เสพติดหลินฮุน

#เสพติดหลินฮุน.special  ตอน ลวงll

🚬사실은 내가 못됐어 내가 정말 나쁜 놈이야
จริงๆแล้ว ผมมันก็คนเลวคนหนึ่ง🚬

 
  남자답지 못했어 나이제와서 이러는 나야
ผมเป็นผู้ชายที่ดีไม่ได้ ตอนนี้ผมก็ยังเป็นอย่างนั้น

ผลั่ว! ผลัก!

ร่างสูงของคลีนเหวี่ยงหมัดหนักๆไปที่คนตัวเล็กแทบจะทันทีเมื่อจ้าบเดินออกไป เขาไม่พอใจที่
จ้าบมานั่งคุยกับจีน ไม่รู้ดิ ใครอยู่ใกล้เด็กนี่เขาก็ไม่ชอบหมดแหละ แต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องโมโหขนาดนี้

ร่างเล็กถอยเซไปตามแรงหมัดที่คลีนต่อยมา มันทำให้จีนพลาดท่าไปหน่อยเลยไปชนกับเสา เจ็บ! คือความรู้สึกเดียวที่จีนมีตอนนี้ เขาไม่เข้าใจทำไมคลีนต้องพูดจาแย่ๆเกี่ยวกับเขาตอนที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นด้วย

ถึงแม้ไม่รักแต่แคร์ความรู้สึกสักนิดก็ให้ไม่ได้เลยหรอ...

เด็กน้อยคิดในใจแล้วจ้องมองหน้าคนตัวสูง ที่ตอนนี้หยิบบุหรี่ออกมาแล้วจุดสูบทันที มือเรียวยาวของคลีนขยี้ผมแรงๆบ่งบอกถึงความหงุดหงิดที่ก่อตัวขึ้น จีนได้แต่ก้มหน้าจะไปไหนก็ไม่ได้ เพราะถ้าไปพี่คลีนของเขาก็ต้องลากตามกลับมาอยู่ดี

"ไปขึ้นรถ!" คลีนตะคอกใส่คนตัวเล็กทันที เมื่อเขาทิ้งบุหรี่ที่เหลือครึ่งม้วนทิ้ง แล้วใช้เท้าขยี้มันแรงๆ

มือหนาคว้าที่แขนเด็กน้อยแล้วเหวี่ยงขึ้นรถโดยเร็ว แม้จีนจะเจ็บแค่ไหนก็พูดออกมาไม่ได้ เพราะไม่อยากให้พี่คลีนของเขา  คิดว่าเขาอ่อนแอและสำออย

บนรถ...

"มึงร้องไห้หรอ"

ใบหน้าจีนที่มองออกไปนอกหน้าต่างรถเพื่อไม่อยากมองหน้าคนตัวสูง หยดน้ำตาก็ไหลลงมาอีกจนได้ อุตส่าเก็บไว้ได้ตั้งนาน 'แค่เขาถามคำเดียวมึงก็ใจอ่อนหรอวะจีน '

"จีนรักพี่คลีนนะ"

"พี่คลีนบอกให้เรารอเราก็รอ รอจนไม่รู้ว่าเมื่อไหร่พี่จะมา พี่จะแกล้งเราหรือเปล่าก็ไม่รู้"

"แต่เราก็รอ"

"เรารักพี่คลีนไม่ว่ายังไงก็ไม่โกรธ แล้วทำไมแค่คำพูดดีๆก็ให้เราไม่ได้"

"เราไม่มีค่าพอสำหรับคำพูดดีๆพี่เลยใช่มั้ย"

เด็กน้อยระบายใส่คลีนน้ำตาไหลอาบแก้มนุ่มร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตอนนี้หายใจไม่ทัน คนตัวสูงเห็นแล้วเขาก็อดสงสารไม่ได้ ใจนึงก็คิดว่าเขาทำกับคนตัวเล็กมากไปหรือเปล่าทั้งๆที่น้องก็ไม่ได้ทำผิดอะไร แค่นั่งรอเขาปกติ แต่แค่มีผู้ชายคนอื่นมานั่งด้วยมันก็มากพอแล้วที่เขาจะโมโห...

"หายใจเข้าลึกๆสิมึง"

"ไอ้จีนกูบอกหยุดร้อง"

"จีน ดีๆดิวะ"

เมื่อเห็นจีนหายใจไม่ทันสะอึกสะอื้นยกใหญ่เขารีบจอดรถแล้วลูบหลังน้องทันที คนตัวเล็กค่อยๆพยายามสูดหายใจค่อยๆช้า จนเป็นปกติ ใบหน้าคลีนก็โล่งใจที่น้องไม่เป็นอะไร

มุมปากที่ห้อไปด้วยเลือดไหนจะรอยมือที่คอแล้วรอยเขียวจ้ำๆตามตัวของเด็กหนุ่มตอนนี้ใบหน้าคลีนจ้องมองน้องทีละนิดละน้อยสำรวจตั้งแต่ใบหน้าหวานและตามตัว ใจเขาตอนนี้เหมือนมีเข็มเล็กๆมาทิ่มแทงมันรู้สึกเจ็บนิดๆ ที่รอยบนตัวจีนมาจากฝีมือเขาทั้งนั้น

"จีนเจ็บ"

คอนโด จีน🏢🏨

"กินยา"

คนตัวสูงที่แอบซื้อมาจากร้านขายยาด้านหน้าปากซอยของคอนโดยื่นให้จีนแบบขอไปที จีนเงยหน้ามามองเขาเล็กน้อยใจเต้นนิดนึงเมื่อคิดว่าเขาก็เป็นห่วงตัวเองเหมือนกัน

"ไม่เอา ไม่ชอบ"

"ไม่ชอบก็ต้องกินทำไม มึงดื้อ"

"ก็ไม่อยากกิน"

"หรือจะกินอย่างอื่น?"

ไม่พูดเปล่าร่างสูงเดินมาประชิดร่างน้อยๆของจีนแล้วดันตัวเล็กไปนั่งที่โซฟา ก่อนริมฝีปากหนาประกบจูบอย่างกระหาย ริมฝีปากแสนหวานของคนตัวเล็กที่อยู่ใต้ร่างเขามันหอมหวานและยั่วยวนเขาทุกครั้งที่ได้ลิ้มลอง เขาเคยคิดว่าสักวันคงจะเบื่อไปเอง ไม่เลยยิ่งนับวันริมฝีปากของน้องก็เหมือนยาเสพติด ร่างกายของคนตัวเล็ก เหมือนยาบ้าแสนหวาน บางครั้งก็ทำให้เขาคุ้มคลั่ง บางครั้งก็ทำให้เขาจะเป็นประสาท บางทีเขาก็ทำให้เขามีความสุข

"พอแล้วพี่คลีน"

"ไม่พอหรอก ดื้อนัก"

คลีนกระซิบที่ข้างหูจีนอย่างแผ่วเบาริมฝีปากหนาก็เปลี่ยนที่มากดเม้มที่ซอกคอเนียนนุ่มแรงๆ ผู้ชายหลานคณะแล้วนะที่มายุ่งกับคนใต้ร่างเขา หน้ายิ่งหวานๆผู้ชายเขาหาเยอะไปหมด แทนที่จะเป็นผู้หญิงที่เข้าหาน้อง เปล่าเลย..

วันนี้เขาต้องแสดงความเป็นเจ้าของให้คนทั้งมหาลัยรับรู้ว่า จีนมีเจ้าของแล้ว. เป็นแค่ 'ของ' ของเขาเท่านั้น

"พอเถอะเราเจ็บคืนนี้เราไม่มีอารมณ์"

"มึงไม่มีแต่กูมี"

พูดจบร่างสูงก็กระชากเสื้อนักศึกษาของน้องออกทันที แม้กระดุมจะขาดก็ตามใครสนล่ะ เขาจะให้เอาเงินไปซื้อใหม่สักกี่ชุดก็ได้ เพราะยังไงจีนสำหรับเขา 'ก็แค่คนหิวเงิน'

"ไม่มีวันที่พี่จะรักเราเลยหรอ"

#เสพติดหลินฮุน