นักเรียนเซ่นไหว้
ณ โรงเรียนมัธยมในต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ดี ผลิตนักเรียนให้เป็นนักศึกษาหรือเป็นบุคลคนที่มีคุณภาพต่อสังคม แต่รู้หรือมั้ยว่า เบื้องหลังและที่มาของความสำเร็จในแต่ละอย่าง ต้องแลกมาด้วยความทุกข์ สุขเศร้า และความตาย!
“เฮ้ยแก ทัศนะศึกษาครั้งนี้ห้องเราไปที่ไหนวะ” เกด หญิงสาวหน้าตาดี ที่มีดีกรีเป็นถึงนักเรียนดีเด่น เอ่ยทัก ชมพู่ เพื่อนสนิทของตนอย่างตื่นเต้น เมื่อนึกถึงช่วงเวลาแห่งการรอคอยที่จะได้ไปทัศนะศึกษา ตามประสาของวัยที่จะมีเรื่องสนุกๆทำในช่วงแห่งการเที่ยว
“เห็นหัวหน้าห้องบอกว่าไปทะเลมั้ง” ชมพู่ตอบเพื่อนสนิทด้วยท่าทางเฉยๆเพราะกำลังจดจ่อกับการเตรียมแฟ้มสะสมงานที่ต้องนำไปเสนอในวันสัมภาษณ์ที่มหาลัยแห่งหนึ่ง
“ตื่นเต้นเนาะ นี้เราจะได้ไปทะเลครั้งแรกเลยนะเนี้ย” เกดยังคงพูดถึงเรื่องเที่ยวไม่หยุด
“เอ้อแก เราอาจจะไม่ได้ไปด้วยนะ วันนั้นเรามีสัมภาษณ์อ่ะ”
“ได้ไงอ่ะ แล้วเราไปจะเที่ยวกับใคร” เกดเมื่อได้ยินเพื่อนตัวเองบอกถึงเหตุฉุนเฉินที่จะไม่ได้ไปด้วย ก็อารมณ์เสียถามกลับด้วยความหงุดหงิด
“แก เรื่องนี้เราบอกแกแล้วนะว่าวันนั้นต้องไปสอบสัมภาษณ์” ชมพู่ตอบกลับอย่างใจเย็น
“ไม่ แกไม่ไปสัมภาษณ์ได้ป่าว แล้วมาเที่ยวด้วยกันนะ นะๆๆ” เกด เข้าไปจับแขนของชมพู่ และทำตาออดอ้อน เหมือนต้องการที่จะให้ชมพู่ทิ้งการสัมภาษณ์และไปเที่ยวกับตน
“โหว่แก ไม่ได้หรอก เราเรียนไม่เก่ง แล้วก็ยังไม่ติดมหาลัยสักที่เลย นี้ได้เข้าไปสัมภาษณ์นับว่าโชคดีแค่ไหนเนี้ย ถ้าเราไปเที่ยวแล้วทิ้งสัมภาษณ์ ที่บ้านเราคงด่าเราเละแน่เลย”
“ไม่เอา แกต้องไปกับเรา ถ้าแกไม่ไป เราจะโกรธแกแล้วไม่คุยกับอีกเลย” เกดขู่กลับ
“อย่าเล่นเป็นเด็กๆหนา อายุเท่าไรแล้ว ยังจะขู่เรื่องนี้หรอ เพื่อนทั้งห้อง แกก็ไปกับเพื่อนในห้องไง” ชมพู่พยามอธิบาย
“ไม่ ถ้าแกไม่ไป แกกับเราไม่ต้องมาคุยกันเลย เหอะ เพื่อนบ้า อุส่าช่วยทำการบ้าน ช่วยให้ลอกงาน ทำงี้กันได้ลงคอ” เกดเดินออกไป พร้อมกับคำพูดที่ทิ้งทิ่มแทงใจผู้ฟังอย่างชมพู่
เบื้องหลังที่เกดเดินลับหลังไปแล้ว ชมพู่ก็ถึงกับน้ำตาหนองหน้าที่ได้ยินสิ่งที่เพื่อนสนิทกล่าวออกมา ได้แต่คิดว่า ที่ผ่านมามิตรภาพระหว่างทั้งคู่มันคืออะไร
“อีหนู อยากไปเที่ยว แล้วก็อยากสอบติดมหาลัยนั้นไหมล่ะ” จู่ๆก็มีชายแก่เดินหลังโก่ง เดินเข้ามาถามชมพู่ด้วยท่าทางแปลกๆ ถึงแม้คำพูดและหน้าตาจะปกติ แต่การกระทำของชายชราผู้นั้นทำให้ชมพู่ถึงกับกลัว เพราะชายชรากำลัง ถือตุ๊กตาฟางตัวหนึ่งขนาดกำลังพอเหมาะมือ ไม่ใหญ่ไม่เล็กมาก เป็นตุ๊กตาฟางที่มีรูปทรงและรุปร่างเหมือนมนุษย์ และที่หน้าแปลกคือ ที่ดวงตาของตุ๊กตาคู่นั้น มีลักษณะคล้ายกับอวัยวะของมนุษย์
ดวงตา นั้นคือดวงตาของมนุษย์ไม่ผิดแน่
ชมพู่ที่เห็นสิ่งนั้นก็ตกใจ จนวิ่งหนีไปทางอื่น ไม่หันหลังกลับมาที่ชายชราผู้นั้นอีก เธอวิ่งจนกระทั่งมาถึงหน้าห้องเรียน แต่เมื่อเปิดประตูเข้าห้องไปแล้ว ก็พบแต่ความว่างเปล่า ที่ไม่มีแม้แต่ใครหรือเก้าอี้สักตัวที่อยู่ภายในห้อง ในห้องมีเพียงความว่างเปล่า ไร้เงาและเสียง เมื่อชมพู่ก้าวเท้าเข้าไปภายในห้องนั้น เธอก็เดินสำรวจห้องตามสัญชาติญานในความอยากรู้อยากเห็น จนกระทั่ง
“ว่าไงอีหนู อยากจะไปเที่ยวกับเพื่อนๆรึเปล่า” ชายชราที่มาปรากฏตรงหน้า ถามชมพู่ด้วยคำถามเดิมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ชายชรายิ้มด้วยสีหน้าแสยะ พรางหมุนคอไปมาจนหญิงสาวกลัว และเดินถอยห่างเพื่อจะหนี
“กรี๊ดดดดๆๆๆ ไปให้พ้น อย่ามายุ่งกับหนู” ชมพู่ตะโกนจนสุดเสียง เพื่อหวังจะให้มีใครได้ยินเสียงของเธอและช่วยเธอให้พ้นจากความกลัวในครั้งนี้
“ได้โปรด ใครก็ได้ช่วยที!! ช่วยด้วย!!”ชมพู่กรี๊ดจนสุดเสียงอีกครั้ง เมื่อชายชราผู้นั้น เดินเข้ามาใกล้ และยื่นมือที่มีตุ๊กตามาตรงหน้า
ชมพู่ได้แต่สายหน้าปฏิเสธไปมาด้วยความกลัว น้ำตาก็อาบไหลลงมาทั้งสองข้ามแก้ม ตอนนี้เธอทั้งกลัวและไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่มีสติที่จะคิดหรือทำอะไรสักอย่าง ได้แต่แสดงอาการหวาดกลัวออกมาอย่างสุดขีด และส่งเสียงกรีดร้องอยู่แบบนั้น
“กรี๊ดดดดดดดด!!!!”
“นักเรียน! เป็นอะไรไป” เสียงอาจารย์ที่เรียกทำให้ชมพู่ ได้สติ เลิกส่งเสียง และเงยหน้าขึ้นไปมองอาจารย์ที่กำลังทำหน้าดุ ปนตำหนิส่งมาทางชมพู่
“แก เป็นอะไร” เกดที่นั่งอยู่ข้างชมพู่ ถามชมพู่ที่จู่ก็ร้องออกมา
ชมพู่ไม่ได้ตอบคำถามของเกด พรางสายตาก็มองไปรอบๆห้อง ที่เหมือนกับห้องเรียนของตน เธอหันซ้ายหันขวา ลุกขึ้นมองเพื่อนในห้องด้วยความตกใจ และไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
ก่อนหน้านี้ ไม่ได้อยู่ที่นี้หนา
ชมพู่คิดขึ้นมา และก็ค่อยๆนั่งเลงเมื่อเพื่อนในห้อง จับจ้องมาที่เธอเป็นตาเดียว
“แก บอกแล้วว่าอย่าหลับในห้อง นี้ฝันอะไรล่ะเนี้ย” เกดกระซิบบอกเพื่อนสนิทอย่างแซวๆ และหันไปตั้งใจเรียนต่อ ชมพู่เพียงแต่มองเกดด้วยความงงงวย ถึงสิ่งที่เกดพูดเท่านั้น แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
ฝันงั้นหรอ เป็นไปได้ยังไง ทำไมถึงฝังเหมือนจริงขนาดนี้
“นักเรียนค่ะ อย่างที่ทราบกันมาแล้ว ห้องเราจะไปทะเลกัน ดังนั้นนักเรียนคนไหนที่ไม่สะดวกไป มาแจ้งกับอาจารย์ไว้นะคะ” อาจารย์ประจำชั้นชี้แจงถึงรายละเอียดต่างๆ และก็เดินออกจากห้องไป
“แก ไปทะเลด้วยกันปะ เรายังไม่เคยไปทะเลเลยอ่ะ ตื่นเต้นเนาะ” เกดเข้ามาเกาะแขนของชมพู่และพูดออกมาด้วยท่าทางตื่นเต้น
ชมพู่มองการกระทำของเกดก็ตกใจ ที่เหตุการ์ณคล้ายกับตอนที่ฝั่น ถึงจะไม่เหมือนทั้งหมด
“เรา ต้องไปสอบสัมภาษณ์อ่ะ คงไปด้วยไม่ได้” ชมพู่ค่อยๆ พูดออกมาด้วยความระมัดระวัง
“หรอ เสียดายอ่ะ งั้นไว้เราค่อยไปกันเองสองคนก็ได้เนาะ” เกดหน้าหมองลงนิดหน่อย แต่ก็ยังคงยิ้มออกมาอย่างที่ทำเป็นประจำ
ฮู่~
ชมพู่แอบถอนหายใจเล็กน้อย เมื่อได้ยินถึงคำพูดของเกด เพราะอย่างน้อยเหตุการณ์ก็ไม่เหมือนในฝันทั้งหมด เมื่อเป็นแบบนั้น เธอจึงโล่งใจที่จะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว ทุกอย่างมันก็แค่ฝัน เธอพร่ำบอกตัวเองแบบนี้ จนกระทั่งวันออกเดินทางที่จะไปทัศนะมาถึง
คืนวันเดินทาง เวลา สองทุ่ม
“แกๆ ชุดนี้เป็นไง นี้เราไปซื้อมาใหม่เพื่อจะไปเที่ยวเลยนะเนี้ย” เกดหมุนรอบตัวให้เพื่อนสนิทอย่างชมพู่ได้เห็นถึงชุดใหม่ที่ตนเพิ่งไปซื้อมา
“สวยจ้า แล้วนี้แกนั่งกับใครอ่ะ” ชมพู่ถามเพื่อนตนเองเมื่อนึกขึ้นมาได้ เกดเป็นคนเรียนเก่งก็จริง แต่เธอมักเข้ากับเพื่อนในห้องไม่ค่อบได้ และสนิทกับชมพู่ที่สุด เวลาไปไหนมาไหนก็มักจะตัวติดกันเสมอ
“อ้อ ไม่รู้อ่ะ จารย์บอกว่า นั่งตามเลขที่ก่อน และหลังจากนั้นจะให้อิจสระ เราก็เลยว่าจะครอบครองพื้นที่ของแกเองด้วย เราจะนั่งคนเดียว ฮ่าๆๆ เราจะนอนตลอดทางเลย” เกดพูดติดตลก และหัวเราะอย่างมีความสุข
“นักเรียนคะ ขึ้นรถได้แล้วค่า ล้อจะหมุนแล้วน่า” เสียงอาจารย์ที่ประกาศใส่ไมค์ ทำให้ชมพู่ต้องโบกมือลาเกด และปล่อยให้เกดขึ้นรถทัวร์ไป เมื่อชมพู่เห็นเพื่อนสนิทขึ้นไปบนรถแล้ว เธอจึงเดินถอยออกมามาที่รถของตนเพื่อจะขับกลับบ้าน แต่ระหว่างที่อยู่หน้ารถยนต์ของตน เสียงเตือนของมือถือก็ดังขึ้น จนทำให้เธอหันไปสนใจมือถือก่อน
ติ้งติ๋ง
ขอบใจสำหรับตุ๊กตานะ
ชมพู่อ่านข้อความในหน้าแชทที่คุยกับเกดเป็นประจำก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย เธอจึงกดเข้าไปที่รูปที่เกดเพิ่งส่งมาให้ดู
O_O!
ทันทีที่ชมพู่เห็นรูปนั้น เธอก็ตาโตด้วยความตกใจ เพราะตุ๊กตานั้น เป็นตัวเดียว และแบบเดียวกับที่เธอเคยฝันถึงก่อนหน้านี้ ด้วยความไม่สบายใจ เธอจึงรีบวิ่งไปทางที่รถทัวร์จอดอยู่ก่อนหน้านี้ แต่เมื่อวิ่งมาถึง ก็พบกับความว่างเปล่าเสียแล้ว รถทัวร์หลายคันที่เคยจอดเรียงอวดสีสันข้างรถก่อนหน้านี้ ได้ขับเคลื่อนออกไปแล้วชมพู่หยิบมือถือของตัวเองแล้วรีบคอลวิดิโอ หาเกดทันที
ตู๊ดๆๆๆ
[ว่าไงแก] ทันทีที่เกดรับ ใบหน้ายิ้มแย้มของเกดก็ปรากฏบนจอมือถือของชมพู่ทันที
“แก แกอยู่ไหนแล้ว” ชมพู่ถามเกดด้วยเสียงที่ตื่นตระหนก
[กำลังจะเข้าตัวจังหวัดแล้ว แกมีไร] เกดถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยดีของเพื่อนอย่างชมพู่แล้วก็รู้สึกเป็นห่วง
“แก อยูบนรถกับเพื่อนๆรึเปล่า”
[ก็อยู่นะ] เกดตอบพร้อมกับหมุนจอมือถือไปรอบๆรถ แต่ทันทีที่เกดหมุนไปรอบๆรถ ชมพู่ที่มองภาพอยู่นั้น ก็แทบกรี๊ดออกมาทันที เมื่อบุคคลที่นั่งข้างๆเกด คือชายชราที่เคยพบในฝัน
“แก นี้แกนั่งกับใคร” ชมพู่ถามด้วยเสียงสั่นๆ
[นั่งคนเดียวไงแก] เกดตอบ พรางหันจอมือถือให้ชมพู่ดูถึงที่นั่งข้างๆ
ในสายตาของเกด อาจจะจะไม่เห็นชายผู้นั้น แต่ชมพู่ที่เห็นก็น้ำตาอาบแก้มทันที เพราะไม่คิดว่าสิ่งที่เคยฝันก่อนหน้านี้จะดูเป็นจริงขึ้นมา
“ไม่จริง ฮือๆ แกลุกออกมา ลุกออกมาเดี่ยวนี้” ชมพู่ออกคำสั่งกับเกด พร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า
[แกเป็นอะไร ใจเย็นดิ เราไม่สบายใจเลยนะเห็นแกเป็นแบบนี้] เกดถามชมพู่ด้วยความเป็นห่วง สีหน้าของเกดที่เคยสดใสอยู่ก่อนหน้านี้ก็ดูสลดลงทันที
“เรา เราก็แค่…”
[กรี๊ดดด!!!! โครม!!!!]
ชมพู่ที่พยามยามจะพูดว่าไม่มีอะไร เพราะตนอาจจะตาฝาดหรือคิดไปเอง แต่ยังไม่ทันที่จะพูดจบ เสียงกรี๊ดที่ได้ยิน ทำให้ชมพู่รีบมองไปทางมือถือของตนทันที และก็เห็นภาพทุกอย่างหมุนกลิ้ง ดูไม่ออกสักอย่าง แค่เพียงห้าวินาทีนั้น ทุกอย่างที่หมุนอยู่ก่อนหน้านี้ ก็หยุดนิ่งลง เห็นเพียงเบาะสีฟ้าของรถและคราบเลือด
“ไม่จริง” ชมพู่พึมพำออกมาอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่ารถทัวร์คันนั้นประสบอุบัติเหตุแน่ เพียงแต่ไม่ทราบว่าใครเป็นอะไรมากน้อยแค่ไหน หลังจากที่ได้สติ เธอจึงวิ่งไปหาอาจาร์ยที่อยู่ใกล้ที่สุด เพื่อจะบอกเหตุที่เกิดขึ้น
[ครึ๊กๆๆ] เสียงจากมือถือที่ได้ยิน ทำให้ชมพู่หยุดเดินและมองจอมือถือ
“เกด เกด เธอรึเปล่า เธอเป็นไงบ้าง รอก่อนนะ เรากำลังจะเรียกคนไปช่วย” ชมพู่ถามด้วยเสียงสั่น ที่จะร้องไห้ มองจอที่ไม่ขยับภาพใดๆ มีเพียงเสียงอะไรอย่างที่กำลังเคลื่อนที่อยู่
[พรึ่บ] ภาพของชายชราที่โผล่มาที่หน้าจอ ทำให้ชมพู่ตกใจชนแทบจะปาโทรศัพท์ทิ้ง แต่เธอก็ยังคงถือมันเอาไว้ เพียงแต่ยื่นมันออกห่างจากตัวให้ไกลจนสุดแขน
[อีหนู ทำดีมาก หึหึ ร่างทรงของข้า]
ชมพู่ทรุดลงที่พื้นทันทีที่ชายชราพูดจบ หมดแรงจนแทบจะลุดขึ้นยืนไม่ไหม มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ก็แทบจะร่วงลงพื้นอยุ่ร่อมร่อ
หลังจากที่ชายชรา พูดจบ และหายไปจากหน้าโทรศัพท์ ทุกอย่างกลับมาเป็นภาพเดิม ภาพที่เห็นเพียงแต่เบาะก่อนหน้านี้
[พรึ่บ!!!] ภาพที่มีแต่ศรีษะของเกด แต่ไม่มีลูกตา ที่กะเด็นตกลงมาบนหน้ามือถือ เผยให้เห็นบนจอมือถือของชมพู่ ทำให้ชมพู่ตกใจจนขว้างมือถือลงพื้น พร้อมกับเผดเสียงกรี๊ดสุดชีวิต จนดังสะท้อน ก้องไปทั้งโรงเรียน
“กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”
ชมพู่กรีดร้องเหมือนคนเสียสติอยู่สองสามครั้ง จนกระทั่งหมดสติ เหลือแต่ความเงียบที่ปกคลุมอยู่รอบโรงเรียนอยู่ดังเดิม
[หึหึหึหึหึหึ ทำดีมากอีหนู]
-จบ-
Guest
