"หุบปาก!" เสียงตะโกนดังกึกก้องดังกังวานไปทั่วพื้นสนามประลอง"คิดว่า ตัวแกที่เป็นผู้กล้าจะทำอะไรก็ได้หรือไง เก่งที่สุดแล้วไง เป็นคนธรรมดาแล้วจะทำไม!!!"
โลหิตที่หลั่งไหลจนน่าสะพรึ่ง ร่างกายที่เต็มไปด้วยบาดแผล เสื้อผ้าที่ไม่แม้แต่จะปกปิดกล้ามเนื้อของเด็กหนุ่มได้ ต่อหน้าชายอีกคนที่เปล่งรัศมีสีทองอันศักดิ์สิทธิ ใบหน้านิ่งหล่อเหลาอันแฝงไปด้วยความเย่อหยิ่ง ชุดสีขาวบริสุทธิ์ดุจขนนก ในมือถือดาบอันสวยงามที่เขรอะไปด้วยเลือด
"ยอมรับเถอะครับ ตัวคุณในตอนนี้ไม่มีแม้แต่เปอร์เซ็นต์เดียวที่จะชนะได้"
ฮึ ไม่มีทางงั้นหรอ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนมุมปากของเด็กหนุ่ม
"ไอ้เปอร์เซ็นต์เดียวที่จะเอาชนะแกนะ ฉันคนนี้จะสร้างมันให้ดูเอง!"
นี่คือเรื่องราวของคนธรรมดา ที่บังอาจจะต่อกรกับ"ชะตากรรม"