หัวใจทรยศ

No man or woman is worth your tears and the only one who is, will never make you cry.

ไม่มีชายหรือหญิงคนไหนมีค่าพอที่คุณจะต้อง เสียน้ำตาให้ ส่วนคนที่มีค่าพอนั้น เขาย่อมที่จะไม่มีวันทำให้คุณร้องไห้อย่างเด็ดขาด

_________________________________________

'คนหนึ่งที่รัก...รักมากกับอีกคนหนึ่งที่..แทบจำอะไรไม่ได้สักอย่างนึง'

"โอ๊ย!" ร่างบางที่ถูกเหวี่ยงจากแขนแกร่งของร่างสูงอย่างแรงโดยไม่ยั้งมือ

"คุณ..เป็นใคร..ฮึก..ปล่อยผม" น้ำตาที่ไหลรินตามแก้มใสเงยหน้ามองคนตรงหน้าด้วยสายตาเบลอเต็มไปด้วยน้ำตา สายตาแข็งกระด้างของคนใจร้ายที่มองคนตัวเล็กสั่นระริกเพียงเล็กน้อย

"มึง..จำกูไม่ได้หรอ..อานนท์!" แววตาเศร้าสร้อยที่พร่าไปด้วยน้ำตา..ร่างสูงจับไหล่เล็กแล้วเขย่าอย่างแรง จนคนตัวเล็กหมดสติไป.....

"ทั้งๆที่กูรักมึงมาก..แต่มึงกลับลืมเรื่องของกู..โถ่เว้ย!!" ร่างเล็กถูกปล่อยให้นอนไปกับเตียงขนาดคิงไซด์ ร่างสูงหยิบมือถือรุ่นใหม่ที่ถูกสั่งทำโดยเฉพาเะขึ้น

"ไอ้วิทย์ มาที่คอนโดกูด่วน!"

(ทำไมวะ)

"เออน่า!! อีก10นาทีมึงต้องถึง ติ๊ด" พูดเสร็จร่างสูงก็เขวี้ยงมือถือลงเตียงแล้วนั่งเฝ้าคนตัวเล็กที่สลบไปแบบไม่รู้เรื่องราว...แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บจากข้างใน

"นนท์...กูยังรักมึงอยู่...กูรักมึง..มึงได้ยินมั้ย.." น้ำตาที่ไหลรินออกมาไม่หยุดยังคงไหลต่อไปแบบไม่มีหยุด

"นนท์เป็นไงบ้างวะ.."ผมถามเพื่อนหมอของผมทัานทีที่มันตรวจเสร็จ มันทำหน้านิ่งๆตามสไตล์มัน

"นนท์มันแค่สลบไปเฉยๆ มีไข้นิดหน่อยแต่เดี๋ยวตื่นขึ้นก็คงหายแล้วล่ะ มึงไปเจอมันที่ไหนวะ"ไอ้วิทย์ถามผมทันที

"เจอมันที่ห้าง กำลังกินข้าวอยู่กับใครก็ไม่รู้เป็นผู้ชายด้วย" ฮึ่ม!! ไม่ให้ผมโกรธได้ยังไงไปกินข้าวจู๋จี๋กับผู้ชายอย่างมีความสุข แถมยังจำผมไม่ได้อีก!!

"เคน...กูรู้ว่ามึงรักมันมาก แต่..ถ้านนท์มันไม่รักมึง ไม่รู้สึก มึงรั้งมันไปก็ไม่มีประโยชน์ สุดท้ายมันก็ต้องหนีมึงไปอีก กูไปล่ะ" วิทย์พูดแค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องไป..ผมเหลียวมองคนตัวเล็กที่นอนหลัยด้วยท่าทีสบายผมเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆมัน

"..งืออ..แม่~"คนตัวเล็กขยับตัวเบาๆก่อนจะดึงให้ผมนอนลงข้างๆแถมยังเอาขาเรียวพาดตัวผมอย่างสบาย

"แม่~ นนท์ลืมอะไรเกี่ยวกับคนๆนึงไป..มันสำคัญมาก....ฮือออ"เสียงสะอื้นเบาๆแต่เหมือนว่าคนตัวเล็กจะกำลังฝันแบบพูดในความฝันดังถึงข้างนอก-__- เอาซะผมอยากจะเข้าไปบอกคำตอบจริงๆ

"ฮึก..แม่นนท์เจ็บจัง..ฮืออๆ อย่า..อย่า!! อย่าพ่อ อย่าทำนนท์ ฮึก ..."....

"ฮึก..ช่วยด้วย..ฮือๆ"

"นนท์" ร่างเล็กสะดุ้งตื่นจากความฝันทันทีแล้วมองมาที่ผมด้วยสายตาอ่อนแออยู่ๆร่างนั้นก็ขยับมากอดผมแน่น..ซี้ดด..แย่แล้วครับ

"ฮึก..พ่อข่มขืนนนท์ ฮือๆ"ผมเบิกตากว้าง

"อะไรนะนนท์!"

"นนท์..ฮึก..โดนพ่อข่มขืน..ฮือๆแม่ไม่ช่วยนนท์ ฮือออ" ผมตกใจ..ตกใจที่นนท์โดนข่มขืน..ไม่นะ..ทั้งๆที่ผมควรจะเป็นคนแรกแท้ๆ ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้!

"นนท์เจ็บ..ฮึก..วะ..วันนี้ก็โดน..ฮือๆ"ตอนนี้สติของคนในอ้อมอกผมไม่อยู่แล้ว..แถมคำพูดคำจา..เหี้ยเอ้ย!!

"นนท์..เราไปหาพ่อกัน"

"ไปทำไม!! ฮึก..ฮือๆ"

"นนท์อยากให้พี่ทำอะไรกับพ่อครับ"

"ทรมาน..ทรมานเค้า ฮึก.."

"ครับ..งั้นไปกัน" ผมอุ้มร่างเล็กไปที่รถลีมูซีนมุ้งหน้าไปที่บ้านหลังนั้น ...