น้องคะ คนนี้พี่จอง!!

ไรต์ : ยัยแมว ยัยแมว ยัยแมววววว!!!!

สุประวีณ์ : จะตะโกนเรียกอะไรนักหนา ห้ะ!? คนกำลังนอน อย่าเพิ่งเรียกได้ป่ะ :(

ไรต์ : ฉันไม่ได้ถ่อตัวจากกรุงเทพมาด่านนอก เพื่อมาปลุกแกนะ ลุกเดี๋ยวนี้ -0- (ใช้ท้าวยันก้น)

สุประวีณ์ : เออๆ ลุกก็ได้ มีอะไร?

ไรต์ : ฉันอยากแต่งนิยาย

สุประวีณ์ : ก็แต่งไปดิ นี่อย่าบอกนะว่าแกถ่อมาถึงนี่เพื่อมาบอกแค่นี้?

ไรต์ : ถ้ามันแต่งง่ายขนาดนั้นฉันจะยอมถ่อมานี่เหรอ คิดสิคิด สมองอะมีมั้ย?

สุประวีณ์ : แล้วฉันจะช่วยอะไรได้ หืม? เรื่องเดิมที่ฉันแต่งอยู่ ตอนที่เจ็ดยังไม่โผล่เลยด้วยซ้ำ :(

ไรต์ : อือ...อ๋อ เรื่อง คุณหนูคาสโนวี่กับคุณชายเจ้าเล่ห์น่ะเหรอ 0W0)?

สุประวีณ์ : ก็เออสิ เครียด

ไรต์ : อย่าคิดมากเพื่อน ชีวิตแกยังอีกยาวไกล.....

สุประวีณ์ : ขอบใจเพื่อนรัก (กระซิกๆ)

: ว่าแต่...แกคิดเรื่องที่จะเขียนหรือยังล่ะ?

ไรต์ : เรื่องนั้นเหรอ...หึๆ คิดไว้แล้วล่ะ ^^

สุประวีณ์ : เรื่องที่เขียนเกี่ยวกับอะไรล่ะ? แนวไหน? ชื่อว่าอะไร?

ไรต์ : แหม..ไม่ต้องรีบร้อนหรอกน่า อยากอ่านขนาดนั้นเลยหราาาาา?

สุประวีณ์ : เปล่า แค่...จะไม่เข้าไปอ่าน ^-^

ไรต์ : ไอ้แมวนี่ น่าจับปล่อยวัด :(

สุประวีณ์ :5555 คิดไรมาก เอ้า บอกฉันได้รึยังว่าเกี่ยวกับอะไร?

ไรต์ : ก็เเกไง

สุประวีณ์ : ห๋าาาา แกคิดยังไงเนี่ยถึงจะเเต่งเกี่ยวกับฉัน?

ไรต์ : ไม่รู้ดิ จู่ๆก็อยากแต่ง แค่นั้นแหละ :)

สุประวีณ์ : .....

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ไรต์ : แมว แม๊ว เปิดประตูก๊อน มาคุยกันก่อนนนนน (พยายามผลักประตู)

สุประวีณ์ : อย่างแกเหรออยู่ดีๆ จะอยากแต่งเรื่องฉัน ต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่ๆ (ใช้เท้ายันประตู)

ไรต์ : มี เอ้ย ไม่มี แกเห็นฉันเป็นคนยังไงห้ะ!? ขอร้องล่ะ แกต้องช่วยฉันนะ นะ นะ (พยายามถีบประตู)

สุประวีณ์ : ถ้าฉันช่วยแก แล้วฉันจะได้อะไรล่ะ ? (เอาก้นพิงไว้)

ไรต์ : ฉัน..ฉัน..ฉันจะไปเป็นดารารับเชิญในฟีคของแก จะหาเรื่องวายมาให้ หรือถ้ายังไม่พอ ฉันจะช่วยโปรโมทเรื่องของแก และ จะ จะ..

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

ไรต์ : โอ๊ย ยัยแมว จะปล่อยก็ไม่บอก อูยยยย เข่าฉัน

สุประวีณ์ : เชอะ ยังจะบ่นอีก เข้ามาสิ

ไรต์ : สรุปว่าแกจะให้ฉันเขียนเกี่ยวกับเรื่องแกแล้วใช่มั้ย?

สุประวีณ์ : ได้สิ แต่เรื่องราวของฉันมันคงไม่เหมาะกับแกหรอก

ไรต์ : ทำไม?

สุประวีณ์ : ก็แกชอบอ่านแนวสยองขวัญนี่ เรื่องราวของฉันมันไม่มีเรื่องพวกนั้นหรอก

ไรต์ : หึๆ อ่านก็ส่วน อ่าน สิ เขียนก็ส่วน เขียน เข้าใจ๋

สุประวีณ์ : เหอะๆ เอาที่สบายใจ เอาเป็นว่า อย่าลืมที่ตกลงกันเอาไว้ด้วยล่ะ :)

ไรต์ : โอ๊ย เรื่อง หมูๆ ฉันไม่ลืมหรอก

สุประวีณ์ : แล้วฉันต้องทำยังไงบ้าง?

ไรต์ : แกก็แค่แนะนำตัวและเล่าเรื่องราวของตัวแกเองแค่นั้นแหละ

สุประวีณ์ : แค่นี้?

ไรต์ : Yes

สุประวีณ์ : แล้วเริ่มตอนไหน?

ไรต์ : ตอนนี้แหละ :)

สุประวีณ์ : ห๋าาาา เรื่องดิ วันนี้เหนื่อยแล้ว

ไรต์ : แกเพิ่งตื่นไม่ใช่เรอะ!!!!!!!!!!!!!

สุประวีณ์ : เออ ทำเลยก็ได้ :(

ไรต์ : ยิ้มด้วย :)

สุประวีณ์ : จะบ้าเหรอ แค่เเนะนำตัวกับเล่าเรื่องเฉยๆ มันเกี่ยวอะไรเล่า

ไรต์ : เดะเพิ่มค่าตัวให้

สุประวีณ์ : เชอะ ^^

ไรต์ : 3 2 1 เริ่ม!!!!

เริ่มต้นด้วยการแนะนำตัวก่อนนะคะ ดิฉันนางสาว สุประวีณ์ วงศ์วลัยมาศ อายุ 20 ปี อยู่คณะแพทย์ศาสตร์ ปี 2 จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ฉันจะเล่าเรื่องปีก่อนให้ฟังนะคะ... ชีวิตการเป็นอยู่ของฉันก็เหมือนคนทั่วไปค่ะ เช้าก็อ่านหนังสือ เที่ยงก็อ่านหนังสือ ก่อนนอนก็อ่านหนังสือ วันวันนึงก็มานั่งแข่งตอบคำถามกับยัยรวง เอ่อ หมายถึงไรต์ น่ะแหละค่ะ พวกเราสองคนสนิทกัน ม๊ากกกกก ยัยรวงน่ะ ชื่อเต็มๆของนางก็คือ รวงข้าว ส่วนดิฉัน ชื่อ มารูโกะ ค่ะ แต่ด้วยความที่ ฉันเป็นคนที่ชอบแมวมากถึงขั้นติดหรือเสพกันเลยทีเดียว นางก็เลยเรียกฉันว่า แมว นางอยู่ปีเดียวกับฉัน คณะเดียวกับฉัน ตอนนี้เราสองคนก็เลยติดกันเป็นปาท่องโก๋ เลยล่ะค่ะ  ฉันไม่สนใจเรื่องแฟน เพราะ ฉันรู้สึกว่า แฟนเป็นสิ่งที่เข้าใจยาก ต้องการเวลาบ้างล่ะ ความอบอุ่นบ้างล่ะ อยากให้เราเอาใจบ้างล่ะ สำหรับฉัน ฉันว่ามันวุ่นวายเกินไป ถ้ามีแฟนแล้วการเรียนฉันตก ฉันยอมเลิกกับแฟนซะยังดีกว่าค่ะ นิสัยส่วนตัวฉันเป็นคนที่รักเด็กนะ แต่เด็กที่ร้ายแบบมากๆบางทีก็รับไม่ไหว โอ๊ะ สิ่งสำคัญที่สุดลืมไม่ได้เลย ที่ว่า ฉันเป็นสาววาย ฉันไม่จิ้น หญิงกับหญิง แต่ฉันจะจิ้นชายกับชาย ฉันเคยคบกับผู้หญิงและผู้ชาย แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นหลักหรอก ประเด็นหลักจริงๆมันอยู่ที่ว่า ฉันชอบผู้ชายหน้าตาน่ารักเหมือนผู้หญิง ดิฉันก็เหมือนสาวน้อยธรรมดาทั่วไปที่ไม่ชอบเรื่องวุ่นวาย มีงานอดิเรกเยอะ ช่างคุย เป็นคนสบายๆค่ะ ฉันเคยคิดนะคะว่าทำไมชีวิตฉันถึงได้รื่นร่มสงบสุขถึงขนาดนี้ และเหมือนพระเจ้าจะได้ยินเสียงของฉันด้วยนะคะ อุตส่าห์ดลบันดาลให้ฉันได้ไปแต่งชุดซานต้าไปแจกของขวัญให้เด็ก มัธยม ถ้าถามว่าทำไมฉันถึงต้องมาใส่ชุดบ้าๆนี่น่ะเหรอค่ะ เดะย้อนกลับไปให้ดู

ครู : สุประวีณ์ เธอช่วอะไรครูหน่อยได้มั้ย?

ฉัน : อะไรเหรอคะอาจารย์ ถ้าช่วยได้หนูก็จะช่วย

ครู : พอดีสมาชิกหนึ่งคนในสภาเค้าดันเป็นไส้ติ่งอักเสบพอดี ครูเลยอยากให้เธอช่วยครูไปแจกของขวัญที่โรงรียนชายล้วนหน่อย

ฉัน : เอ่อ....

ครู : เดี๋ยวครูไปคุยกับครูประจำวิชาเอง ครูรู้ว่าหนูเป็นคนที่ห่วงคะเเนนมากๆ เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วง ไปร่วมกิจกรรมแค่อาทิตย์ แล้วครูช่วยเพิ่มคะเเนน จิตวิสัย ให้ โอเคนะ

หึๆ อาจารย์ เล่นร่ายยาวยังกับสวดมนต์ขนาดนั้นยังจะมาถามฉันอีกเหรอว่าโอเคนะ เหอะ แต่ช่างเถอะได้คะแนนเพิ่มก็ดีเหมือนกัน ได้พักตั้ง หนึ่ง อาทิตย์....ดีจริงๆ...ดี...ดีกับผีสิ ทำไมตอนนั้นอาจารย์ไม่มาบอกกันก่อนนะว่าเขาให้ใส่ชุดมุ้งมิ้งพวกนี้ด้วย

"พี่ครับ พี่คับ" เอ๊ะ ใครมาสะกิดเสื้ออยู่ล่ะเนี่ย (หันหน้ามาดูว่าใคร)

" คะ!? " โอ้วววว พระเจ้าเด็กคนนี้ช่างน่าตาน่ารักเหลือเกิน ทำไมในมหาลัยไม่มีเด็กหน้าตาแบบนี้มั่งนะ T^T

"คือ.....ผมยังไม่ได้ของขวัญเลยครับ" เอ้อ ลืมเยย

" จ้ะ มาแล้วๆ อ่ะ " ฉันยื่นกล่องของขวัญให้น้องเค้า ระหว่างที่ฉันยื่นกล่องออกไปนั้น ตาน้องเค้าแลดูเปร่งประกาย หืม เด็กจริงๆเลยนะ กะอีแค่กล่องของขวัญ......น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก

" พรู๊ดดดดดด " เลือดกำเดาฉันกระฉูดพุ่งออกมา ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนมันเบลอไปหมด....

ตุ๊บบบบบบบบ

" อ้าว พี่ครับ พี่!!! "

.

.

.

.

.

.

.