สา(มี)ริษยา
ตอนที่ 1 ความบ้าและร้ายของสา(มี)
“พี่ถามว่าภัทรจะเลิกกับพี่เพราะใคร!!!!” พี่ไปร์มองดุๆ
“คะแค่นี่ก่อนนครับพี่จุล”ภัทรวางสายทันทีผมยังไม่ทันได้ถาม ถึงความผิดปกติของเสียง
“ภะภัทรก็แค่ คุยกับเพื่อนเล่น ๆ ว่าถ้าพี่ไปร์งี่เง่าเหมือนเมื่อเช้า ภัทรคงทนได้ไม่นาน”
“หึ สามีทั้งคน ทนไม่ได้ก็ต้องทน!! ” สายตาและแววตาของพี่ไปรืเปลี่ยนไปมาก มากจนผมคิดว่าเป็นคนละคน
“ภัทรไม่ทนหรอกนะถ้าพี่บ้า ๆ ใช้อารมณ์แบบนี้”
“บ้าเพราะหึงเมีย….มันผิดตรงไหน”
“พี่กลายเป็นคนขี้หึงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ภัทรไม่เคยรู้”
“ก็ตั้งแต่ที่ภัทรเป็นเมียพี่ ไม่ใช่สิ ตั้งแต่ที่ภัทรอ่อยพี่ครั้งแรก” พี่ไปร์ค่อย ๆโน้มตัวเข้ามาจนใกล้
“พี่อย่าคิดนะว่าภัทรเป็นเมียพี่แล้วพี่จะทำบ้าอะไรกับภัทรก็ได้ ภัทรไม่ใช่ทาส!”
“งั้นภัทรคงเหนื่อยหน่อยนะ เพราะพี่ร้ายและบ้าได้มากกว่าที่ภัทรคิดกว่าเยอะ”
“พี่ทำให้ภัทรผิดหวังในตัวพี่จริง ๆ ทั้งที่เรายังไม่แต่งงานกันพี่ก็ทำแบบนี้....โดยที่พี่ไม่เกรงใจความเป็นเมียของภัทรเลย ในเมื่อพี่ไม่เกรงใจภัทร ภัทรก็จะไม่สนใจพี่เหมือนกัน!!!!” ภัทรดูจะโมโหมากที่ผมพูดจาไปแบบนั้น ความจริงผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรนักหรอกครับ การเป็นแฟนของคนที่ชอบอ่อยแบบภัทร มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลย ถ้าผมไม่ร้าย ผมคงเอาภัทรไม่อยู่....
…..ภัทร.....
“พี่จุล ภัทรถึงละนะ....อยู่ห้องไหน” เสียงภัทรถามมาตามสาย ผมกำลังจะตอบภัทรไปแต่....ไอ้โบว์มันแย่งโทรศัพท์ไปก่อนที่ผมจะบอก....ที่พีคไปกว่านั้น คือมันกดปิดเครื่อง
“พี่จุลไม่ควรดึงเค้าเข้ามายุ่งเรื่องผม....อย่าให้เค้าต้องมีปัญหากับคนที่บ้านเพราะผมเลยนะพี่”
“ภัทรก็แค่จะมาเยี่ยมไม่มีไรหรอก โบว์จะคิดมากทำไม”
“พี่จุลคิดว่าถ้าเค้าเห็นสภาพผม เค้าจะไม่คิดมากเหรอ....ผมว่าเรารีบกลับอังกฤษกันเถอะ...” โบว์พยายามลุกขึ้น แต่คงเพราะร่างกายยังไม่หายดี ก็เลยลุกไม่ไหว....
“รักษาตัวให้หายก่อน แล้วค่อยกลับ เอาเป็นว่าพี่จะไม่บอกภัทร...โอเคไหม”
“คะครับ....” ผมให้มันทานยาและนอนพัก จนมันหลับไปเพราะความเพลีย....ผมไม่เข้าใจมันจริง ๆ ว่าทำไมต้องกลัวว่าภัทรจะมีปัญหา ทั้งๆ ที่ความจริง มันก็รู้นิว่า ภัทรกับไปร์รักกันดี....
“เอาข้าวมาส่งค่ะ” เสียงเด็กตะโกนบอก ผมสั่งข้าวมากินที่ห้อง....แต่พอผมเปิดประตู.....
“ภะภัทร!!!” พี่จุลดูตกใจมากที่เห็นผม....โชคดีที่เมื่อกี้ผมสอบถามพนักงานในคอนโดนั้น และพวกเค้าก็ให้คำตอบผมได้ดีว่า....พี่จุลพักที่ห้องไหน...
“โบว์อยู่ที่นี่ใช่ไหมครับ...” ภัทรรีบแทรกตัวเข้ามาก่อนที่ผมจะปิดประตู.....
“พี่จุล จะปิดบังภัทรทำไมครับ...ภัทรบอกแล้วไงว่าภัทรแค่มาเยี่ย..บะโบว์!..” ภัทรยืนอึ้งที่เห็นสภาพ ของไอ้โบว์
“ไอ้โบว์มันไม่อยากให้ภัทรไม่สบายใจ” ภาพของโบว์ที่นอนฟุบกับเตียง...เสื้อที่ถูกถอดออกมีรอยการขีดเขียน เป็นข้อความด้วยมีดคัดเตอร์....(อย่ายุ่งกับเมียกู!!!) แม้ข้อความจะไม่สามารถชี้ชัดว่าเป็นลายมือใคร แต่ความหมายของข้อความมันชัดเจนพอสมควรว่าใครเป็นคนทำ!!!
“พะพี่ไปร์ ทำขนาดนี้เลยเหรอ.....ภะภัทรขอโทษนะพี่จุล....ภัทรรู้และเข้าใจแล้วว่า...ทำไมโบว์ถึงไม่อยากให้ภัทรมาที่นี่....” ภัทรเอ่ยเสียงเศร้า คงเครียดและตกใจพอสมควรที่รู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายโบว์....
“พี่เองก็โกรธนะ แต่ไอ้โบว์มันบอกว่ามันผิดเองที่ไปยุ่งกับภัทร....มันขอร้องให้พี่ไม่เอาเรื่อง....” ยิ่งโบว์ไม่เอาเรื่อง ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด....และคนผิดก็ต้องได้รับโทษ!!!
“ภัทรขอชดใช้ความผิดของพี่ไปร์ด้วยการดูแลโบว์จกว่าจะหายดี....นะครับ”
“มะไม่ต้อ....”
“ภัทรขอร้องนะ ให้ภัทรได้ทำอะไรเพื่อกลบความผิดในใจบ้างเถอะ....ภัทรคงรู้สึกแย่มาก ๆ ถ้าภัทรไม่ทำแบบนี้...”ภัทรคุกเข่าขอร้องผม
“ก็ได้...แต่ถ้าโบว์หายดีแล้ว....ภัทรก็ต้องเลิกโทษตัวเอง ห้ามสร้างปัญหากับไปร์....พี่ขอแค่นี้” พี่จุลพยุงผมลุกขึ้น....ผมละอายใจริง ๆ ที่พี่ไปร์ทำแบบนี้กับคนที่เค้าไม่ผิด....ผมคงจะต้องทำอะไรสักอย่าง....
“คะครับ…พี่จุลมีงานหรือมีธุระที่ต้องทำก็ไปทำได้เลยนะ ทางนี้ภัทรดูแลเอง”
“แต่....”
“ภัทรดูแลโบว์เอง....พี่จุลสบายใจได้นะ จะไม่มีใครทำอะไรโบว์ได้อีก....”
“งั้นพี่ฝากมันด้วยนะ ตื่นขึ้นมาคงอาละวาดแน่นๆ ยังไงถ้าภัทรไม่ไหว ก็โทรหาพี่ได้เล พี่อยู่ไทย อีก สองวัน”
“ภัทรเอาอยู่แน่นอน พี่จุลเชื่อฝีมือภัทรสิ 5555”
“โบว์มันไม่เหมือนคนอื่นนะภัทร....ถ้ามันรักใคร...มันก็ไม่ยอมเสียคนนั้นไปง่าย ๆ ถ้าภัทรไม่รักมัน ภัทรก็อย่าให้ความหวังมันเลย....ภัทรเข้าใจที่พี่พูดใช่ไหม?”
“ครับ....ภัทรเข้าใจ” ในเมื่อพี่ไปร์กล้าทำแบบนี้ ผมก็กล้าพอที่จะท้าทายกลับไปด้วยวิธีของผม....ผมจะทำให้พี่ไปร์รู้ว่า....การทำร้ายคนที่เค้าไม่ผิด มันไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้อง!! พี่จุลฝากให้ผมจัดของใส่ตู้ มีทั้งเสื้อผ้า และของใช้ของโบว์ ผมจัดห้องและเนมิตให้ห้องดูกว้างขึ้น น่าอยู่มากขึ้น....ผมเพลินไปจนลืมเรื่องพี่ไปร์จริง ๆ...รู้สึกตัวอีกทีก็ บ่ายสองแล้ว....
“อะโอ๊ย!! พะพี่จุล ขอยาแก้ปวดหน่อย....แสบแผลไปหมด” เสียงแหบ ๆ ของโบว์เอ่ยขึ้น ผมหยิบผ้าก๊อต และยาสำหรับทา ไปวางใกล้ ๆ ก่อนจะ....
“พะพี่จุล หิวข้าวจัง มีข้า.....” โบว์ชะงักไปนิดนึงที่เห็นผมนั่งข้าง ๆ
“หิวเหรอ...เดี๋ยวภัทรเอาข้าวไปใส่จานให้นะ รอแป๊บบ”
“มะมาได้ไง ละแล้วพี่จุล ล่ะ”
“พี่จุลไปธุระข้างนอก โบว์มีอะไรรึเป...”
“กลับไปเถอะ” โบว์พูดขัดขื้นทันที
“ภัทรรู้นะว่าโบว์ไม่สบายใจที่เจอภัทร แต่ภัทรแค่อยากดูแลโบว์ อย่างน้อยจะได้ลบความผิดที่พี่ไปร์ทำไว้ ”
“ไม่จำเป็นหรอก คุณไม่ต้องมาดูแลหรือรับผิดชอบแทนใคร...เพราะผมไม่เคยต้องการ”
“ภัทร ขอโทษ ขอโทษที่ทำให้โบว์ต้องเจอกับเรื่องแบบนี้....ภัทรขอแค่ดูแลให้แน่ใจว่าโบว์หายดี พร้อมจะเดินทางกลับอังกฤษกับพี่จุลได้ ภัทรต้องการแค่นั้น....” ภัทรพยุงให้ผมพิงผนัง แล้วทายาพันผ้าก๊อตรอบเอวให้ผม....สัมผัสที่อ่อนโยนของภัทร มันอบอุ่นใจแปลก ๆ และผมก็ขัดมันไม่ลง
“เสร็จก็กลับไปได้แล้ว....” โบว์ขยับตัวออกห่างผมนิดนึง
“กินข้าวก่อนจะได้กินยาก่อนนะ อะ นี่ล่อดช่องเย็น ๆ เดี๋ยวภัทรป้อน...เห็นพี่จุลบอกว่าโบว์ชอบกินลอดช่อง เดี๋ยวว่าง ๆ ภัทรจะพาไปกินนะ ที่ร้านปากทางเข้าสวนน้ำ อร่อยมากๆๆๆเลยยย ” ภัทรมองผมยิ้ม ๆ ทำไมภัทรถึงต้องพยายามทำให้ผมใจสั่นแบบนี้....
“อย่าพยายามทำดีกับผม....กลับไปเถอะ”
“ภัทรกลับแน่ แต่ต้องไม่ใช่ตอนนี้....ถ้าโบว์อยากให้ภัทรกลับเร็ว ๆโบว์ต้องรีบหาย....”
“ออกมาอยู่กับผมแบบนี้ แฟนคุณไม่คลั่งสั่งคนมาฆ่าผมเหรอ...”
“ภัทรอยากให้พี่ไปร์เลิกเข้าใจผิดว่าโบว์เป็นกิ๊กชะที พี่ไปร์จะได้เลิกหึงหวงบ้าบอแบบนี้”
“งั้นก็รีบกลับไป ก่อนที่ผมจะจีบคุณ ก่อนที่ความรู้สึกผมจะไม่หยุดแค่คำว่ากิ๊ก....กลับไป....” คำตอบของโบว์เล่นเอาผมไปไม่ถูก....โบว์ชอบผม???....
“โบว์ชอบภัทรเหรอ???” ใบหน้าที่เกือบจะชนกันของภัทร ทำให้ผมเผลอเอามือไปลูบหน้าเบาๆ .....
“ตอนนี้ยัง แต่อีกวินาทีข้างหน้า....ไม่แน่....ขอร้องเถอะนะ ผมไม่อยากเป็นมือที่สามของใคร....คุณเองก็คงไม่อยากนอกใจแฟนคุณใช่ไหม?” โบว์เหมือนจะตกอยู่ในภวังค์ความรู้สึกสับสน.....ผมมองแววตากลับไปพบว่าโบว์มองผมอยู่ก่อนแล้ว....โบว์นิ่วหน้านิดนึงก่อนจะพยายามลุกขึ้น ผมเข้าไปพยุง แต่ โบว์สะบัดออกเบาๆ ก่อนจะพยุงตัวเองไปนอกระเบียงแล้วนั่งมองวิวข้างนอกอยู่อย่างนั้น.....โบว์คงกำลังสับสนกับความรู้สึกของตัวเอง.....โบว์ไม่เหมือนใครอย่างที่พี่จุลบอกจริง ๆ.....
“ไปหามันถึงห้อง หึ รู้ยังว่า พี่บ้าและร้ายกว่าที่ภัทรคิด!!!” ข้อความทางไลน์เด้งขึ้นมา ผมโครตอารมณ์เสียเลยที่พี่ไปร์รู้การเคลื่อนไหวของผมทุกอย่าง....ขืนปล่อยให้เป็นแบบนี้มีหวัง....ผมได้บ้าตายแน่ๆ.....ผมต้องรีบจัดการต้นตอของเรื่องนี้......
Guest
