บทที่หนึ่ง คุณหนูลี่
ฉันนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยมาหลายวัน ในใจนึกอยากจะออกไปจากที่นี่เต็มทน แต่พี่ชายของฉัน 'คุณหมอลีฟ' สั่งให้ฉันนอนที่นี่จนกว่าจะตรวจให้แน่ใจว่าฉันหายดีแล้ว
ฉันชื่อหมิงลี่ ลูกสาวคนเล็กคนเดียวของประธานบริษัทส่งออกน้ำมัน ทำไมฉันถึงบอกว่าฉันเป็นลูกสาวคนเล็กคนเดียวน่ะเหรอ ก็เพราะฉันมีพี่ชายทั้งหมด 3 คนน่ะสิ
ก็อกๆ เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเล่นมือถือเพลินๆ "คุณหมอมาเยี่ยมค่ะ"
"นี่มันกี่โมงแล้วยัยหมวย ทำไมยังไม่กินยาตามที่พี่พยาบาลเค้าเอามาให้ แบบนี้เมื่อไหร่จะได้กลับบ้าน? บ่นให้พี่ทุกครั้งที่เข้ามาเยี่ยม"
เฮียลีฟ หรือที่ทุกคนเรียกกันว่า 'คุณหมอลีฟ' แต่ถ้าเป็นสาวๆก็จะเรียกว่า 'พี่หมอลีฟ' หมอฮอตประจำวอร์ดที่ทั้งสูงตี๋ และรวย แถมยังโสดอีกต่างหาก ฉันละเอียนสายาตาพยาบาลที่เข้ามาเต็มทน จะกี่คนก็มองเหมือนจะกินพี่ฉันเข้าไปทั้งตัว ไม่ได้เกรงใจน้องสาวอย่างฉันบ้างเลย ก็นะ ใครจะไปเกรงใจเด็กอายุเพิ่งจะเข้า 20 แบบฉัน
"นั่นมันยาลดน้ำมูก ก็หนูไม่มีน้ำมูกแล้วนี่นา" ฟืด!! ฉันพูดพรางหายใจเข้าเต็มปอด เพื่อจะโชว์ว่าฉันโอเคแล้วจริงๆ
"ไหนขอฟังเสียงปอดหน่อย หายใจเข้าลึกๆนะ เหมือนเดิม" เฮียลีฟยังคงส่ายหน้าแล้วมองฉันอย่างกับว่าฉันเป็นเด็กอายุไม่กี่ขวบ
"อืมม โล่งจริงๆด้วย งั้นวันนี้เย็นกลับบ้านพร้อมเฮียนะ"
"ทำไมต้องกลับพร้อมเฮียด้วย หนูคิดถึงจีนใจจะขาด" ฉันยังคงไม่พอใจในการได้กลับบ้านครั้งนี้ ก็แหม พี่ชายฉันชอบมีเวรดึก กว่าจะได้กลับ
"ห้ามยุ่งกับจีนจนกว่าจะหายไอ ไม่งั้นก็ต้องได้กลับมานอนที่นี่อีก" จีนคือหมาของฉัน มันเป็นหมาพันธุ์ บูทอเรีย ที่ตั้งชื่อว่าจีนเพราะว่า ตาของมันตี่มาก
"จีนขนสั้นกุดขนาดนั้น แถมเลี้ยงในบ้านด้วย" ฉันยังคงดื้อต่อไป
"ถ้าได้กลับมาจะจับฉีดยาที่ก้นโดยที่ไม่ให้น้ำเกลือ" ฉันกลัวจริงๆ พอเจอประโยคนี้ พี่ฉันเอาจริงเสมอ อย่าไปเล่นๆกับเฮียลีฟเชียว!
"ก็ได้ค่ะ"
"ดีมากคนเก่งของเฮีย เป็นเด็กดีนะคะแล้วจะพาไปกินไอติมรสกาแฟที่ชอบ" เฮียลูบหัวฉันไปด้วย นี่ทำให้พยาบาลยืนบิดไปมา ไม่รู้ว่าจะเขินอะไรนักหนา
Guest
