ราตรีการมืดมิด เสียงใบไม้แผ่วไหวตามแรงลม สตรีน้อยนางหนึ่งสวมชุดนอนโบราณตัวยาวสีขาวเอนเล็กน้อยตัวอาบแสงจันทร์ที่ลอดเข้ามาทางบานพับ ดูช่างอรชรอ้อนแอ้นอีกทั้งยังยั่วยวนงดงามราวกับภาพวาดโบราณ
ยิ่งพิศใกล้ยิ่งชวนให้ผู้คนชื่นชม ผิวขาวสะอาดดุจหิมะแรกวสัตน์ ปากเล็กแดงก่ำดังผลผิงกั่ว ดูแล้วช่างกระจ่างใสราวกับท้องฟ้าที่พร่างพราวไปด้วยดวงดาราในยามค่ำคืน เพียงแต่กลับดูเศร้าสร้อยชวนให้ผู้คนสงสารนัก บัดเพียงพริบตาเดียว ภาพกลับค่อยๆพร่าเลือน สตรีชุดโบราณแลดูห่างไกลขึ้นเรื่อยๆ... ฟึ่บ! เกิดอะไรขึ้น? ‘เสี่ยวซีๆ เธอเป็นอะไรไป ฉันเห็นเธอนอนนิ่งๆอยู่ดีๆก็น้ำตาไหลไม่หยุด เธอทำให้ฉันตกใจแทบตายแล้ว’ ‘ หวู่เจี๋ย เธอช่วยปลุกฉันหรอ ขอบคุณมากนะ ฉันไม่เป็นไรแล้ว เธอไปเรียนเถอะ’ ‘ ได้ เธอก็พักผ่อนล่ะ อวี่หลันซี ช่วงนี้เธอดูอาการไม่ค่อยดีเลยนะ ถ้ายังไงวันนี้ก็หยุดต่ออีกสักวันแล้วกัน ฉันไปละ’
หลังจากเพื่อนร่วมห้องของเธอจากไป อวีหลันซีที่นั่งอยู่บนเตียงจึงได้ค่อยๆนำมือขึ้นมาวางที่อกเบาๆ หัวใจเธอเต้นแรงอีกแล้ว เป็นแบบนี้ทุกที หลับแล้วฝัน ฝันแล้วตื่น คืนต่อมาก็ฝันใหม่
แต่อย่างน้อยก็มีสิ่งหนึ่งที่มั่นใจ
เธอฝันว่ากลับไปที่นั่นอีกแล้ว!
=br=
Guest
