ตอนที่1 (นำ)อดีตที่หวนคืน
อืม** แจ๊บ แจ็บ~ ฉันกระเด้งตัวลุกจากเตียงด้วยความงัวเงียไม่อยากลุกจากเตียงเลยจริงๆ เห้ออ~ ฉันค่อยๆลากสังขาร ตัวเองแล้วเข้าห้องน้ำอย่างเอื่อยช้า หลังจากที่ชำระล้างร่างกายเสร็จ ฉันก็แต่งตัวไปโรงเรียน โรงเรียน โรงเรียน โรงเรียนนนนนนน จะอะไรกันล้ะก็วันนี้มีสอบเก็บคะแนนมิทเทอมนะสิ ฉันจะพลาดไม่ได้ด้วย ถึงฉันจะมีคะแนนเก็บเยอะมากเลยก็เหอะ^^ หุๆ มันใช่เวลาไหมเนี้ย ฉันหยิบอุปกรณ์เตรียมสอบทุกอย่างใส่กระเป๋า แล้ววิ่งออกมาจนถึงหน้าประตูพอดี แต่ก็มีเสียง ออดหน้าบ้านดังขึ้นมาพอดีเลยเหมือนนกัน อะไรอีกล้ะเนี้ย ฉันมองบุคคลผู้มาเยือนจึงสบสายตาเข้ากับ....*_* เงียบบบ~ เกิดความเงียบขึ้นมาในจิตใจ ฉันได้แต่มองเซร์โดยไม่พูดอะไรสักคำและภาพเหล่านั้นก็หวนกลับมา ทำให้ฉันจุกไปทั้งตัวเราทั้งสองนิ่งอยู่เป็นพักใหญ่ เซร์เดินเข้ามาหาฉันฉันได้แต่มองสายตาที่วางเปล่าของเขา เป็นสายตาที่ฉันนั้นเคยสัมผัสมาแล้วและฉันก็จะไม่ทำอะไรที่มันทำให้ฉันจะเจ็บกับเรื่องที่มันหลอกหลอนฉันอีกแน่ระหว่างที่เซร์กำลังจะพูดอะไรออกมาฉันก็เอ่ยขึ้นซะก่อน "นายมาที่นี้ทำไมอีก บ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับนายนายกลับไปซะ" ฉันพูดไปพร้อมกับหันหน้าหนี และไม่กล้ามองเซร์เพราะกลัวว่ามันจะทำให้ฉันใจอ่อน กับเขาง่ายๆ และฉันกำลังจะพูดประโยคต่อไป เซร์ก็พูดขึ้นมาก่อนแปลกนะที่ฉันยอมฟังและปล่อยให้เขาพูดไปง่ายๆ นี้อย่าบอกนะว่าฉันจะใจอ่อนอีก "นี้เธอไม่คิดจะให้ฉันพูดเลยหรอ ไม่คิดจะให้ฉันได้อธิบายเลยใช่ไหม เธอไม่รักฉันแล้วรึไง" เซร์ยังคงมองหน้าฉันด้วยสายตาว่างเปล่าและน้ำเสียง ที่ดูมีน้ำหนักแต่ก็ยังดูเหมือนห่างเหิน แต่ทำไมใจฉันถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้แค่คำพูดแค่นี้ มันทำให้ใจฉันเจ็บขนาดนี้เลยหรอ. หึ "เมื่อกี๊นายพูอะไรนะรักหรอ นายอย่ามาพูด คำว่ารักกับฉันเลยดีกว่า ถ้านายรักฉันจริงๆนายจะไม่ทำแบบนั้นกับฉัน ถ้านายเป็นลูกผู้ชายพอ นายก็ต้องซื่อสัตย์และรักฉันคนเดียวเท่านั่น และเมื่อถึงเวลานั้น ฉันก็จะลองคิดดูอีกทีก็แล้วกัน" ฉันมองสบตาตาเค้า แล้วมองให้ลึกลงไป แต่ฉันก็ยังเห็นแค่ความว่างเปล่า "กลับไปซะ ฉันไม่อยากเหนหน้านายอีก" ฉันพูดพร้อมกับหันหลังจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน เพื่อเก็บกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ปล่อยโฮออกมาต่อหน้าเขา และไม่อยากให้เขาคิดว่าฉันยังตัดเยื้อใยไม่ได้ " ไมกี้ " เสียงเซร์พูดแต่น้ำเสียเขานั้นกลับนุ้มนวล เหมือนตอนที่... "หยุดนะ! อย่ามาเรียกชื่อฉันแบบนั้นอีก นายไม่มีสิทธิมาเรียกชื่อฉัน" ฉันพูดด้วยอารมณ์ที่อดกั้นตอนนี้ฉันหันมาสบตากับเค้าแล้ว ตอนนี้ฉันจะกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้วนะ "แล้วแบบไหนล้ะถึงจะเรียกว่ามีสิทธิ" เซร์พูดพร้อมกับสายตาที่บ่งบอกว่าเขาควรจะอยู่ในสถานะอะไรได้บ้างถึงจะมีสิทธิ " ฉันไม่อยากพูดแล้ว นายกลับซะ" ตอนนี้ฉันเริ่มร้องไห้ออกมาแล้ว และกำลังจะวิ่งเข้าบ้าน แต่เซร์กอดฉันไว้ซะก่อน " เริ่มต้นกันใหม่นะไมกี้ " หึ ถึงขนาดนี้แล้วยังจะด้านขออีกหรอ นายทำกับฉันขนาดนี้แล้วจะให้ฉันลืมทุกอย่างไปง่ายๆหรอมันไม่ง่ายหรอก "ฉันบอกว่าอย่าเรียกชื่อฉัน แล้วถ้านายอยากคืนดีก็กับฉันจริง นายก็พิสูทธิ์สิแล้วฉันจะให้โอกาสนะอีกครั้ง แต่ครังนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับนาย รักษาไว้ให้ดีล้ะ "
Guest
