บทนำ
คืนฝนฟ้าคะนอง สายฝนตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา เหล่ากิ่งไม้ต่างก็ส่ายเอนไปมาอย่างบ้าคลั่ง เสียงลมหวีดหวิวครวญครางชวนขนลุก ราวกับกำลังส่งเสียงคำรามให้กับสิ่งมีชีวิตที่พลัดหลงเข้ามาอย่างบ้าคลั่ง
เด็กหญิงคนหนึ่งกำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย
เสื้อผ้าเก่าๆ ขาดหลุดลุ่ย ตามเนื้อตัวแขนขา เต็มไปด้วยแผลทั้งเก่าและใหม่ ผสมไปด้วยโคลนเปียก ใบหน้าปูดบวม มีรอยช้ำทั้งสีม่วง เขียวช้ำ ดวงตาแดงก่ำสอดส่ายไปรอบๆ อย่างหวาดกลัว
และเหมือนกับจะมีดวงตาหิวกระหายสีเลือดนับร้อยคู่ กำลังจับจ้องเธออยู่ มันเตรียมพร้อมที่จะขย้ำ ยามเด็กน้อยเผลอไผล
เด็กน้อยขาสั่น รีบวิ่งเข้าไปในหลบในซอกหินริมหน้าผา
นั่งชันเข่า สองแขนน้อยๆ กอดขาตัวเองแน่น ตัวสั่นงันงกพร้อมๆกับห่อไหล่ ด้วยรู้สึกหนาวสะท้านไปทั้งกายและใจ เด็กหญิงหลับตาแน่น ราวกับไม่อยากรับรู้สิ่งต่างๆ รอบกาย
และทุกครั้งที่ฟ้าร้อง เด็กน้อยก็จะสะดุ้งสุดตัว ยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงร้อง เพื่อไม่ให้ใครก็ตามรู้ที่หลบซ่อน น้ำตาไหลเป็นสาย ตกรินรดแก้มขาวซีด ผสมกับน้ำฝนเย็นชื้น
ชวนให้น่าสมเพชยิ่งนัก คงมีเพียงบุญกรรมเท่านั้นที่จะเป็นตัวกำหนดชีวิตของแม่หนูน้อยคนนี้ได้
“ไม่!
” หญิงสาวคนหนึ่งสะดุ้งสุดตัว ยกมือสั่นเทาขึ้นปิดหน้า
น้ำตามากมายไหลเปรอะเปื้อนใบหน้าขาวซีด บางส่วนตกต้องหมอนเป็นวงกว้าง ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างหวาดกลัว เมื่อต้องเผชิญกับฝันร้าย ฉากชีวิตอันน่าสมเพสของตนเอง
เหตุการณ์ในวันวานไม่เคยเลือนหายไป ดูเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นไม่นาน ภาพและเสียงยังคงชัดเจนฝังแน่นอยู่ในจิตใต้สำนึกของเธอไม่คลาย
หญิงสาวเลิกผ้าห่มขึ้น หย่อนเท้าลงบนพื้นพรมสีขาวเนื้อนุ่ม
ตั้งสติเพียงครู่ก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ
มือบางค่อยๆปลดกระดุมเสื้อ เปิดเปลือยแผ่นหลังขาวนวล แต่ทว่าเมื่อหันมองภาพสะท้อนผ่านกระจกด้านหลัง ปรากฏเป็นรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ ตำหนิที่ทำให้ผิวของเธอไม่งามอย่างที่ควรจะเป็น หญิงสาวเม้มริมฝีปากแน่นแล้วเดินไปเปิดฝักบัว ชำระเหงื่อที่โซมกาย หวังลบภาพร้ายๆ นั้นออกไปจากสมอง แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่เคยหายไป
ยังคงเป็นศัตรูตามหลอกหลอนให้เธอเจ็บซ้ำอยู่ร่ำไป
Guest
