ผมตื่นขึ้นมาอย่างสลึมสลือ เพราะนี่มันเช้ามากกกก ผมไม่ได้ตื่นเช้าขนาดนี้ตั้งแต่อยู่ ม.ปลายแล้ว และสาเหตุที่ทำให้ผมตื่นเช้าในวันนี้ก็คือ เสียงไลน์ที่มันดังข้างหูผมรัวๆนี่แหละ ใครไลน์มา อย่าให้รู้นะโว้ยย!!
“แม็กซ์!!! ตื่นเว้ย!!!”
อ๋อ ข้อความของ ‘พี่ตุลย์’ นี่เอง แหม.. ถ้าเป็นพี่คนนี้ ต่อให้เสียงไลน์มันดังไปถึงดาวอังคารก็ยอม 555 ว่าแต่พี่แกจะทักมาหาผมทำไมล่ะเนี่ย..
“แม็กซ์!! ถ้าไม่ตื่นตอนนี้ เค้าจะเปลี่ยนพระเอกแล้วนะเว้ย ตื่น!!”
พระเอกอะไรวะ... อ๋อ!! วันนี้มีถ่ายซีรีย์นี่หว่า!! ชิบหัย!!!!
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวและขับรถออกจากบ้านทันที โหย ถ้าไปไม่ทันทำไงวะเนี่ย ไม่โดนด่าหูชาไปเลยหรอ!!
แล้วผมก็มาถึงกองจนได้ คนแรกที่ผมเห็นหลังจากลงรถ ก็คือเค้านี่แหละ..
“ตุลย์ลี่ แหะๆ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย มึงรีบเลยนะ โห มาซะขนาดนี้ ให้กูเปลี่ยนพระเอกเลยมะ”
“อย่าเลยพี่ สำนึกผิดแล้ววว”
ผมพูดลากเสียงแล้ววิ่งไปเปลี่ยนชุดทันที และก็เป็นอย่างที่ผมคิด ผมโดนบ่นหูชาจริงๆซะด้วย -_-
ถ้าไม่ได้พี่ตุลย์ลี่ไลน์มาปลุกล่ะก็ผมคงโดนโละออกจากซีรีย์ซะแล้วมั้งเนี่ย
“เป็นไงล่ะ ถ้ากูไม่ไลน์ไปมึงคงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้หรอก”
เสียงพี่ตุลย์เยาะเย้ยผมหลังจากถ่ายเสร็จ แถมยังเลิกคิ้วเหยเกใส่ผมอีก
“ค้าบบบบ ขอบคุณมากเลยนะครับคุณตุลย์ลี่ เดี๋ยววันหลังพาไปเลี้ยงข้าว”
“โอเค งั้นพรุ่งนี้เลยละกัน”
พอพี่แกพูดจบก็ตบบ่าผมแล้วเดินไปเปลี่ยนชุด ไม่ถามความเห็นกันสักคำเล้ยยย
“ผู้ชายอะไรน่ารักจังนะเนี่ยยยยยย”
พี่ตุลย์ (ตุลย์ลี่)
“ทำไมมึงถึงขี้หึงจังเลยวะห้ะ แม็กซ์ซี่”
แม็กซ์ (แม็กซ์ซี่)
“ก็ผมหวงคุณไง คุณเป็นของผมนะครับ ตุลย์ลี่”
สวัสดีจ้าาา นี่เป็นนิยายเรื่องที่สองของนี่น้า
ขอบคุณทุกคนที่หลงกดเข้ามาอ่านนะ
นิยายเรื่องนี้แค่สนองนีดตัวเองจริงๆ 555
#มซภก
R_NBY
Guest
