[Fic Reborn] Vongola no Yuki เกิดใหม่มาเป็นมาเฟีย
บทนำ
นี่อาจจะเป็นจุดจบของชีวิตฉันแล้วก็ได้ ภาพในหัวตอนนี้ฉันนึกอะไรไม่ออกเลย ถ้าฉันกำลังจะตายตอนนี้อย่างน้อยก็อยากจะเห็นหน้าตาท่านฮิบาริ ผู้เป็นเคะเมะในอุดมคติของฉันสักครั้ง...ขออ่านและดูรีบอร์น วนอีกสักรอบก็คงจะดี ก็เพราะฉันน่ะ...ชอบรีบอร์นที่สุดเลย!
...แสงที่นำพาฉันไปตอนนี้ จะพาฉันไปที่นรกหรือสวรรค์กันแน่นะ ฉันไม่รู้อะไรเลย หากใช้กรรมเสร็จแล้ว หวังว่าเกิดใหม่เป็นคนที่เจ๋งกว่าชาตินี้นะ ก็ฉันในชาตินี้น่ะ...ไม่อยากเป็นคนแบบนั้นอีกแล้ว!
อยากจะเก่งกว่านี้ อยากจะเป็นประโยชน์มากกว่านี้ แต่...ตอนนี้ ฉันกำลังจะตาย...
แสงสว่างปลายทางนั่น คงถึงทางออกแล้วสินะ ไม่ว่าจะเป็นยังไงฉันคงต้องยอมรับ ฉันได้แต่หลับตาภาวนา น่าขำสิ้นดี แม้แต่ตอนกำลังจะตายในหัวของฉันก็มีแต่เรื่องรีบอร์น ก็แน่ล่ะสิ ชีวิตก่อนตายฉันก็เป็นแค่โอตาคุไร้ประโยชน์คนหนึ่งเท่านั้น ไม่!
ไม่อยากเป็นอีกแล้ว!!!
วูบ!
ตุบ!
ฉันรู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างแรงระหว่างก้นฉันกับพื้น โอ๊ะ..โอ้ย ในนรกนี่มันเจ็บเหมือนโลกเลยสินะ
“ก..กล้าม... ขาว...”นั่นคือภาพแรกที่ฉันเห็นตอนลืมตา ไล่ขึ้นไปดูสายตาที่คมราวกับเหยี่ยวเข้ากับใบหน้าจมูกและปาก ผมที่ดำสนิทมีหยดน้ำหยดปลอยๆที่ปลายเส้นผม ผ้าขนหนูที่พาดคอนั่น และผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปิดท่อนล่าง อื้อหือออ...ท่านยมทูตในนรกต้องหล่อขนาดนี้เลยเหรอ
“คุณเป็นใคร”
หลังจากการประมวลผลความหล่อจากสมองไม่ถึงวินาทีของฉัน
ฉันก็รู้สึกถึงสายตาที่จ้องมองฉันราวกับจะฆ่าให้ตาย
ไม่ใช่แค่รู้สึกแล้วล่ะ ใช่เลย ท่านยมหยิบ...ทอนฟา!!!
เฮ้ย!
สมองไม่ประมวลผลอะไรทั้งนั้น มีแค่รีเฟล็กซ์แอคชั่น บอกว่าต้องเผ่นเดี๋ยวนี้
ฉันวิ่งออกจากห้องท่านยม ที่นี่ดูเหมือนบ้านทรงญี่ปุ่นโบราณที่กว้างขวางมาก ราวกับตำหนักจักรพรรดิ และเซ้นส์ฉันบอกว่าให้วิ่งตรงไป ฉันเห็นผู้ชายสี่ถึงห้าคนที่ทำทรงผมรีเจนท์ประหลาดๆ ยืนอยู่ระหว่างทางที่ฉันวิ่งผ่าน ดูพวกเขาจะอึ้งๆอยู่ แต่นี่แหละโอกาส ต้องหนีให้รอด!
ตึกๆๆ เฮ้ย!
ข้างหลังท่านยมวิ่งตามมาแล้ว
><
จะรอดไหมเนี่ย!
“ค..คุณเคียวครับ! ”
พวกผู้ชายทรงผมรีเจนท์เรียกท่านยมด้วยเสียงที่อึ้งๆ
พรวด!!
ทางออก!
ฉันเปิดประตูออกมาเจอสวนหน้าบ้าน มีพวกรีเจนท์สองคนยืนอยู่ที่ประตูทางออก
“ เห!!! มาจากไหนเนี่ย! ”พวกเขาดูตกใจที่เห็นฉัน ฉันก็ตกใจเหมือนกัน
“ขอโทษนะค้า ขอทางหน่อยค่า!” ><
ไม่รู้อะไรด้วยแล้ว ขอไปก่อนล่ะ ฉันวิ่งออกจากประตูบ้าน
[ด้านฮิบาริ]
“หลบ!”ฮิบาริที่วิ่งตามมา บอกลูกน้องที่กำลังยืนอึ้งๆขวางทางอยู่หน้าประตูบ้าน โดยปล่อยให้ผู้บุกรุกหนีไปได้
“ค...คุณเคียว...”ลูกน้องอึ้งยิ่งกว่าเดิม มันยิ่งทำให้ฮิบาริหงุดหงิด และกำลังจะใช้ทอนฟาฟาด
“คุณเคียว!!เดี๋ยวก่อนครับ!” เสียงคุซาคาเบะ ที่วิ่งตามมาจากในบ้าน ฮิบาริหันไปมองด้วยสายตาราวกับจะฆ่าให้ตาย
“จะ...ตามไปสภาพนั้นจริงเหรอครับ”
คุซาคาเบะบอกพร้อมทำท่าเอามือบังและหลับตาปี๋ เพราะรู้ว่าอาจจะถูกฟาดด้วยทอนฟาก็เป็นได้
ฮิบาริที่อยู่ในสภาพผมเปียกและผ้าขนหนูห่อท่อนล่างแค่ผืนเดียว พอสังเกตตัวเองตอนนี้ก็คิดได้ และลดทอนฟาลง
“เฮ้อ!” คุซาคาเบะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ไม่นานก็สังเกตถึงสายตาของฮิบาริ
“ห..ให้คนของเราตามไปมั้ยครับ” คุซาคาเบะถามฮิบาริเสียงสั่นๆ
“หึ” ฮิบาริไม่ตอบแค่สบถในลำคอและเดินเข้าบ้านไป
ฮือออ!
สภาพที่ฮิบาริเห็นเมื่อเข้ามาในบ้าน ลูกน้องของเขากำลังนั่งคุกเขาและร้องไห้ ด้านคุซาคาเบะที่เดินตามมาด้านหลังเมื่อเห็นสภาพนั้นก็เข้าใจและมีเสียงกระซิกๆร้องไห้เหมือนกัน ฮิบาริอึ้งและสงสัยกับสิ่งที่เห็น
“พวกผมปลื้มใจจริงๆ ในที่สุดก็มีวันที่คุณเคียวโตเป็นหนุ่มเต็มตัวแล้ว ฮือ...” ลูกน้องคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“ช่างเป็นการกระทำที่สมในฐานะชายชาตรียิ่งนัก เกินคาดจริงๆครับ ฮือ...” ลูกน้องอีกคนหนึ่งกล่าว
“ คุณท่านทั้งสองคงจะดีใจนะครับ ที่รู้ว่าคุณเคียวจะเป็นฝั่งเป็นฝาแล้ว ฮือ...” คุซาคาเบะกล่าวและปาดน้ำตาเช่นกัน
คำพูดของลูกน้อง ทำให้ฮิบาริเข้าใจว่าพวกเขากำลังคิดว่า เขาฉุดผู้หญิงมาทำมิดีมิร้ายในบ้าน มันทำให้ฮิบาริหงุดหงิดถึงขีดสุด
“พวก...ฮึ่ม..พวกแก!จะขย้ำให้เละ!”และแล้วก็เป็นไปตามคาด
[ด้านเอมิ]
แฮ่กๆ เหนื่อย หอบ นี่ฉันรอดแล้วหรือยังเนี่ย แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครตามมาแล้วนะ พอสังเกตรอบตัวแล้วที่นี่ก็เหมือนโลกที่ฉันอยู่เลย ดูไม่เหมือนนรกที่ฉันจินตนาการไว้เลยนะ
แต่ยังวางใจไม่ได้ก็ไอ้หมอนั่นน่ะน่ากลัวชะมัด แถมยังใช้ทอนฟาเหมือนท่านฮิอีก ไหนจะผู้ชายทรงผมรีเจนท์นั่นอีก ฉันคิดว่ามีแต่ลูกน้องท่านฮิซะอีกที่ทำผมทรงประหลาดนั่น ฮ่าๆๆๆ
เฮือก!
เหมือนฉันจะคิดอะไรบางอย่างได้
อย่าบอกนะว่า!
ฉันมาอยู่โลกรีบอร์นแล้ว!!!
_____________________________________________________________________
เริ่มเขียน : 1 มกราคม 2561
แต่งจบ :
Guest
