ย้อนเวลา. ชำระเเค้น

ตึกๆ ตึกๆ. เสียงกึ่งเดินกึ่งวิ่ง ของเมริซ่าบุตรสาวของลอร์ดโลคาซันเดอร์ ดังไปทั่วบริเวณดูเหมือนว่าเธอกำลังมุ่งหน้าไปที่ ห้องสมุดของโรงเรียน วิคเดีย โรงเรียนเวทย์มนต์  อันดับ3 ของโรงเรียนเวทย์มนต์ ทั้งหมด

เร่ร่า:คุณหนูมาหาใครค่ะ

เมริซ่า:มาหานังเเพศยา

เร่ร่า:คุณหนูจะทำอะไรเร่ร่าค่ะ

ฉันก้าวเท้าเข้าไปหานังเร่ร่า-อย่างช้าๆ เร่ร่าตอนนี้เริ่มมีน้ำตาคลอเบ้าเต็มไปหมด ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงจะสงสารเรร่ากันน่าดูเเต่ไม่สำหรับฉันศัตรูหัวใจอย่างมัน  ฉันจ้องมองเร่ร่าด้วยสายตาโกรธป่นเกียจชัง

เร่ร่า:คุณหนูเมริซ่าอย่าเข้ามาน่ะค่ะ ฮึก ...ฮึก..

ยัยนั้นเริ่มร้องไห้ออกมา หึเล่นละครเก่งดีนี่  เเต่คนอย่างฉันคงไม่มีความอดทนมากพอกับคนหน้าด้านอย่างยัยเร่ร่า-หรอกนะ.  เพี้ยะ. เพี้ยะ. เพี้ยะ. ฉันตบเร่ราอย่างเเรงยัยนั้นหน้าเเดงไม่รู้ว่าโกรธหรือเจ็บกันเเน่ เเต่คนอย่างยัยนั้นคงไม่มีปัญญาทำอะไรฉันหรอก. เพี้ยะ ...

โอลิเวอร์:หยุด!!เดี๋ยวนี้นะ

ฉันกำลังตบยัยเร่ร่าเป็นครั้งที่2เเต่กลับมีเสียงๆหนึ่งทำให้ฉันหยุดเเละหันกลับไปมอง

เมริซ่า:ท่านชายโอลิเวอร์

โอลิเวอร์:เป็นอะไรใหมเร่ร่า

ท่านชายโอลิเวอร์ไม่สนใจฉันเลยเเม้เเต่นิด เเต่เขากลับไปพยุงเร่ร่าขึ้นมา ฉันมองสองคนนั้นด้วยสายตาเจ็บปวดป่นเกลียด

เมริซ่า:ท่านชายเพค่ะ..ท..ทำไม..ท่านชายถึง..เข้าข้างยัยร่า-นี่ด้วยเพค่ะ

ฉันพร้อมมองไปที่ยัยเร่ร่า

โอลิเวอร์:หยุดกิริยาต่ำช้านั้นเดี๋ยวนี่นะ

เมริซ่า:ทำไมท่านชายถึง..ถึงเข้าข้างมันเพค่ะ

โอลิเวอร์:เเล้วทำไมฉันถึงต้องเขาข้างเธอ

เมริซ่า:ต..เเต่ หม่อมฉันเป็นคู่หมั่นพระองค์นะเพค่ะ

โอลิเวอร์:เหรอ. งั้นข้าคงจะขอบอกว่าข้าทนกับเธอไม่ไหวเเล้วริซ่า ฉันจะถอนหมั่นเธอ

เมริซ่ารีบเขาไปกอดเเขนองค์ชายเเล้วพยายามปัดเเขนองค์ชายที่ประคองเร่ร่า. เเต่กับถูกตวาดดังลั่น

โอลิเวอร์:หยุดเดี๋ยวนี้นะ

เมริซ่า:ม...ไม่...ฮึก..นะเพค่ะ

โอลิเวอร์:ปล่อย

เมริซ่า:อ..อย่า..ทำเเบบนี้เลย..พ..เพค่ะ..ฮึก

โอลิเวอร์:ก็บอกให้ปล่อยไง

พลั่ก. พลั่ก.  พลั่ก. พลั่ก โอลิเวอร์ไม่ทันเห็นว่าด้านหลังเมริซ่าเป็นราวบันไดเเก้วที่เเตกเมื่อ2วันก่อน จึงทำให้ร่างของเมริซ่าดิ่งไปยังพื้นล่างที่สูงเฉียดฟ้าถ้าเป็นคนทั่วไปคงตายไปเเล้วเเต่ไม่ใช่กับเหล่านักเวทย์เเต่ถึงอย่างนั้นความสูงระดับนี้ก็ยากที่จะไม่เป็นอะไรเลย

โอลิเวอร์:ม..เม..เมริซ่า!!

เร่ร่า:องค์...ย..หญิง..เม..ริซ่า

โลคาซันเดอร์:เกิด!!อะไรขึ้นน่ะห้ะ ทำไมถึงเสียงดังกันจัง

ลอร์ดโลคาซันเดอร์. มองไปยังเร่ร่าที่หน้าตาฟกช้ำ จึงหันหน้าไปเป็นเชิงถามโอลิเวอร์   ส่วนโอลิเวอร์ไม่ได้ตอบคำถามกับชี้ไปที่ระเบียงตรงราวบันไดที่เเตกหัก. โลคาซันเดอร์จึงหันไปมองปรากฎร่างกายของผู้หญิงผมสีดำยาวสลวย. ใบหน้าสละสลวยที่มีเลือดอาบเต็มร่างกาย

โลคาซันเดอร์: เกิดอะไรขึ้น!!!!

ลอร์ดโลคาซันเดอร์มองไปที่โอลิเวอร์ด้วยความสงสัย เเววตาเเดงก่ำ ทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ

โอลิเวอร์:ผ..ผม..ขอ..ขอโทษ..ผมไม่ได้ตั้งใจ

โลคาซันเดอร์:ฉันจะมาเอาโทษที่หลัง. ทุกคนที่ที่อยู่ที่นี่ไม่ว่าใครทั้งนั้นรวมถึงพวกเธอ2คน

ตามหมอเวทย์มาฉันด้วยเอาที่เก่งที่สุด. ส่วนฉันจะพาเมริซ่าไปที่บ้าน ได้โปรดพระเจ้า.                             อย่าเอาเธอไปเลย

ลอร์ดโลคาซันพูดด้วยน้ำเสียงเเผ่วเบาในประโยคหลังเหมือนไม่ต้องให้ใครได้ยินนอกจากเมริซ่าบุตรสาวของเขา

*******************

โปรดติดตามตอนต่อไป

สวัสดีค่ะไรท์เองนะค่ะ หรือเรียกว่าจีพลอยก็ได้ค่ะ. นิยายเรื่องนี้มีเคล้าเรื่องมาจากภาพยนต์ที่เกี่ยวกับเวทมนต์หลายเรื่องมารวมกันค่ะ เเฮร์รี่พอตรวมกับเดอะลอร์ดป่นกับนิยายเเนวกรีกหลายเรื่องค่ะ  กว่าจะมาเเต่งเรื่องนี้จีวางเคล้าเรื่องมาเดือนก่อนค่ะเนื่องจากจีใช้เวลาหาความรู้เรื่องเวทย์มนต์หลายเว็บมารวมกันถ้านับเวลาที่เริ่มสนใจจีสนใจมา2-3ปีกว่าเเล้วค่ะ (ความชอบส่วนตัวทั้งนั้นไม่เกี่ยวกับนิยายนะคัฟ)พอมาเเต่งเรื่องนี้จึงถนัดกว่าเรื่องอื่นเจ้าค่ะ

มาอ่านเเล้วอย่าลืมกดถูกใจให้ด้วยน่ะจ้ะกำลังใจต้องมาก่อน (ปล. ที่นางเอกตกตึกเนื่องจากจีต้องการให้นางเอกกลายเป็นผักเป็นปลา(เจ้าหญิงนิทรา)จึงให้ตกมาจากที่สูงค่ะ