พิว
จิรภาส สุวรรณเวช
วิศวะปี2
"มึงมันเลวไอ้แมค"
แมค
กรวิชญ์ อนันต์ไพศาล
วิศวะปี2
"เลวยังไงก็ผัวมึงแหละพิว"
ถ้าผมสามารถย้อนเวลากลับไปได้ ความเจ็บปวดที่เจออยู่ทุกวันนี้ก็คงไม่เกิดขึ้น เเละเราสองคนก็คงจะเป็น 'เพื่อนรัก' กันตลอดไป
"เมื่อไหร่มึงจะหยุดทำอย่างนี้สักทีว่ะไอ้แมค! กูเป็นเพื่อนมึงนะเว้ยย!"
"หึ! เพื่อนมึงพูดออกมาได้ไงว่าเพื่อน เพื่อนที่แอบรักเพื่อนอย่างมึงเหรอ ไอ้พิว"
ผมสะงักทันทีที่มันพูด ใช่! ผมรักมัน แอบรักมันมานานความรู้สึกนี้ผมไม่เคยให้ใครรู้ ถึงจะแอบเสียใจบางเวลาเห็นมันอยู่กับแฟนที่มันเพิ่งจะคบกันได้ไม่นานมานี้ แต่ผมก็รู้สึกแอบอิจฉาแฟนมันเหมือนกันนะ แต่ก็ทำได้แค่อยู่เฉยๆและพยายามที่จะตัดใจจากมันถึงมันจะยากแต่ผมก็จะพยายาม
"ไม่ใช่! กูไม่ได้ชอบมึง มึงเป็นเพื่อนกู กูจะไปชอบมึงได้ยังไง"
ผมได้แต่ปฏิเสธออกไป ถึงไม่อยากจะพูดก็ตาม
"อย่าทำเป็นไม่รู้เลยไอ้พิว เพราะมึงมันคนโกหกไม่เนียนว่ะ"
"กะ...กู กูไม่ดะ..."
ผมพูดอะไรไม่ออก แต่ก่อนที่ผมจะพูดออกไปมันก็สวนขึ้นมา และมันก็เป็นคำพูดที่ทำให้ผมรู้สึกเสียใจและผิดหวังพร้อมกับความเจ็บปวดที่มันเข้ามาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัวที่ผมจะไม่มีวันหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานนี้ได้เลย
"แต่ตอนนี้กูเห็นแก่ความเป็นเพื่อน กูจะช่วยสงเคราะห์มึงล่ะกัน หน้าตาหวานๆ ร่างบางๆของมึงมานอนครางใต้ร่างกูคงจะดีไม่น้อย เป็นที่ระบายของเล่นแก้เหงาให้กูแทนล่ะกันนะครับเพื่อนพิว...หึ!"
Guest
