ฉินเลี่ย

เมืองหลิง

ในช่วงเช้าตรู่ น้องเล็กฉินเลี่ยลุกออกจากเตียงเมื่อท้องฟ้าเริ่มทอแสง หลังจากล้างหน้าล้างตาเสร็จ เขาจึงเดินตรงไปที่โรงอาหารหลิง

ชุดผ้าลินินหยาบ ๆ ทำให้รูปร่างของฉินเลี่ยดูผอมเพรียวและบอบบาง แต่ว่า ดวงตาของเขาเหม่อลอย ปราศจากความกระฉับกระเฉง ทำให้ความรู้สึกอื่น ๆ ที่เขามีหายไปจากจิตวิญญาณของตัวเอง

ระหว่างทาง ผู้ฝึกวรยุทธหนุ่มสาวจำนวนมากในเมืองหลิงก็ตื่นแต่เช้าเช่นกัน เมื่อเห็นน้องเล็กฉินเลี่ย พวกเขาส่วนใหญ่ต่างยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

“อรุณสวัสดิ์ ฉินเลี่ย!”

เมื่อเห็นฉินเลี่ยเดินเข้ามา หลิงเฟิงจึงส่งยิ้มสดใสไปให้พลางโบกไม้โบกมือและตะโกนเรียกให้มาหาเขา

น่าเสียดาย ดูเหมือนฉินเลี่ยจะไม่ได้ยินเสียงของคนอื่นเลย สีหน้าของเขายังว่างเปล่าเหมือนก่อนหน้านี้ เขาเดินผ่านหลิงเฟิงโดยไม่หยุดฝีเท้า ยังคงก้าวต่อไปข้างหน้า

“พี่ใหญ่เฟิง ทำไมต้องฝืนไปคุยกับเจ้าบ้านั่นด้วย? พี่ก็รู้ว่าเขาตอบกลับมาไม่ได้ แต่ถึงอย่างนั้น พี่ก็ยังทักทายเขาทุกเช้า” หลิงหยิงอายุสิบหกปีในชุดสีเหลืองสว่างดูดีออกความเห็นพลางมองดูฉินเลี่ยด้วยสายตารังเกียจ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังงดงาม หน้าอกอ่อนนุ่มของเธอช่างเย้ายวนจนเก็บไปเพ้อฝันประดับอยู่บนร่างสูง