หนี้ฝากรัก

หนี้ฝากรัก

....เมื่อ ความรัก นำมาซึ่งความ ทุกข์ ....

.... เส้นทาง ที่เธอเลือกเดิน....

....เพื่อตอบแทน บุญคุณ ....

....กับความ ร้าวราน ที่ต้องเจอ....

    วินเซนต์       เคลเลอร์  (อายุ 32 ปี)

รวิดา       เอกดำรงค์ (อายุ 23 ปี)

พินต้า     เอกดำรงค์  (อายุ 3 ปี)

ภาพตัวละคร  Andrea  Denver,มุกดา นรินรักษ์, น้องเจนน่า

\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#

"หนูอยากเจอคุณพ่อค่ะ" เสียงเล็กๆของเด็กน้อยวัยสามขวบเอ่ยบอกกับมารดาส่งผลให้มือบางของรวิดากำลังจะหยิบหนังสือนิทานมาอ่านให้ลูกสาวฟังเช่นทุกวันจำต้องชะงักลงทันที ความปวดแปล๊บในใจกลับมาหาเธออีกครั้ง หญิงสาวพยายามข่มความรู้สึกแล้วหยิบนิทานเรื่องโปรดของเด็กน้อยมาไว้ในมือ ก่อนจะหันมาส่งยิ้มเล็กน้อยและไม่ได้เอ่ยอะไรเกี่ยวกับสิ่งที่ลูกสาวพูดออกมาเมื่อครู่ ก่อนจะเปิดนิทานเพื่อเตรียมเล่ากล่อมลูกน้อย

"หนูมีคุณพ่อ แล้วเมื่อไหร่คุณพ่อจะมาหาหนูคะแม่ดา" เมื่อเห็นว่ามารดาเงียบจึงเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งพร้อมจ้องมองมารดาตาแป๋ว คำถามของลูกสาวส่งผลให้รวิดารู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกเพราะความรู็สึกที่มันตีรวนอยู่ในอก

"คุณพ่อทำงานค่ะ พินต้าต้องเป็นเด็กดีนะคะ แล้วคุณพ่อจะรีบมาหาค่ะ" หญิงสาววางหนังสือลงแล้วเอ่ยตอบลูกสาวอย่างอ่อนโยนแต่ดวงตากลมโตกำลังมีน้ำใส ๆ ไหลลงมาโดยที่หญิงสาวไม่รู้ตัว

"แม่ดาร้องไห้ทำไมคะ" เสียงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้มารดา รวิดาสะดุ้งแล้วรีบเช็ดน้ำตาออกก่อนจะจับมือลูกสาวมาจูบเบาๆอย่างขอบคุณที่อย่างน้อยเธอยังมีลูกสาวแสนน่ารักเป็นกำลังใจในวันที่เธออ่อนล้า และสาวน้อยคนนี้คือของขวัญล้ำค่าที่สุดในชีวิตเธอ

"แม่ง่วงแล้วค่ะ น้องพินต้าง่วงหรือยังคะ แม่อยากให้หนูนอนนะคะมันดึกแล้ว" หญิงสาวเอ่ยบอก พร้อมรอยยิ้ม

"ถ้าหนูนอนแล้วคุณพ่อจะมาหาใช่ไหมคะ?" เด็กน้อยยังคงเอ่ยถามมารดาอีกครั้ง เธออยากเจอบิดาที่เธอเคยเห็นเพียงรูปใบหนึ่งเท่านั้นที่มารดาเคยเอามาให้เด็กน้อยดูเพียงครั้งเดียวเพื่อบอกว่าใครคือพ่อ

"ค่ะ นอนนะคะ เรานอนพร้อมกันนะคะ" รวิดาว่าพลางหยิบมาห่มมาห่มให้ลูกสาวแล้วก้มลงจูบหน้า    ผากเด็กน้อยอย่างแผ่วเบาเช่นทุกคืน

"ค่ะนอนพร้อมกัน พินต้าสัญญาค่ะว่าจะไม่ดื้อ คุณพ่อจะได้กลับมาหาพินต้าค่ะ ฝันดีค่ะแม่ดา จุ๊บ"สาวน้อยพินต้าเอ่ยขึ้นเสียงสดใสอย่างมีความหวังว่าเธอจะได้เจอกับบิดาผู้ให้กำเนิดก่อนจะลุกขึ้นไปจูบปากสีหวานของมารดาก่อนจะกลับมาทิ้งตัวลงนอนแล้วหลับตาเข้าสู่ห้วงนิทราทันที

"แม่ขอโทษนะลูก" เสียงอันแผ่วเบาของรวิดาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยในอ้อมแขนหายใจสม่ำเสมอซึ่งแปลว่าเด็กน้อยหลับไปแล้ว หญิงสาวปล่อยน้ำตาให้ร่วงหล่นเมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตเธอไม่เคยลืมมัน แม้มันทำให้เธอเจ็บปวดปางตาย.......

\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#\#

Ps. ทุกอย่างเป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน และผู้เขียนไม่ได้มีเจตนาทำให้ผู้ใดเสื่อมเสียชื่อเสียง เพราะทุกการกระทำของตัวละครคือบทบาทสมมุติเท่านั้น