*นี่เรื่องสั้น ไม่มีอิมเมจ คนเขียนขี้เกียจหา โปรดจินตนาการเอาเอง*
บทนำ
เสียงสะอื้นไห้ดังออกมาจากห้องของน้องสาวสุดที่รัก ค่ำคืนนี้ฝนตกหนักมากเหมือนกับความเสียใจที่น้องของผมได้แบกรับเอาไว้
กี่ครั้งแล้ว...ที่เธอต้องร้องไห้เพราะผู้ชายคนนั้น
ไมค์ เป็นชายหนุ่มหน้าตาดีที่ใครๆ ต่างก็ใฝ่ฝันจะครอบครอง น้องสาวของผมเองก็เป็นคนหนึ่งนคนจำนวนมากนั้น แต่อย่างที่เขาว่ากัน...คนมีเสน่ห์มักจะเจ้าชู้ ไมค์เป็นพวกควงสาวไม่ซ้ำหน้าทั้งที่คบกับน้องสาวของผมแบบเปิดเผย
ผมอดทนมาตลอด...รู้มาเสมอว่าน้องของผมต้องร้องไห้เพราะผู้ชายคนนี้บ่อยแค่ไหน แต่เพราะรักไง เพราะรักเธอเลยทำเหมือนโง่ ทำเหมือนไม่รู้ไม่เห็นในสิ่งที่ชายหนุ่มคนนั้นทำลับหลัง แต่แล้วยังไงล่ะ...จินก็รู้อยู่ดี
“อ่าว...คุณพี่ชาย” น้ำตาของจินทำให้ผมยืนอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าห้องของชายหนุ่มผู้มีหน้าตาเป็นอาวุท ไมค์มีแค่ผ้าขนหนู ข้างในเย็นเฉียบแต่รับรู้ได้ถึงสงครามบนเตียงนอนหลังกว้าง
“เข้าไปได้ไหม” ผมถามเสียงเย็น
“เห็นทีจะไม่ได้นะครับ ผมไม่ว่างรับแขก แต่ผมเดาว่าที่คุณพี่ชายมาที่นี่เพราะน้องสาวไปฟ้องอะไรใช่ไหมครับ” เหอะ...น้องสาวผมเนี่ยจะฟ้อง ฝันไปเหอะ จินไม่มีทางเอาเรื่องนี้มาพูดกับผม เพราะกลัวว่าผมจะทำอะไรไอ้สารเลวคนนี้ไง
ผมยกปืนกระบอกดำเมี่ยมขึ้นมาจ่อกะบาลไมค์!
“ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม...” เพียงได้สบตากับความตาย ไมค์ก็หน้าซีด พยักหน้าช้าๆ พร้อมกับเท้าที่ถอยไปด้านหลัง
“ขออภัยคุณผู้หญิงด้วยนะครับ แต่ช่วยออกไปก่อนได้ไหม ผมมีธุระนิดหน่อย” หญิงสาวร่างเปลือยเปล่าตกใจหน้าไร้สีเลือด เธอตั้งตัวไม่ทันกับเหตุการณ์ฉุกละหุก แต่ก็ยอมลุก คว้าเสื้อผ้ามาสวมลวกๆ แล้วรีบวิ่งไป
“พะ....พี่จุน พี่ใจเย็นนะครับ มีอะไรเราค่อยๆ....” ไมค์พยายามจะเกลี่ยกล่อม เอาน้ำเย็นเข้าลูบ...
ขอโทษ...ผมไม่ใช่ไฟที่น้ำเย็นจะช่วยบรรเทา แต่ตอนนี้ผมเปรียบได้ดั่งกับลาวาที่พร้อมจะเผาไหม้ทุกอย่างไม่ว่าสิ่งนั้นจะเป็นชีวิตของคนตรงหน้าก็ตาม
“คุย? ได้...พี่จะค่อยๆ คุย” ว่าแล้วก็เดินไปนั่งบนเตียงที่แสนจะสกปรกโสมม
“อ้อ ก่อนจะคุยอะไร...ช่วยปิดประตูห้องแล้วปลดผ้าผืนนั้นออกซะ” ใช้ปลายกระบอกปืนชี้ไปที่ประตูก่อนผ้าขนหนูเพื่อเอ่ยคำสั่งเสียงนุ่มนวล
ไมค์มีท่าทีลังเล ทว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากทำตามที่ผมต้องการ เขาเดินไปปิดประตูห้อง ถอดผ้าขนหนูแล้วเดินมาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของผม ต้องยอมรับว่า...ไม่ใช่แค่หน้าตาที่ชายหนุ่มใช้มัดใจสาว แต่ส่วนสำคัญกลางลำตัวก็ไม่ใช่ย่อย ไหนจะเรือนร่างที่แสนเพอร์เฟ็กนั่นอีก
“คือ...ผมไม่รู้ว่าจินไปพูดกับพี่ยังไง แต่ผม..ผม....ผมกับจิน”
“จะบอกว่าเลิกกันหรือ?” เลิกคิ้วถาม ไมค์พยักหน้า
“ครับพี่จุน...” เสียงเขาเบาหวิว
“อืม...เลิกเพราะอะไรล่ะ” ปากถาม สายตาไล่มองสัดส่วน...
ไมค์พยายามนึกหาเหตุผลดีๆ มาพูดกับผม ใช้เวลาค่อนข้างนานและก็ไร้สาระที่สุด หาว่าน้องผมเอาแต่ใจ หึงหวงมากจนเกินเหตุเลยต้องเลิกรากันไป คิดว่าน้องสาวเพียงคนเดียวของผม ผมจะไม่รู้นิสัยของเธอเหรอ? บ้าหรือเปล่า เอาเถอะ...ยังไงผมก็ไม่ได้สนใจคำแก้ตัวโง่ๆ ของมันหรอก ที่ผมมาน่ะ...ผมต้องการให้มันเจ็บเหมือนที่น้องผมเจ็บ
ไม่คิดเหรอว่าน้ำตาก็ควรได้รับค่าตอบแทนเป็นน้ำตา...
“คุกเข่า แล้วคลานมาหาพี่สิครับ” หลังทนฟังคำกล่าวอ้างจบก็เอ่ยสั่ง ไมค์ไม่ทำตามง่ายนัก...เขาลังเล จ้องตากับผมเพื่อให้เห็นใจหรืออะไรสักอย่าง ผมว่ามันน่ารำคาญสิ้นดี
หลังจากใช้เวลาไปอย่างสิ้นเปลืองหลายนาที ไมค์ก็ยอมคลานเข่าเข้ามาหาผมจนได้ เมื่อร่างหนาหยุดอยู่ที่ปลายเท้า ผมก็ใช้ปากกระบอกปืนเชยคางเขาขึ้น สบตาคมกล้านั้นก่อนกดโทรไปเรียกคนของผมให้เข้ามาในห้อง ไมค์หน้าซีดจนไม่เหลือริ้วรอยของเลือดที่เคยไหลเวียนอยู่
“พะพี่จุน...พี่จะทำอะไร” คนของผมเข้ามาสองคน ไมค์มองคนพวกนั้นก่อนมองผมด้วยสายตาตื่นตระหนก
“พี่จะให้โอกาสไมค์นะครับ พี่รู้ว่าจริงๆ แล้วไมค์ก็แค่...ตอแหล! เรื่องเหตุผลที่เลิกกันมันโง่เง่าสิ้นดีแต่พี่ก็เข้าใจว่าเรานิสัยแบบนี้” คนของผมเริ่มถอดเสื้อผ้าออกจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า ไมค์สั่นไปทั้งตัว เขาเหมือนจะอยากหนีไป แต่ปากกระบอกปืนยังจ่ออยู่ปลายคางของเขา เขาจึงทำอย่างที่อยากทำไม่ได้
“กลับไปหาจิน แล้วทำตัวดีๆ รักเธอ...เหมือนที่เธอรักเราเข้าใจไหมครับ” ผมยิ้มกว้างเมื่อคนของผมเดินเข้ามาใกล้
เพียงผมพยักหน้า พวกนั้นก็ลากไมค์ไปยังพื้นที่โล่งห่างจากผมเพียงแค่เอื้อมมือ เสียงโวยวายและการดิ้นรนเป็นสิ่งที่ผมคาดเดาเอาไว้ได้อยู่แล้ว และตอนนี้มันก็ก้องกังวานไปทั้งห้อง
อย่าปรานีมัน! คือคำสั่งที่ผมได้ให้ไว้กับลูกน้องคนสนิท เพราะฉะนั้น ตอนนี้ร่างกายของไมค์ก็เลยบอบช้ำไปหมดเพราะการพยายามเอาตัวรอด แล้วไง...รอดหรอ? ฝันอยู่หรอ? ฮ่าๆ ผมเอนกายลงกับเตียงนอนสกปรกเพื่อมองดูเด็กหนุ่มโดนย่ำยี โดนสอดใส่เข้าไปทั้งที่ไม่มีการเตรียมความพร้อม เสียงร้องและกลิ่นเลือดจางๆ ในอากาสเป็นบรรยากาศที่ดีเหลือเกิน...
**ย้ำนี่เรื่องสั้นนาจาาาา**
***เดธยังไม่ว่างเขียนเรื่องยาว ตอนนี้แค่เรื่องสั้นก็หอบแล้ว เรื่องนี้ก็อย่าหาความสมเหตุสมผลนัก เอาสะใจล้วนๆ สนองนี้ดตัวเองขั้นสุดของขั้นสุด แนะนำให้อ่านแบบขำๆ ชิวๆ เนื้อเรื่องไม่ดุเดือดร้อกกกก จริ๊งงงง***
Guest
