งสาม ได้รับบทลงโทษ ให้ลงไปเกิดเป็นมนุษย์ โดยมีศักดินา ที่ต่างกัน เพื่อที่จะเผชินเคราะห์กรรมเป็นเวลา 1พันปี
.
แต่แล้ว หลายพบ หลายชาติ ข้านั้นเป็นทาส ที่เกิดมาเพื่อทำงานให้คนร้ำรวย ตรากตรำจนตายไปในที่สุด
แต่มันเจ็บปวดตรงที่
ข้าจำอดีตชาติได้ทั้งหมด
หากข้าย้อนเวลาได้ ข้าอยากเป็นเพียงดอกเหม่ย หากมีกายแล้วต้องทนทุกข์เช่นนี้
ความรักจากท่านไท่หยางก็มิได้ แต่ยังต้องทนแบกรับความรู้สึกขององค์โอรสสวรรค์ ที่ข้ามิต้องการ... หากมีรูปกายขึ้นมา แล้วให้ทุกคนต้องลงมาลำบาก ข้าอยากเป็นเพียงดอกเหม่ย ที่พูดไม่ได้ ไม่มีรูปกาย ยังดีเสี
ยกว่า
.
แต่ใครจะรู้..ว่าทาสอย่างข้าที่กำลังจะถูกขาย ดันถูกโจรจับตัวไปอยู่ด้วย และโจรผู้นั้นคือ ไท่หยาง อยู่กันได้ไม่นาน ฝ่าบาททรงมีพระบัญชากวาดล้างหมู่บ้านของโจร ซ้ำร้าย ข้าถูกจับตัวเข้าวัง นี้คงเป็นชะตาฟ้า ที่ลิขิตมาให้ข้าเจอ โอรสสวรรค์ ที่ตอนนี้เป็นถึง องค์รัชทายาท
เคราะห์กรรมรักในครั้งนี้
จะผ่านไปได้หรือไม่
หรือจะสาปแช่งตนเองจนต้องกลายเป็นดอกเหม่ยอีกคร่า
......................................
รักคืออะไร?
ไม่รักคืออะไร?
ทุกข์คืออะไร?
ไม่ทุกข์คืออะไร?
เมื่อไร้รัก
จักไร้ทุกข์
ตัวละคร
荩周
จิ้นโจว
(ไท่หยาง)
จอมโจรแห่งเขาหวงซาน
.
อายุ 30 ปี
.
ครองตนเป็นโสด
.
ชาติก่อนเป็นถึงแม่ทัพสวรรค์ แต่เห็นสหายถูกรังแก
บ่อยเข้าทนไม่ไหว ใช้ทวนเข้าจู่โจมโอรสสวรรค์
娇心
เจียวซิน
(ดอกเหม่ย)
ทาสที่ถูกขายตอนอายุได้5ขวบ
จำอดีตได้ตั้งแต่อายุ10ขวบ
.
(ไม่ว่าจะเกิดกี่ชาติๆ ก็จำได้หมด จึงลำบากและเจ็บปวดมาก เพราะรู้ตัวว่าผ่านมากี่พันปีแล้ว เพราะรู้ตัวว่าเกิดมากี่ชาติ จึงทรมานมากที่สุด)
อายุ 20
.
เนื่องจากเป็นทาส ต่อให้ผู้ชายคนไหนชอบในความงาม
ก็ไม่ได้จียวซิน เพราะถูกห้ามไม่ให้เข้าใกล้ทาสเช่นเขา
.
เนื่องจากไม่รับรักของโอรสสวรรค์ และยังเป็นเหตุให้เซียนหันดา
บใส่กัน
จึงถูกลงโทษให้ลำบากที่สุด
月
荩愉
เย่ว
จิ้นอวี๋
(โอรสสวรรค์)
องค์รัชทายาท
.
อายุ 25 ปี
.
มีพระชายา หนึ่งนาง สมรสเพื่อการเมือง