หนังสือเล่มไม่ใช่คู่มือการจีบสาวนะครับ แต่เป็นไดอารีเล่มแดงของผมเองที่ไม่ประสาเรื่องความรักมันค่อนข้างพิลึกพิลั่นหน่อยๆ ความจริงแล้วผมก็ไม่ได้อ่อนต่อโลกขนาดนั้นหรอกครับเพียงแต่ว่าเรื่องของความรักสำหรับผมเป็นอะไรที่อ่อนเดียงสามากๆ
ผมเรียนจบมัธยมที่โรงเรียนชายล้วนครับไม่รู้ว่าผมรอดจากการสัมปทานระเบิดถ้ำทองมาได้อย่างไรเอาเป็นเป็นว่าผมรอด และยังคงความเป็นชายทั้งแท่งแน่นอนว่าผมยังเวอร์จิ้นทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลัง
ความบริสุทธิ์ของผม ผมจะเก็บไว้ให้กับแม่ของลูกครับแลดูมีความสุภาพเตี่ยวหลุดไหมล่ะ
ตอนเรียนอุดมศึกษาผมเรียนมหาลัยเปิดแห่งหนึ่ง ไม่ต้องเข้าเรียนขอให้สอบผ่านผมมีเพียงกลุ่มเพื่อนไม่กี่คน เพื่อนผู้หญิงน้อยมากนั่น ทำให้ประสบการณ์ความรักฉันชายหญิงของผมมีปัญหาขั้นวิกฤติ ผมกลายเป็นผู้ชายที่เขินอายต่อหน้าหญิงสาวขอให้เป็นหญิงเหอะผมเขินดะ เอาเป็นว่าถ้าสาวใดมองเห็นความเป็นช้างเผือกของคนอย่างผมแล้วจีบเล่นๆ ดูผมจะติดเลยนะจะบอกให้
โปรดส่งใครมาร๊ากฉานที ... (ร้องเพลง)
ข้อได้เปรียบเดียวของผมก็คือผมหน้าตาดีครับโหย... เขินตัวเอง... ถถถถ แต่โชคร้ายก็คือด้วยความหน้าตาดีของผมนี่แหละที่ไม่มีสาวใดๆมาจีบเพราะคิดว่าผมก็คงมีแฟนแล้วไอ้ครั้นจะให้ผมไปจีบสาวๆก่อนซึ่งควรจะเป็นอย่างนั้น ... ผมก็ไม่กล้านี่สิ ...
อายครูบ่รู้วิชา อายภรรยาบ่มีบุตร แล้วขี้อายผู้หญิงอย่างผมจะมีแฟนกับเขาได้ยังไงเล่า
“… ป๊อดว่ะ ....”
คือคำที่เพื่อนชอบว่าผม ...ไม่เป็นไรผมชินล่ะ T T
... ผมเป็นชายหน้าตาดีวัย 25 ปีที่ยังเวอร์จิ้น .... ในขณะที่เพื่อนของผม สิบสี่พวกมันก็พากันเบิกเนตรไปทีละคนสองคนแล้วมาอวดโชว์เหนือใส่ผมอย่างกับว่าพิชิตเทือกเขาอัลไตมา
ผมทำงานที่บริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งใจกลางเมืองใหญ่และนั่นคือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมด
ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ
Guest
