บทนำ
จุดเริ่มต้นของชีวิตคือการที่คุณเกิดมา
“ก็จะให้ทำยังไงล่ะแม่ ก็ฉันท้องกับเขาไปแล้ว แล้วเขาก็รู้แล้วด้วย” พูดเสร็จก็ถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อย
ตามประสาคนแพ้ท้องที่เริ่มมีอาการหนักขึ้นทุกวันเช่นเดียวกันกับท้องที่เริ่มโตขึ้นทุกวัน “แกก็นะนางละไม ทำไมไม่เคย
ทำอะไรให้ฉันภูมิใจได้สักอย่างเลยว่ะ ดูสิทีนี้ท้องขึ้นมาแล้วเขาจะรับผิดชอบรึเปล่าก็ไม่รู้ ดูท่ามันจะเจ้าชู้ซะด้วยนะไอ้
เสี่ยนั่นน่ะ เกิดมันไม่รับผิดชอบขึ้นมา นอกจากจะขายหน้าชาวบ้านชาวช่องเขาแล้วยังต้องหาเลี้ยงไอ้ลูกพ่อไม่รับนี่อีก
โอ๊ย มันจะอะไรนักหนาว่ะ”
“ทำไมแม่พูดแบบนี้ล่ะแม่ ก็เพราะแม่ไม่ใช่เหรอชีวิตฉันถึงได้เป็นแบบนี้” ผู้เป็นแม่หันหน้ามามองลูกสาว
ด้วยหยาดน้ำตาคลอเบ้า สบตากันกันเพียงชั่วครู่ขณะแล้วเป็นฝ่ายมารดาที่ละสายตาไปก่อน “เอ็งจะเอายังไงก็เอา
เถอะ ในเมื่อชีวิตเอ็งเป็นแบบนี้ก็เพราะแม่อย่างข้า ต่อไปนี้เอ็งก็เลือกทางเดินชีวิตของเอ็งละกัน” พูดจบก็เดินตรงเข้า
ห้องไปก่อนจะหันดวงหน้าเพียงเสียวมาคุยกับลูกสาว “แต่ถ้าเขาไม่รับลูกเอ็งเป็นลูกก็พามันกลับมา หลานข้าถึงจะ
ลำบากยากเข็ญแค่ไหนข้าก็เลี้ยงมันได้แล้วเอ็งจะไปไหนก็ไปเถอะ” เสียงสุดท้ายที่ได้ยินคือเสียงปิดประตูห้องของผู้ที่
เป็นแม่ ในชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่งการที่ถูกตราหน้าว่าท้องไม่มีพ่อนั้นถือเป็นเรื่องหนักหนาสาหัสที่สุดแล้ว แต่การที่ต้อง
ทนสายตาและคำติฉินของชาวบ้านนับเป็นเรื่องที่บั่นทอนกำลังใจในชีวิตมาที่สุด ยิ่งความสัมพันธ์ในครอบครัวสั่น
คลอนด้วยแล้วเพียงแค่ลมปากของคนก็สามารถทำลายชีวิตคนๆหนึ่งได้เฉกเช่นเดียวกัน
“ฉันรู้และฉันเข้าใจเธอนะละไม แต่เธอจะให้ฉันทำยังไงในเมื่อฉันเองก็มีเมียมีลูกอยู่แล้ว ถ้าฉันรับเธอกับเด็กใน
ท้องเป็นเมียเป็นลูกอีก แล้วชาวบ้านจะมองฉันเป็นยังไง ฉันเป็นคนมีหน้ามีตานะ อีกอย่างเมียกับลูกชายสองคนของฉันเขาจะว่ายังถ้าเกิดฉันพาเธอเข้าบ้าน เข้าใจฉันหน่อยเถอะนะละไม”
“แล้วเสี่ยจะให้ละไมทำยังไงล่ะค่ะ แม่ของละไมก็โกรธมาก ตอนนี้ละไมไม่รู้จะพึ่งใครนะคะนอกจากเสี่ย”
เสี่ยทรงภูมิได้แต่มองหน้าของหญิงสาวที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียเขาอีกคนหนึ่ง แม้จะไม่เต็มใจหนักแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้
เพราะหน้าตาสวยงามที่เกินสาวชาวบ้านธรรมดาทั่วไปบวกกับรูปร่างที่ได้สัดส่วนงดงามจึงเป็นที่ต้องตาต้องใจ
ตั้งแต่แรกพบ แม้จะรู้ตัวเองว่าเป็นคนเจ้าชู้และมักมากขนาดไหนแต่ก็ระมัดระวังตัวเสมอมาทุกครั้ง แต่กับละไม
เธอมีบางสิ่งที่ทำให้เขาไม่อาจหยุดยั้งหรือควบคุมตัวเองได้ สุดท้ายก็เลยเกิดปัญหาใหญ่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“งั้นเอาอย่างนี้นะละไม ฉันจะให้เงินเธอก้อนหนึ่งให้เธอเอาไปตั้งตัว เธอจะทำอะไรก็ได้ค้าขายหรืออะไรก็แล้วแต่
เธอ แต่ฉันขออย่างหนึ่งนะไปเอาเด็กออกซะ ฉันยังไม่พร้อมจะมีลูกอีกตอนนี้ นะละไมทำตามที่ฉันบอกแล้วทุก
อย่างจะดีขึ้นเอง” ละไมมองหน้าเสี่ยทรงภูมิด้วยแววตาค้นหาและตัดพ้อ
“แต่ว่า....จะดีหรือค่ะเสี่ย ละ...ละไมกลัว” เสี่ยทรงภูมิมองหน้าละไมอีกครั้งด้วยสายตาที่เปลี่ยนไปจากตอนแรกอย่างสิ้นเชิง
“ฉันบอกว่าดีก็ดีสิในเมื่อแม่เธอก็ไม่ใยดีเธอแล้วไม่ใช่เหรอแล้วเธอจะกลัวอะไรอีกเอาเงินไป แล้วไปเอาเด็กออก
ซะและอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก ผู้หญิงบ้านนอกที่ง่ายกับผู้ชายอย่างเธอน่ะ สมแล้วที่ต้องเจอแบบนี้ แค่นี้ยังดีด้วยซ้ำไป ฉันไม่ฆ่าเธอทั้งแม่ลูกรวมถึงเด็กในท้องนั่นด้วย ไป ออกไป ออกไปซะ ออกไป
!
”
“แต่เสี่ยค่ะ เสี่ย เสี่ย”
“บัญชา เอาเงินนี่ไปให้นังผู้หญิงคนนั้น ลากตัวมันออกไปแล้วอย่าให้มาเหยียบที่นี่อีก เข้าใจมั้ย”
“ครับเสี่ย” ชายหนุ่มร่างยักษ์ที่อยู่ในชุดสูทสีดำรับคำผู้เป็นเจ้านายด้วยแววตานิ่งเฉยไร้ความรู้สึก
ฝากเรื่องเเรกของไรท์ไว้ด้วยนะคะ
Guest
