แวมไพร์หนุ่มเฝ้ารอวันที่อดีตคนรักจะจดจำเรื่องราวในกาลก่อนได้
เพื่อให้เขาเจ็บปวด! ผิดหวัง! จนเจียนตาย...
หากแต่เหตุใด อดีตคนรักที่แสนเรียบร้อย
ในภพนี้กลับกลายเป็นโอตาคุ ขี้บ่น แสนมืดมนไปได้ !!
******************************************************************
คุณพอจะรู้เกี่ยวกับเรื่องราวของคำสาปบ้างไหม คำสาปที่เอ่ยออกมาจะต้องทำเช่นไรจึงจะขลัง จะต้องเอ่ยเช่นไรจึงจะถูกต้อง...
“ถ้าเจ้ารักมัน ข้าโลเวล คาเวนดิส ขอสาปแช่ง เมื่อใดที่เจ้าได้สัมผัสกับแสงยามจันทร์เต็มดวง เมื่อนั้นข้าขอให้เจ้ารับเอาความรู้สึกทุกข์ทรมานทั้งหมดของข้าไป!!! จะอยู่ก็เหมือนตาย จะตายก็ตายไม่ได้ และจงอยู่กับมันตราบชัวนิรันด์!!! ” เสียงสาปแช่งดังก้องไปทั่วผาสูงพร้อมเสียงคำรามของท้องฟ้าดังการบอกกล่าวว่าได้รับรู้คำสาปแช่งนั้นแล้ว ก่อนท้องฟ้าจะสว่างขึ้นวาบหนึ่งส่องให้เห็นสองร่างที่ตระกองกอดกันลงไปยังพื้นอันมืดมิดเบื้องล่าง หนึ่งในสองร่างนั้นมองขึ้นมายังบุคคลอันเป็นที่รัก ปากแห้งผากเผยอขึ้นเพื่อเอ่ยคำ
“ถ้าหาก...” เสียงนั้นดังแว่วขึ้นมาก่อนจะดำดิ่งตามผู้พูดลงไป
สายตาเย็นชาที่แฝงไว้ด้วยความเจ็บปวด มองลงไปเบื้องล่าง มองลงไปยังที่ที่อดีตคนรัก และชู้รักของมัน ที่ที่ทั้งสองเลือกจะกระโดดลงไปเพื่อหนีจากเขา เพื่อจะบอกว่าขอยอมตายดีกว่าจะอยู่กับเขางั้นหรือ...
“ข้าจะรอ...” เสียงอันเจ็บปวดเอื้อนเอ่ยออกมา
“ข้าจะรอดูวันที่เจ้าเจ็บปวดและผิดหวังจากความรัก เจ็บปวดเจียนตาย เจ็บปวดจนแทบไม่อยากจะหายใจ เหมือนกับข้า เหมือนที่ข้าเป็น!! ”
ร่างสูงสง่าทรุดลงกับพื้น บาดแผลจากการต่อสู้ได้สมานกันจนหมดสิ้น ผิวเนื้อขาวซีดกลับเป็นดังเดิม เขาคือแวมไพร์ ผีดูดเลือดที่ไม่อาจตายได้ด้วยวิธีธรรมดา นอกจากจะปักลิ่มลงกลางดวงใจ แต่ตอนนี้เขากลับเจ็บปวดเจียนตายแม้ไม่มีสิ่งใดทำอันตรายต่อเขาได้ แต่ถึงแม้จะเจ็บปวดเจียนตายแต่เขาก็จะมีชีวิตอยู่... อยู่เพื่อรอวันที่จะได้หัวเราะเยาะให้กับความเจ็บปวดของอดีตคนรัก ความเจ็บปวดของเจ้า ยูเรียล
**************************************************************
สวัสดีค่าาาาา ม่านม่านโจ่วนะคะ
ม่านขอเปิดนิยายเรื่องใหม่อีกเรื่อง เป็นนิยายสั้นๆ ฮาๆ ถึงบทนำเหมือนจะดราม่า แต่เชื่อม่านเถอะค่ะ ว่าฮาจริงอะไรจริง
เพราะม่านยังคงคอนเซป แต่นิยายดราม่าไม่เป็นค่ะ 555555
ถ้ายังไงของฝาก ท่านโลเวล แวมไพร์หนุ่มรูปหล่อ กับ หนูยูเรียล อดีตคนรักของนายท่านไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ /โค้ง